Αληθινή Ιστορία: «Μπαμπά, όταν τρέχω, νιώθω να μην είμαι ανάπηρος»
Ο Ντικ Χόιτ πέθανε σε ηλικία 80 ετών. Πρόκειται για έναν πατέρα – πρότυπο, που αποτέλεσε έμπνευση για τους δρομείς με αμαξίδιο. Ο φοβερός πατέρας έτρεχε με τον τετραπληγικό γιο του. Ο Ντικ Χόιτ ήταν και θα είναι ο ορισμός της αγάπης και της αφοσίωσης ενός γονιού στο παιδί του, αφού αυτός ο άνθρωπος ενέπνευσε εκατομμύρια δρομείς με συνοδούς με αμαξίδιο για να ξεκινήσουν.
Ο Ντικ και η Τζούντι Χόιτ περίμεναν τον Ιανουάριο του 1962 να γεννηθεί ο γιος τους, τον οποίο θα ονόμαζαν Ρικ. Η Τζούντι έζησε ό,τι καμία μητέρα δεν θέλει να ζήσει. Όχι τη γέννα, αλλά αυτό που ακολούθησε.
Ο Ρικ, κατά τη γέννα, διαγνώστηκε με εγκεφαλική παράλυση, αφού ο ομφάλιος λώρος του τυλίχτηκε γύρω από τον λαιμό του, προκαλώντας την εμπόδιση της μεταφοράς οξυγόνου. Αυτό είχε ως συνέπεια το μυαλό του να μην μπορεί να αποστείλει τα σωστά μηνύματα στους μυς του. Ο Ρικ Χόιτ διαγνώστηκε από τα πρώτα δευτερόλεπτα της ζωής του τετραπληγικός με εγκεφαλική παράλυση.
ι γιατροί του είπαν να τον βάλει σε ίδρυμα
Όμως, οι γονείς του Ρικ, μια οικογένεια από το Χόλαντ της Μασαχουσέτης, δεν το έβαλαν κάτω και προσπάθησαν να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για να δουν τον γιο τους ευτυχισμένο.
Οι γιατροί συμβούλευσαν τον Ντικ Χόιτ να βάλει τον γιο του σε ίδρυμα, αφού θα ήταν ουσιαστικά μη λειτουργικός, αλλά αυτός αρνήθηκε. Πήρε τον Ρικ στο σπίτι, με σκοπό να του προσφέρει μια πλήρη, πλούσια και κανονική ζωή.
Έτσι, άρχισαν να κάνουν δραστηριότητες, όπως κολύμβηση, χόκεϊ, έλκηθρο και άλλα, ώστε να ήταν οικογενειακή υπόθεση. Κάθε βδομάδα, ο Ρικ επισκεπτόταν το Νοσοκομείο Παίδων της Βοστώνης και ένας γιατρός ενθάρρυνε τους γονείς να συμπεριφέρονται στον γιο τους όπως και σε κάθε άλλο παιδί.
Η μητέρα του, Τζούντι, καθημερινά, σπαταλούσε πάρα πολλές ώρες, για να του διδάξει το αλφάβητο με χαρτόνια και σημειώματα σε κάθε αντικείμενο του σπιτιού και έτσι έμαθε το αλφάβητο. Ο Ντικ Χόιτ παρατήρησε ότι ο γιος του ενθουσιάζεται και «ζει» κάθε φορά που οι δυο τους ήταν μαζί, με τον Ρικ να αγαπάει ό,τι είναι να κάνει με τον μπαμπά του.
Αληθινή Ιστορία: Οι γιατροί είπαν στον πατέρα να βάλει το παιδί σε ίδρυμα
Όμως, οι γονείς του Ρικ, μια οικογένεια από το Χόλαντ της Μασαχουσέτης, δεν το έβαλαν κάτω και προσπάθησαν να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για να δουν τον γιο τους ευτυχισμένο.
Οι γιατροί συμβούλευσαν τον Ντικ Χόιτ να βάλει τον γιο του σε ίδρυμα, αφού θα ήταν ουσιαστικά μη λειτουργικός, αλλά αυτός αρνήθηκε. Πήρε τον Ρικ στο σπίτι, με σκοπό να του προσφέρει μια πλήρη, πλούσια και κανονική ζωή.
