Άγιος Σπυρίδωνας: Τα θαύματα του που μας συγκλονίζουν
Ο Άγιος Σπυρίδων, που έζησε πριν από 1700 χρόνια περίπου κι όμως το ιερό λείψανότου διατηρείται ολόσωμο και άφθο ρο και επιτελεί διαρκώς θαύματα. Ο άγιος Σπυρίδων έζησε τον 4ο αιώνα στην Κύπρο. Ήταν άνθρωπος ολιγογράμματος και εργαζόταν ως βοσκός. Ξεχώριζε για την πίστη στο Θεό, την απλότητα, την ταπείνωση αλλά και την αγάπη του, που εκδηλωνόταν με διαφόρους τρόπους σε κάθε άνθρωπο που είχε κάποια ανάγκη. Η φήμη της μεγάλης αρετής του έγινε αιτία να τον εκλέξουν επίσκοπο της μικρής πόλης της Τριμυθούντος της Κύπρου. Ως επίσκοπος συνέχισε να φέρεται με την ίδια απλότητα που είχε και ως βοσκός. Όταν λειτουργούσε, τον υπηρετούσαν άγγελοι και μαζί τους ο ενάρετος επίσκοπος δοξολογούσε τον Θεό! Προσευχόταν με τόσο δυνατή πίστη, ώστε έφερνε βροχή σε καιρό ξηρασίας, θεράπευε ασθενείς, οδηγούσε στη μετάνοια, ανάσταινε ακόμη και νεκρούς!
Αν και δεν είχε αποκτήσει κοσμική μόρφωση, γνώριζε καλά την ορ θόδοξη πίστη και την υπερασπίστηκε με απλό και θαυμαστό τρο πο στην Α´ Οικουμενική Σύνοδο, ντροπιάζοντας τον αιρετι κο Άρειο και όλη τη συνοδεία του. Ο ταπεινός αυτός επίσκοπος παρέδωσε ειρηνικά την ψυχή του στον άγιο Θεό στις 12 Δεκεμβρί ου 348 μ.Χ.,σε ηλικία 78 ε των. Ο άγιος Σπυρίδων υπήρξε γέννημα και θρέμμα της νήσου των Αγίων, της Κύπρου, η οποία τον τιμά με σεμνή καύχηση και καταφεύγει στην προστασία του.
Πως όμως συνδέθηκε ο Άγιος με την Κέρκυρα, αφού ούτε μια φορά δεν την επισκέφθηκε όσο ζούσε; Αφού πέρασαν μερικά χρόνια μετά την κοίμηση του αγίου Σπυρίδωνος, έγινε η ανακομιδή των λειψάνων του κι οι πιστοί χριστιανοί διαπίστωσαν με θαυμασμό ότι το σώμα του είχε διατηρηθεί ακέραιο κι αλώβητο από τη φυσική φθορά. Έτσι τοποθέτησαν το ιερό του λείψανο σε ειδική λάρνακα για να το προσκυνούν και να λαμβάνουν χάρη και ευλογία. Ωστόσο, όταν άρχισαν οι αραβικές επιδρομές στην Κύπρο (648 μ.Χ.) το ιερό λείψανο μεταφέρθηκε για ασφάλεια στην Κωνσταντινούπολη, όπου παρέμεινε μέχρι την Άλωση. Έπειτα το τίμιο σκήνωμα του Αγίου, προκειμένου να μην βεβηλωθεί από τους Τούρκους, μεταφέρθηκε κρυφά στην Κέρκυρα, ο που φυλάσσεται μέχρι σήμερα. Από τότε η ιστορία της Κέρκυρας και η ζωή των κατοίκων της συνδέθηκε σε τόσο μεγάλο βαθμό με τον Άγιο, ώστε Κέρκυρα και άγιος Σπυρίδωννά αποτελούν πλέον έναν αδιάρρηκτο δεσμό, μία ενιαία ταυτότητα. Αυτόδέν συμβαίνει μόνο επειδή η Κέρκυρα αξιώθηκε να διαφυλάττει τον ανεκτίμητο θησαυρό του ιερού του λειψάνου, αλλά και διότι ο άγιος Σπυρίδων από την πρώτη κιόλας στιγμή που το άφθαρτο σκήνωμά του βρέθηκε στην Κέρκυρα α νέλαβε τόνησί κάτω από την προστασία του. Αυτό άλλωστε αποδεικνύει η τιμή και η ευγνωμοσύνη με την οποία περιβάλλουν τον Άγιο οι Κερκυραίοι, οι οποίοι ε κτος από την ημέρα της μνήμης του στις 12 Δεκεμβρίου, εορτάζουν και άλλες ημέρες την ανάμνηση διαφόρων θαυμάτων του και περιφέρουν το ιερό σκήνωμά του με λαμπρές λιτανείες τέσσερις φορές το χρόνο.
