Χριστίνα Φλαμπούρη: Η Ελληνίδα που κατέκτησε τις 7 ψηλότερες κορυφές
Η σπουδαία Χριστίνα Φλαμπούρη κατάφερε να πετύχει το αδιανόητο, ολοκληρώνοντας την κατάκτηση των εφτά υψηλότερων κορυφών στις 7 ηπείρους του κόσμου. Είναι η πρώτη Ελληνίδα που καταφέρνει να ανέβει και τις εφτά ψηλότερες και πιο δύσκολες κορυφές του κόσμου. Αξίζει να σημειώσουμε ότι λίγοι άνθρωποι στον κόσμο το έχουν καταφέρει αυτό.
Ξεκίνησε κατακτώντας την υψηλότερη κορυφής της Ευρώπης, το Ελμπρούς (5.642 μ.) στη Ρωσία. Ακολούθησαν η ψηλότερη κορυφή της Αφρικής, το Κιλιμάντζαρο (5.895 μ.) στην Τανζανία, η ψηλότερη της βόρειας Αμερικής στο Ντενάλι (6.194 μ.) την Αλάσκας, η ”Πυραμίδα Κάρστενς” (4.884 μ.) στην Παπούα, η ψηλότερη της νοτίου Αμερικής, η Ακονκάγκουα (6.962 μ.) στην Αργεντινή, τον Μάιο 2019 έγινε η πρώτη Ελληνίδα που ανέβηκε στην ψηλότερη κορυφή της Ασίας αλλά και ολόκληρου του κόσμου, το Έβερεστ.
Τον Ιανουάριο 2020 ολοκλήρωσε το 7 Summits με την ανάβαση στην ψηλότερη κορυφή της Ανταρκτικής, το Βίνσον.
Η συνέντευξη της Χριστίνας Φλαμπούρη
Χριστίνα πες μου πως νιώθεις που από την φύση και τα βουνά είσαι κλεισμένη στο σπίτι με όλα αυτά που συμβαίνουν (καραντίνα COVID-19);
Είναι κάτι που σίγουρα δεν θα το έκανα αν οι συνθήκες ήταν κανονικές, δηλαδή, να μείνω σπίτι. Η αλήθεια είναι ότι έχω μάθει να γυρνάω έξω συνέχεια, να βγαίνω για καφέ, να πηγαίνω για φαγητό με φίλους, να πηγαίνω σε ομιλίες, να συναναστρέφομαι συνεχώς με κόσμο, γενικά, να βλέπω γνωστούς και φίλους οπότε μου κακοφαίνεται όλο αυτό. Από την άλλη απολαμβάνω την γαλήνη και την ηρεμία που μου προσφέρει το σπίτι μου και κάνω υπομονή όπως όλοι.
Όλη αυτήν την εμπειρία την αντιμετωπίζεις μόνη σου ή έχεις παρέα σε κάθε αποστολή;
Είχα την τύχη να έχω μαζί μου κάθε φορά έναν φίλο σε κάθε αποστολή. Θεωρώ πως είναι σημαντικό να έχεις μαζί σου έναν δικό σου άνθρωπο που θα μοιραστείς και θα περάσεις μαζί του όλες τις δυσκολίες και γενικά όλες αυτές τις εμπειρίες. Έχω ξεχωρίσει δύο κορυφές, έχω ξεχωρίσει την ψηλότερη κορυφή της Νοτίου Αμερικής στην Αργεντινή (Ακονκάγκουα) την οποία την ανέβηκα με το αγόρι μου και ομολογώ ότι πραγματικά δεν συγκρίνεται το πως νιώθεις όταν βρίσκεσαι στην κορυφή με τον άνθρωπό σου, το πως περνάς τις μέρες αναμονής και εννοείται είναι πολύ καλύτερα να έχεις τον δικό σου άνθρωπο μαζί σε όλες αυτές τις στιγμές. Επίσης ξεχωρίζω και το Κιλιμάντζαρο το οποίο είναι βέβαια πιο εύκολο αλλά ήμουν με δύο φίλους μου και πραγματικά ήταν πολύ διαφορετική από όλες τις άλλες αποστολές λόγω της καλής παρέας. Για μένα μερικές φορές οι άνθρωποι κάνουν την αποστολή και όχι απαραίτητα το ίδιο το βουνό και ο προορισμός.