Έτσι, άρχισαν να κάνουν δραστηριότητες, όπως κολύμβηση, χόκεϊ, έλκηθρο και άλλα, ώστε να ήταν οικογενειακή υπόθεση. Κάθε βδομάδα, ο Ρικ επισκεπτόταν το Νοσοκομείο Παίδων της Βοστώνης και ένας γιατρός ενθάρρυνε τους γονείς να συμπεριφέρονται στον γιο τους όπως και σε κάθε άλλο παιδί.
Η μητέρα του, Τζούντι, καθημερινά, σπαταλούσε πάρα πολλές ώρες, για να του διδάξει το αλφάβητο με χαρτόνια και σημειώματα σε κάθε αντικείμενο του σπιτιού και έτσι έμαθε το αλφάβητο. Ο Ντικ Χόιτ παρατήρησε ότι ο γιος του ενθουσιάζεται και «ζει» κάθε φορά που οι δυο τους ήταν μαζί, με τον Ρικ να αγαπάει ό,τι είναι να κάνει με τον μπαμπά του.
Όταν ο Ρικ έγινε 12 ετών, το 1974, άρχισε να επικοινωνεί με τον μπαμπά του χάρη σε μια προσαρμοσμένη συσκευή ομιλίας και μπορούσε να πει ό,τι ήθελε στον πατέρα του καθώς και να παρακολουθεί μαθήματα σε δημόσια σχολεία.
Μια εξειδικευμένη ομάδα μηχανικών στο Πανεπιστήμιο Tufts, δημιούργησε έναν διαδραστικό υπολογιστή για τον Ρικ και τους εξέπληξε όλους με τα πρώτα του λόγια. Αντί να γράψει «Γεια σου, μαμά» ή «Γεια σου, μπαμπά», το πρώτο που έγραψε ο Ρικ ήταν: «Πάμε, Bruins!» Οι Boston Bruins ήταν στον τελικό του Κυπέλλου Στάνλεϊ. Ήταν ξεκάθαρο, από εκείνη τη στιγμή, ότι ο Ρικ αγαπούσε τα αθλήματα.
Το 1977, ο Ρικ ζήτησε από τον πατέρα του να τρέξουν μαζί σε έναν αγώνα 5 μιλίων, για να βοηθήσουν έναν παίκτη του λακρός του σχολείου του, που είχε υποστεί παράλυση.
Ο 36χρονος Ντικ Χόιτ μπορεί να μην ήταν δρομέας, αλλά έκανε το χατίρι στον γιο του και μετά τον πρώτο τους αγώνα, ο Ρικ είπε: «Μπαμπά, όταν τρέχω, νιώθω σαν να μην είμαι ανάπηρος».
Το συγκινητικό μιας αληθινής ιστορίας
Ο Ντικ εκείνη τη στιγμή κατάλαβε πως βρήκε το νόημα της ζωής για τον γιο του. Άρχισε να τρέχει και να προπονείται καθημερινά, βάζοντας ένα σακί τσιμέντο στο καροτσάκι, όταν ο Ρικ ήταν στο σχολείο, και γυμνάστηκε τόσο, που έκανε προσωπικό ρεκόρ τρέχοντας 17 λεπτά σε αγώνα 5 χιλιομέτρων.
«Εκείνη την εποχή ο Ρικ ζύγιζε 95 κιλά και η τσάντα τσιμέντου ζύγιζε 94 κιλά. Έβαλα μια τσάντα τσιμέντου στην καρέκλα και στο ποδήλατο, αλλά θα έπρεπε να βλέπεις τα βλέμματα όλων αυτών των ανθρώπων στο κέντρο της πόλης» θυμάται ο Ντικ με την πινακίδα στην αναπηρική καρέκλα του Ρικ να γράφει «ελεύθερο πουλί» και η Team Hoyt μόλις είχε δημιουργηθεί.
Το 1992, κάλυψαν 6.011 χιλιόμετρα σε 45 μέρες κατά μήκος των ΗΠΑ με τρέξιμο και ποδηλασία. Συμμετείχαν σε 50 αγώνες ετησίως. Το 1993, ο Ρικ αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης, έχοντας πτυχίο στην ειδική εκπαίδευση και δούλεψε στο Κολέγιο της πόλης σε ένα εργαστήριο υπολογιστών, βοηθώντας στην ανάπτυξη συστημάτων που θα βοηθούσαν την επικοινωνία και τις δραστηριότητες ατόμων με ειδικές ανάγκες.