Τα θαύματα του Αγίου Σπυρίδωνα
Τέσσερις ξεχωριστές ημέρες κατά τις οποίες η βενετοκρατούμενη Κέρκυρα σώθηκε είτε από θανατηφόρες ασθένειες, είτε από την πείνα είτε από εχθρικές επιδρομές. Πιο συγκεκριμένα, το 1553 ο Άγιος ε σωσε το νησί από την έλλειψη σιταριού και την πείνα. Ήταν Μέγα Σάββατο και τρία πλοία φορτωμένα με σιτάρι ταξίδευαν προς την Ιταλία. Ξαφνικά οι ναύτες είδαν ένα ρασοφόρο γέροντα να τους δείχνει άλλη κατεύθυνση. Την ίδια ώρα άκουσαν επιβλητική και δυνατή μία φωνή: «Στην Κέρκυρα να πάτε. Πεινούν οι άνθρωποι… Πηγαίνετε και θα πληρωθείτε εκεί». Και πράγματι πήγαν. Και οι Κερκυραίοι, όταν συνειδητοποίησαν με ποιο τρόπο ήλθε το απρόσμενο δώρο, ευχαρίστησαν τον Θεό και τον άγιο προστάτη τους. Για το λόγο αυτό καθιερώθηκε η λιτανεία του Μεγάλου Σαββάτου.
Το 1630 αλλά και το 1673, όταν η επιδημία της πανώλης σκόρπιζε το θάνατο στο νησί, οι παρακλήσεις στον άγιο Σπυρίδωνα προκάλεσαν την επέμβασή του, ώστε να εξαφανιστεί κα θε ίχνος από την ασθένεια. Έτσι καθιερώθηκαν αντιστοίχως η λιτανεία της Κυριακής τών Βαίων και η λιτανεία κάθε πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου. Τέλος, το 1716 ο Άγιος απάλλαξε το νησι από την πολιορκία των Τούρκων. Για το λόγο αυτό καθιερώθηκε η λιτανεία της 11ης Αυγούστου. Το 1718, όταν ο Βενετός διοικητής Ανδρέας Πιζάνης επέμενε να τοποθετήσει αγία Τράπεζα για να λειτουργούν οι παπικοί μέσα στο ναό του αγίου Σπυρίδωνος, ο Άγιος με θαυμαστό τρόπο επενέβη και απέτρεψε τη βεβήλωση αυτή. Η ανάμνηση του θαύματος εορτάζεται κα θε χρόνο στις 12 Νοεμβρίου. Αλλά και στις 28 Οκτωβρίου 1940, χάρη στην θαυματουργική επέμβαση του αγίου Σπυρίδωνος, η Κέρκυρα εμεινε αλώβητη στις επιθέσεις των Ιταλών. Οι εχθρικές βόμβες δεν έβρισκαν το στόχο τους, αλλά έπεφταν στη θάλασσα. Μία μόνο βόμβα έπεσε μέσα στο γυναικωνίτη του ναού του αγίου Σπυρίδωνος, αλλά αυτή δεν εξερράγη, για να γίνει ακόμη πιο χειροπιαστό το θαύμα της προστασίας του Αγίου. Κι είναι πολλά ακόμη –αμέτρητα– τα γνωστά και άγνωστα θαύματα του αγίου Σπυρίδωνος, τα οποία έζησαν προσωπικά ο σοι ευλαβούνται τον Άγιο και ζητούν με πίστη τη βοήθειά του. Είναι ολοφάνερο λοιπόν γιατί ο άγιος Σπυρίδων είναι και θεωρείται πολιούχος της Κέρκυρας. Κι είναι ακόμη πιο ολοφάνερο ότι κάθε πόλη και χώρα που καταφεύγει στη χάρη των Αγίων, απολαμβάνει τη θαυματουργική προστασία τους.