Χριστίνα Φλαμπούρη: Η συνέχεια της συνέντευξης της
Υπήρχε κάποιος φόβος ή δυσκολία κατά την διάρκεια των αποστολών;
Πάντα υπάρχει ο φόβος αλλά η μοναδική φορά που μπορώ να πω ήταν λίγο παραπάνω ήταν όταν έφευγα για το Έβερεστ . Για να καταλάβεις, πριν φύγω όταν οι φίλες μου, μου λέγανε να κάνουμε αποχαιρετιστήριο πάρτι και να με δούνε πριν φύγω και εγώ τους έλεγα δεν θέλω να με χαιρετήσετε θα ξαναγυρίσω. (γέλια)
Ένιωθα προκαταλήψεις για όλα. Το μεγαλύτερο δέος, όχι φόβο, το ένιωσα στο Everest View Point το οποίο είναι στο δρόμο προς το Base Camp από το οποίο βλέπεις όλες αυτές τις «οχτάρες» κορυφές. Επίσης πραγματικό φόβο ένιωσα στο σημείο «Khumbu Icefall» ο οποίος είναι ο παγετώνας μετά το BaseCamp. Εκεί λοιπόν ξυπνήσαμε βράδυ για να ξεκινήσουμε ώστε να αποφύγουμε τον ήλιο και τις χιονοστιβάδες και καθώς έκανα βιντεοκλήση με όλους τους δικούς μου ανθρώπους οι οποίοι ήταν μαζεμένοι, διαπίστωσα ότι φοβάμαι πραγματικά το άγνωστο στο οποίο πηγαίνω τώρα και τους το είχα αναφέρει κιόλας. Ήταν η στιγμή που πραγματικά ένιωσα έντονα το συναίσθημα του φόβου. Επίσης, έχω βρεθεί τόσο πολύ κοντά σε χιονοστιβάδα, που ένιωθα την σκόνη χιονιού να γεμίζει το πρόσωπο μου σαν ζάχαρη άχνη.
Γενικά έχω να πω ότι το υψόμετρο θέτει το σώμα σου σε μια ιδιαίτερη κατάσταση, οπότε ακόμα και γυμνασμένος να είσαι, μετά από τα 4000 μέτρα μπορεί να αισθανθείς έντονη δυσφορία. Μου έχει τύχει αυτό προσωπικά με έναν φίλο μου. Είμασταν σε μια αποστολή και καθώς φτάσαμε τα 4000 μέτρα ένιωσε δυσφορία γιατί έπαιρνε πολύ χαμηλό οξυγόνο και ήμασταν έτοιμοι να τον κατεβάσουμε κάτω. Τελικά δεν χρειάστηκε και συνεχίσαμε κανονικά. Δεν ξέρεις ποτέ πως μπορεί να αντιδράσει ένας οργανισμός στο υψόμετρο. Δεν υπάρχει τεκμηριωμένη ιατρική απάντηση στο γιατί κάποιοι οργανισμοί εγκλιματίζονται ενώ κάποιοι άλλοι όχι. Αν για πρώτη σου φορά πας σε μεγάλο υψόμετρο αυτό που αναρωτιέσαι είναι αν θα εγκλιματιστείς γρήγορα. Αν το μάθεις την πρώτη φορά τότε ξέρεις τι πρέπει να κάνεις κάθε φορά για να εγκλιμαστείς σωστά. Εγώ όταν νιώθω ότι δεν έχω εγκλιματιστεί καλά, τότε κάθομαι λίγες μέρες παραπάνω στην περιοχή πριν ξεκινήσουμε.
