Αμαρτίες: Πως να τις αντιμετωπίσω
Δέν μπορώ νά αποφύγω τήν διάπραξη αμαρτημάτων, μόνο ο Χριστός άλλωστε ήταν αναμάρτητος.
Καί δέν μπορώ καί εξακολουθώ νά διαπράττω αμαρτήματα, εξαιτίας τής έλλειψης αποφασιστικότητας, θάρρους, ικανότητας γιά αληθινή μετάνοια ή εξαιτίας τής γενικότερης αμαρτωλής κατάστασης η οποία κυριαρχεί στόν εσωτερικό μου κόσμο. Τί άπομένει λοιπόν σέ μένα; Βασανίζομαι, παλεύω απεγνωσμένα όπως ένας άνθρωπος τήν ώρα πού πνίγεται καί δέν βλέπω λύση.
Κάποτε γι αυτό τό θέμα ένας Ρώσος στάρετς, ένας από τούς τελευταιους γέροντες τής μονής τής Όπτινα, είπε, σ έναν επισκέπτη του: Κανένας δέν μπορεί νά ζήσει χωρίς νά αμαρτήσει καί ελάχιστοι γνωρίζουν πώς νά μετανοούν κατά τέτοιο τρόπο, ώστε νά λευκανθούν οι αμαρτίες τους. Υπάρχει όμως ένα πράγμα τό οποίο όλοι μπορούμε νά κάνουμε:
Όταν δέν μπορούμε ούτε τήν αμαρτία νά αποφύγουμε, ούτε νά μετανοήσουμε αληθινά, μπορούμε τότε νά βαστάζουμε τό φορτίο της, νά τό υποφέρουμε υπομονετικά, μέ πόνο, χωρίς νά κάνουμε οτιδήποτε γιά νά αποφύγουμε τόν πόνο καί τήν αγωνία πού προξενεί, νά τήν υποφέρουμε όπως κάποιος θά υπέφερε τό βάρος ενός σταυρού. Όχι βέβαια τό σταυρό τού Κυρίου, ούτε τό σταυρό τών αληθινών μαθητών του, αλλά τό σταυρό τού ληστή πού είχε σταυρωθεί δίπλα Του. Δέν είπε ο ληστής αυτός στόν άλλο ληστή πού βλασφημούσε τόν Κύριο:
Εμείς υποφέρουμε επειδή έχουμε διαπράξει εγκλήματα. Αυτός υποφέρει παρόλο πού είναι αναμάρτητος. Καί σέ αυτόν ο Χριστός είπε: «Σήμερα θά είσαι στόν παράδεισο μαζί Μου», επειδή είχε αποδεχτεί τήν τιμωρία, τόν πόνο, τήν αγωνία καί τίς συνέπειες πραγματικά τού κακού πού είχε διαπράξει μέ τό νά ήταν αυτός πού ήταν.
Πως να αντιμετωπίσουμε τις αμαρτίες μας
Θυμάμαι επίσης από τή ζωή ενός ιερέα, τήν ιστορία ενός ανθρώπου πού είχε έρθει σ αυτόν καί τού είχε πεί ότι όλη η ζωή του μέχρι τότε ήταν αμαρτωλή, ακάθαρτη καί ανάξια τόσο ενώπιον τού Θεού, όσο καί ενώπιον τού ίδιου. Καί κατόπιν είχε μετανοήσει, είχε απορρίψει καί αποστραφεί όλο τό κακό πού είχε κάνει, εν τούτοις όμως, βρισκόταν ακόμη κάτω υπό τήν επήρεια τών ίδιων αμαρτημάτων.
Καί ο ιερέας τού είπε: «Υπήρχε μιά περίοδος τής ζωής σου πού έτρωγες σκυμμένος πάνω στίς λάσπες όλες αυτές τίς ακαθαρσίες μέ μεγάλη ικανοποίηση. Τώρα κατανόησες ότι πρόκειται γιά ακαθαρσίες καί νοιώθεις τρόμο, αηδία καί ότι πνίγεσαι μέ αυτές. Θεώρησε λοιπόν ότι αυτή είναι ανταμοιβή σου γιά τό κακό σου παρελθόν καί υπέμεινε . . .».
Αυτό είναι κάτι πού όλοι μας μπορούμε νά κάνουμε. Νά υπομένουμε τίς συνέπειες, τήν υποδούλωση πού είναι δική μας, υπομονετικά, ταπεινά, μέ συντετριμμένη τήν καρδιά καί όχι μέ αδιαφορία, ούτε καί μέ τήν λογική ότι εφόσον είμαστε εγκαταλελειμμένοι από τόν Θεό σέ αυτή τήν κατάσταση, τότε γιατί νά μήν αμαρτάνουμε;
Αλλά εκλαμβάνοντας τήν κατάσταση στήν οποία βρισκόμαστε ως θεραπευτική επίγνωση τού τί είναι αμαρτία, τί μάς προξενεί, καθώς επίσης καί τή φρίκη πού αυτή περικλείει. Καί εάν αντέξουμε υπομονετικά, θά έρθει μιά μέρα πού η εσωτερική μας αποστροφή πρός τήν αμαρτία θά φέρει καρπούς καί θά απελευθερωθούμε απ αυτή.
Έτσι, άν μπορούμε, μέ κάθε τρόπο, άς αποφύγουμε τήν αμαρτία σέ όλες της τίς μορφές, ακόμη κι εκείνα τά αμαρτήματα πού φαίνονται τόσο ασήμαντα, γιατί μήν ξεχνούμε ότι σ ένα φράγμα νερού η παραμικρή ρωγμή του αργά ή γρήγορα θά οδηγήσει στήν έκρηξη καί διάλυσή του.
Εάν μπορούμε, άς μετανοήσουμε αληθινά, άς αποστραφούμε τό αμαρτωλό παρελθόν μας μ έναν ηρωϊκό καί αποφασιστικό τρόπο. Αλλά εάν δέν μπορούμε τίποτα από αυτά τά δύο, τότε άς σηκώσουμε υπομονετικά καί μέ ταπεινοφροσύνη όλο τόν πόνο καί όλες τίς συνέπειες αυτής τής αδυναμίας.
Καί αυτή η στάση μας μιά μέρα θά ληφθεί υπόψη από τόν Θεό, ο Οποίος σέ απάντηση στό ερώτημα τών Αγγέλων του γιά τή ζωή τού Μωϋσή, «Γιά πόσο διάστημα ακόμη θά ανέχεσαι τίς αμαρτίες τους», απάντησε: «Θά τούς αρνηθώ όταν τό μέτρο τών αμαρτιών τους υπερβεί τό μέγεθος τών βασάνων τους».
Ως εκ τούτου, άς αποδεχθούμε τόν πόνο σάν ένα πόνο λυτρωτικό, ακόμα κι άν δέν μπορούμε νά τόν προσφέρουμε σάν ένα καθαρό, ακηλίδωτο πόνο. Αμήν.