Ο άγιος Σπυρίδωνας είναι ένας από τους πλέον τιμημένους αγίους της Ορθοδόξου Εκκλησίας, που τον επικαλούνται οι χριστιανοί στις περιστάσεις όπως τον άγιο Νικόλαο, τον άγιο Γεώργιο και τον άγιο Δημήτριο. Το τίμιο λείψανό του το έχει η Κέρκυρα, όπως η Ζάκυνθος έχει το λείψανο του αγίου Διονυσίου κ᾿ η Κεφαλληνία τον άγιο Γεράσιμο.
Γεννήθηκε στον καιρό του αυτοκράτορος Κωνσταντίνου του Μεγάλου στο νησί της Κύπρου, από γονιούς φτωχούς. Γι᾿ αυτό στα μικρά χρόνια του ήτανε τσομπάνης και φύλαγε πρόβατα. Ήτανε πολύ απλός στη γνώμη σαν τους ψαράδες που διάλεξε ο Χριστός να τους κάνει μαθητές του. Σαν ήρθε σε ηλικία, παντρεύθηκε, και μετά χρόνια χήρεψε, και τόση ήτανε η αρετή του, που τον κάνανε επίσκοπο σε μία πολιτεία λεγόμενη Τριμυθούντα, μ᾿ όλο που ήτανε ολότελα αγράμματος. Παίρνοντας αυτό το πνευματικό αξίωμα έγινε ακόμα απλούστερος και ταπεινός, και ποίμανε τα λογικά πρόβατα που του εμπιστεύθηκε ο Χριστός με αγάπη, αλλά και με αυστηρότητα ωσάν υπεύθυνος όπου ήτανε για τη σωτηρία τους. Ήτανε προστάτης των φτωχών, πατέρας των ορφανών, δάσκαλος των αμαρτωλών. Και είχε τέτοια καθαρότητα και αγιότητα, που του δόθηκε η χάρη άνωθεν να κάνει πολλά θαύματα, για τούτο ονομάσθηκε θαυματουργός. Με την προσευχή του μάζευε τα σύννεφα κ᾿ έβρεχε σε καιρό ξηρασίας, γιάτρευε τις αρρώστιες, τιμωρούσε τους πονηρούς ανθρώπους, όπως έκανε με κάποιους μαυραγορίτες που γκρέμνισε τις αποθήκες που φυλάγανε το σιτάρι, ενώ ο κόσμος πέθαινε από την πείνα, και καταπλακωθήκανε μαζί με το σιτάρι: «και μελετώμενον λιμόν παρά των σιτοκαπήλων, έλυσε, συμπεσουσών αυτοίς, των αποθηκών αίς τον σίτον συνέσχον». Και μ᾿ όλα αυτά εζούσε με τόση φτώχεια, που σαν πήγε κάποτε ένας φτωχός να τον βοηθήσει για να πληρώσει κάποιο χρέος του, δεν είχε να του δώσει τίποτα, και με θαύμα έκανε μαλαματένιο ένα φίδι που βρέθηκε σ᾿ εκείνο το μέρος, και το έδωσε στον φτωχό, κ᾿ εκείνος το έλιωσε και πλήρωσε το χρέος του.