Έδενε στο σώμα του ένα σχοινί και τραβούσε τη βάρκα με τον γιο του
Στον αγώνα Ironman Hall of Fame το 2008 εισήχθη η ομάδα Χόιτ και, μέχρι τον Απρίλη του 2014, είχε πάρει μέρος σε 1.108 αγώνες, έχοντας μέσα 72 μαραθώνιους και 6 ironman. Μάλιστα, είχαν τρέξει στον αγαπημένο τους Μαραθώνιο, αυτόν της Βοστώνης 32 φορές. Για την κολύμβηση, ο Ντικ έβαζε τον Ρικ σε μια βάρκα και έδενε στο σώμα του ένα σχοινί, για να τραβάει τον γιο του.
Αληθινή Ιστορία: Ο τελευταίος τους αγώνας
Στις 8 Απριλίου 2013 πήραν το χάλκινο βραβείο τιμής στην έναρξη του μαραθωνίου της Βοστώνης, όταν ο Ντικ ήταν 73 ετών και ο Ρικ 51. Εκείνη τη χρονιά, δεν τερμάτισαν, γιατί ένα περίπου μίλι πριν τον τερματισμό, δυο βόμβες εξερράγησαν, κοντά στη γραμμή τερματισμού και οι αγώνες διακόπηκαν. Δεν τραυματίστηκαν και ένας θεατής τούς μετέφερε σε κοντινό ξενοδοχείο.
«Δεν ολοκληρώσαμε τον Μαραθώνιο του 2013. Αλλά, ξέρετε, το μεγάλο πράγμα, η ανησυχία μας, ήταν οι άνθρωποι που σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν. Και γι’ αυτό τρέξαμε φέτος. Για τους ανθρώπους που σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν» είπε ο Ντικ.
Στις 17 Ιουλίου 2013, το ESPN τους έδωσε το βραβείο Jimmy V Perseverance στα αθλητικά βραβεία ESPYS και στις 21 Απριλίου του 2014 έβαλαν τέλος, ολοκληρώνοντας τον μαραθώνιο της Βοστώνης ανακοινώνοντας πως είναι ο τελευταίος τους.
Ο Ντικ Χόιτ και ο γιος του Ρικ είχαν ήδη εμπνεύσει εκατομμύρια ανθρώπους ανά τον κόσμο με τη δύναμη και τη θέλησή τους.
«Τρέχουμε για τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι δεν μπορούν να τρέξουν. Δεν υπάρχει η λέξη “δεν μπορώ”», έλεγε ο Ντικ που μέχρι να πεθάνει ήταν συνταξιούχος αντισυνταγματάρχης στην Ιπτάμενη Εθνική Φρουρά των ΗΠΑ (αποσύρθηκε το 1993 για να αφοσιωθεί αποκλειστικά στον Ρικ) και βοηθά ακόμα μέσω του Hoyt Foundation, το οποίο συγκεντρώνει χρήματα για μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς που βοηθούν παιδιά με ειδικές ανάγκες.
«Θα ήθελα, έστω και για μία φορά, να καθίσει ο πατέρας μου στο καροτσάκι και να τον σπρώχνω εγώ»
Ο Ντικ Χόιτ από την προσπάθεια που έκανε με τον Ρικ είχε υποστεί το σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα. Σε μια συνέντευξη στην τηλεόραση που έδωσαν πατέρας και γιος, ο Ρικ ρωτήθηκε τι δώρο θα ήθελε να κάνει στον πατέρα του και έγραψε στον υπολογιστή:
«Θα ήθελα, έστω και για μία φορά, να καθίσει ο πατέρας μου στο καροτσάκι και να τον σπρώχνω εγώ!»
Ο Ντικ Χόιτ πέθανε στις 17 Μαρτίου 2021 στον ύπνο του σε ηλικία 80 ετών, έχοντας τρέξει με τον γιο του σε 72 μαραθωνίους, 257 τρίαθλα εκ των οποίων τα 6 ήταν ironman.