Άλλη φορά πάλι έγινε κατακλυσμός, και τα ποτάμια ξεχειλίσανε και πλημμύρισε η χώρα, κι᾿ ο άγιος Σπυρίδωνας προσευχήθηκε και τραβήξανε τα νερά και στέγνωσε ο νεροπατημένος τόπος. Γιάτρεψε και τον βασιλέα Κωνσταντίνον που είχε αρρωστήσει από κάποια αγιάτρευτη αρρώστια, ένα διάκο που βουβάθηκε τον έκανε καλά, κακούς και πλεονέκτες ανθρώπους ετιμώρησε με υπερφυσική δύναμη, και πλήθος άλλα θαύματα έκανε, ώστε να τον φοβούνται οι άδικοι κ᾿ οι αδικημένοι να τον έχουνε για προστάτη και καταφύγιο. Αλλά πάντα είχε μεγάλη αγάπη και συμπάθεια στους αμαρτωλούς, γι᾿ αυτό κάποιοι κλέφτες που πήγανε μία νύχτα να κλέψουνε πρόβατα από τη μάνδρα του, που τη συντηρούσε για να βοηθά τους πεινασμένους, τυφλωθήκανε και δεν μπορούσανε να φύγουνε, και πιάσανε και φωνάζανε να τους ελεήσει. Κι᾿ ο άγιος όχι μοναχά τους ξανάδωσε το φως τους, αλλά τους χάρισε κ᾿ ένα κριάρι, γιατί, όπως τους είπε, είχανε κακοπαθήσει όλη τη νύχτα, κι᾿ αφού τους νουθέτησε νάναι καλοί άνθρωποι, τους έστειλε στα σπίτια τους χωρίς να μάθει τίποτα η εξουσία για την κλεψιά που θέλανε να κάνουνε. Προέλεγε δε και όσα ήτανε να γίνουνε με ακρίβεια, ώστε να τον θαυμάζει ο κόσμος σαν ένα υπεράνθρωπο πρόσωπο, αφού από τσομπάνης αξιώθηκε να ανεβεί σε τέτοιο ύψος. Και στην Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο που έγινε στη Νίκαια, ήτανε κι᾿ ο άγιος Σπυρίδωνας ανάμεσα στους τριακοσίους δέκα οκτώ θεοφόρους πατέρας και, παρ᾿ όλο που δεν γνώριζε γράμματα, αποστόμωσε τον αιρεσιάρχην Άρειο που ήτανε ο πιο σπουδασμένος στα γράμματα από όλους τους δεσποτάδες.
Άγιος Σπυρίδωνας: Ολόκληρη η ιστορία για τα θαύματα του
Όλον τον καιρό που έζησε δεν έπαψε να κάνει θαύματα. Το μεγαλύτερο ήτανε η ανάσταση της πεθαμένης κόρης του που σηκώθηκε από το μνήμα και μαρτύρησε σε ποιο μέρος είχε φυλάξει τα χρήματα που της εμπιστεύθηκε κάποια γυναίκα, και πάλι ξανακοιμήθηκε. Κάποτε πήγε στον άγιο μία γυναίκα που είχε ένα παιδάκι και της πέθανε, και τον παρακαλούσε με δάκρυα πολλά να το αναστήσει, τόσο συνηθισμένοι ήτανε οι άνθρωποι, που τον γνωρίζανε, στα θαύματα που έκανε ο άγιος. Και εκείνος το ανάστησε με την προσευχή του. Μα η μητέρα του σαν το είδε ζωντανό, από την πολλή χαρά της πέθανε η ίδια. Κι᾿ ο άγιος Σπυρίδωνας ανέστησε και τη γυναίκα.
Αυτά τα μεγάλα θαύματα ξακουσθήκανε στον κόσμο, κι᾿ ο άγιος Σπυρίδωνας, ζωντας ακόμα, τιμήθηκε σαν άγιος και θαυματουργός. Και έως τώρα κάνει πολλά θαύματα το σκήνωμά του που είναι ο θησαυρός των Κερκυραίων.
Όταν ελειτουργούσε, παραστεκότανε Άγγελοι που τους βλέπανε με τα μάτια τους πολλοί από τους ευσεβείς χριστιανούς, και που έλεγε το «Ειρήνη πάσι», οι Άγγελοι αντιφωνούσανε «Και τω πνεύματί σου» αντί των ψαλτάδων, και τον περιέλουζε κάποια υπερφυσική φωτοχυσία.
Με τέτοια αγγελική πολιτεία αφού έζησε κ᾿ έφθασε σε βαθύ γήρας ποιμαίνοντας τα λογικά πρόβατα, μετέστη προς Κύριον. Το δε άγιο λείψανό του έμεινε κάμποσον καιρό στην Τριμυθούντα κι᾿ από κεί το πήγανε στην Κωνσταντινούπολη και το εβάλανε στην εκκλησία των Αγίων Αποστόλων όπου φυλαγότανε τα άγια λείψανα πολλών αγίων. Κατά τη βασιλεία των Τούρκων ευρέθη εις τα χέρια ενός ευλαβούς χριστιανού που τον λέγανε Βούλγαρη, κι᾿ αυτός με μεγάλα βάσανα και κόπους το έφερε έως την Αλβανία κρυμμένο μέσα σε τσουβάλια, κι᾿ από κεί το πέρασε μ᾿ ένα καίκι στην Κέρκυρα που την κρατούσανε οι Βενετσιάνοι, κι᾿ από τότε βρίσκεται σ᾿ αυτό το νησί, απείραχτο από τον καιρό, με όλο όπου περάσανε 1600 χρόνια από την κοίμησή του. Στο κουβούκλιο στέκεται όρθιος ο άγιος, με χέρια σταυρωμένα, ντυμένος με τα άμφιά του και τον βγάζουνε σε λιτανεία δυό φορές το χρόνο. Οι Κερκυραίοι έχουνε το ιερό σκήνωμα σε μεγάλη ευλάβεια και το θεωρούνε θησαυρό του νησιού τους. Τον καιρό που δούλεψα στο Μουσείο της Κέρκυρας γνώρισα τον πάπα-Βούλγαρη, που ήτανε εφημέριος του ναού, κατά κληρονομικό δικαίωμα, άνθρωπος που αγαπούσε την τέχνη και τα γράμματα. Το άγιο λείψανο θαυματουργεί πάντα έως σήμερα σε όποιους επικαλεσθούνε με πίστη τον άγιο.
Στην ορθόδοξη αγιογραφία ο άγιος Σπυρίδωνας παριστάνεται γηραλέος με γυριστή μύτη και με διχαλωτό κοντό άσπρο γένι, «γέρων διχαλογένης φορών σκούφον». Ο σκούφος του είναι παράξενος, σαν κινέζικος, μυτερός στην κορυφή. Δεν ζωγραφίζεται ποτέ ξεσκούφωτος. Εκτός από τις εικόνες απάνω σε σανίδι είτε σε τοίχο σε άλλο μέρος της εκκλησίας, ζωγραφίζεται συχνά στο άγιο Βήμα μαζί με τους άλλους μεγάλους ιεράρχας Βασίλειο, Χρυσόστομο και Γρηγόριο κάτω από την Πλατυτέρα. Στο χαρτί που βαστά είναι γραμμένο: «Έτι προσφέρομέν Σοι την λογικήν ταύτην και αναίμακτον θυσίαν».
Άγιος Σπυρίδωνας: Το άφθαρτο σκήνωμα του
Η υμνολογία μας τον στόλισε με τα αμάραντα άνθη της, που πολύ λίγοι από μας τα μελετήσανε για να δούνε πως αληθινά είναι αμάραντα.
«Χαίροις αρχιερέων κανών, της Εκκλησίας αδιάσειστον έρεισμα· το κλέος των Ορθοδόξων, η των θαυμάτων πηγή, της αγάπης ρείθρον μη κενούμενον…». «Πράος και κληρονόμος της γης, Συ, των πραέων αληθώς αναδέδειξαι, Σπυρίδων, πατέρων δόξα, ο ταίς νευραίς των σοφών και απλών σου λόγων, θεία χάριτι, εχθρόν τον παμπόνηρον και παράφρονα Άρειον εναποπνίξας, και το δόγμα το ένθεον και σωτήριον ανυψώσας εν Πνεύματι…». «Εκ ποιμνίων ώσπερ τον Δαυίδ, σε αναλαβόμενος ο Πλαστουργός, λογικής ποίμνης έθετο ποιμένα πανάριστον, τη απλότητι και πραότητι λάμποντα και τη ακακία, όσιε, Ποιμήν καλλωπιζόμενον». «Μωυσέως το άπλαστον, Δαυΐδ το πράον, Ιώβ του Αυσίτιδος το άμεμπτον κτησάμενος, του Πνεύματος γέγονας κατοικητήριον, μέλπων, Ιερώτατε: Ο ων ευλογημένος και υπερένδοξος». «Σε εξ αλόγου ποίμνης μετήγαγεν εις λογικήν το Πνεύμα, πνευματοφόρε, ως τον Μωσέα και Δαυΐδ ων εμιμήσω το πράον, Σπυρίδων, φως οικουμένης». Το απολυτίκιον λέει: «Της Συνόδου της πρώτης ανεδείχθης υπέρμαχος, και θαυματουργός θεοφόρε, Σπυρίδων, πατήρ ημών. Διό νεκρά Συ εν τάφω προσφωνείς, και όφιν εις χρυσούν μετέβαλες· και εν τω μέλπειν τας αγίας Σου ευχάς, Αγγέλους έσχες συλλειτουργούντάς Σοι, Ιερώτατε. Δόξα τω σε δοξάσαντι· δόξα τω σε στεφανώσαντι· δόξα τω ενεργούντι διά Σού πάσιν ιάματα».
“Κάντε υπομονή, ο Άγιος Σπυρίδων θα μας φέρη ψάρια” Από το βιβλίο του Γέροντος Παισίου “Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα” Ο Άγιος Σπυρίδων φροντίζει για την Πανήγυρη Κάποτε στο Κουτλουμουσιανό Κελλί του Αγίου Σπυρίδωνος, το Κερκυραίικο ενώ είχε πλησιάσει η εορτή του Αγίου, δεν είχαν βρει ακόμη ψάρια και οι Πατέρες ανησυχούσαν. Τα Καλογέρια έλεγαν στον Γέροντα να αγοράσουν βακαλάο, μια που δεν βρήκαν ψάρια. Ο Γέροντας τους έλεγε: – Κάντε υπομονή, ο Άγιος Σπυρίδων θα μας φέρη ψάρια. Και συνέχεια έκανε κομποσχοίνι. Ενώ είχαν χάσει πια την υπομονή τους τα Καλογέρια και ήταν καταστεναχωρημένα, γιατί η ώρα είχε πλησιάσει και έπρεπε να μαγειρέψουν, ακούνε ξαφνικά να χτυπάν την πόρτα. Ανοίγουν και τι να ιδούν! Δύο ψαράδες με δυό πανέρια γεμάτα ψάρια να ζητάνε τον Γέροντα. Φώναξαν οι υποτακτικοί τον Γέροντα, αλλά οι ψαράδες είπαν: – Δεν είναι αυτός ο Γέροντας. Σ’ εμάς ήρθε ένας άλλος Γέροντας και μας είπε: “Να πάτε τα ψάρια στο Κελλί του Αγίου Σπυρίδωνος, που πανηγυρίζει, και θα πληρωθείτε με καλή τιμή. Αν θέλετε, να σας δώσω και καπάρο”.
Ο Γέροντας κατάλαβε το θαύμα και τους πέρασε στο Ναό να προσκυνήσουν. Μόλις αντίκρισαν την Εικόνα του Αγίου Σπυρίδωνος είπαν: – Να αυτός ήταν ο Γέροντας που μας είπε να φέρουμε εδώ τα ψάρια! Τους λέει τότε ο Γέροντας – Αχ βρε παιδιά δεν παίρνατε το καπάρο από τον Άγιο για να το έχουμε ευλογία!
Γέροντος Παισίου Αγιορείτου, Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, εκδ. Ιερό Ησυχαστήριο “Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος”, Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 1993, σελ.134. πηγή