Πώς ξεκίνησες τα πρώτα σου βήματα με την ορειβασία και ποια ήταν η πιο δύσκολη κορυφή που κατέκτησες;
Είναι λίγο αστείο αλλά εγώ έκανα ιστιοπλοΐα μέχρι πριν 4 χρόνια. Το 2014 ένας ξάδερφός μου τυχαία με κάλεσε σε μια εκδρομή αναρρίχησης στην οποία τα πήγα χάλια. Δεν την πάλεψα καθόλου και μάλιστα τα παράτησα. Θυμάμαι ότι του είχα πει κιόλας ότι δεν πρόκειται να έρθω ξανά. Τις επόμενες μέρες όμως το μικρόβιο είχε μπει μέσα μου και αναρωτιόμουν γιατί δεν προσπάθησα λίγο περισσότερο και όλα τα σχετικά. Έπειτα από λίγες μέρες χωρίς να το ξέρω ο ίδιος με είχε γράψει σε 4 μαθήματα αναρρίχησης σε πίστα. Έτσι ξεκίνησα και σιγά σιγά γινόμουν όλο και καλύτερη καθώς κάθε φορά που πέρναγα ένα δύσκολο σημείο τόσο ανέβαινε η αυτοπεποίθηση μου και ξεπερνούσα τους φόβους μου. Να πω την αλήθεια εύκολα ένας έμπειρος ορειβάτης μπορούσε να καταλάβει ότι ήμουν φοβητσιάρα. Όμως με δουλειά κάθε μέρα γινόμουν όλο και πιο δυνατή όχι μόνο στην ορειβασία αλλά γενικά στην ζωή . Από την άλλη το δύσκολο έχει διαφορετική οπτική κάθε φορά. Για παράδειγμα την πρώτη φορά που ανέβηκα στον Όλυμπο ένιωθα ότι έκανα κάτι πάρα πολύ δύσκολο. «Ουάου Ανέβηκα στην ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας». Πλέον καλοκαίρι όταν ανεβαίνω στον Όλυμπο δεν μου φαίνεται δύσκολο και το θεωρώ σαν βόλτα. Πηγαίνω συχνά με τους φίλους μου. Αν με ρώταγες πριν 5 χρόνια τις έχεις κάνει; Θα σου έλεγα έχω καταφέρει να ανέβω στον Όλυμπο. Η πρώτη μου κορυφή εκτός Ελλάδας ήταν στην Μαλαισία το Κιναντάλου το οποίο είναι ένα εύκολο βουνό. Για το 7 Summits η πρώτη δύσκολη κορυφή ήταν το Ντενάλι (6.194 μ.) της Αλάσκας.
Είναι ομαδική «δουλειά» η κατάκτηση μιας κορυφής;
Σε κάθε αποστολή όταν φτάνω προσπαθώ να τσεκάρω τους άλλους και να τους ψυχολογήσω να καταλάβω τι ξέρουν, τι δεν ξέρουν γιατί υπάρχουν καταστάσεις όπου πρέπει να εμπιστευτείς την ζωή σου σε κάποιον άλλον. Από το αεροδρόμιο ακόμα παρατηρούσα τα πάντα σε όλους για να δω ποιον μπορώ να εμπιστευτώ όταν έρθει μια δύσκολη στιγμή. Οπότε ναι είναι ομαδική δουλειά και παίζει ρόλο το ότι κάθε βουνό είναι διαφορετικό. Ας πούμε τώρα στην «Ανταρκτική στο Βινσον» σε ένα απόκρημνο σημείο την ώρα που περνάμε έπρεπε να είμαστε δεμένοι ο ένας με τον άλλον στο ίδιο σχοινί στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής. Ακόμα και ο καλύτερος ορειβάτης του κόσμου να ήμουνα δεν θα μπορούσα να περάσω μόνη μου από εκεί. Άρα η ομάδα παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στις αποστολές. Υπάρχουν βέβαια στιγμές που νιώθεις μόνος σου ακόμα και όταν υπάρχουν άλλα άτομα τριγύρω σου. Στιγμές μοναδικές όταν χάνεσαι και δεν ακούς και δεν βλέπεις κανέναν και νιώθεις σαν να είσαι μόνο εσύ και το βουνό. Βέβαια μετά από λίγο επανέρχεσαι στην πραγματικότητα. Είναι λίγο περίεργο από το μοναχικό στο ομαδικό και ξανά στο μοναχικό. Δεν μπορείς να είσαι μόνος σου ασφαλής στο βουνό.
Τα λόγια της Χριστίνας Φλαμπούρη στην αποκαλυπτική συνέντευξη της
Τι προετοιμασία έκανες πριν την αποστολή ώστε να ανταπεξέλθεις;
Πριν τις αποστολές κάνω συνήθως καθημερινές διπλές προπονήσεις στην πόλη μου. Το πρωί κάνω Cross Training και το απόγευμα κάνω τρέξιμο ή περπάτημα στο βουνό. Τα Σαββατοκύριακα κάνουμε εξόρμηση σε κάποιο βουνό της Ελλάδας με τον φίλο μου τον Ορέστη και μια παρεούλα που έχουμε φτιάξει. Πριν την αποστολή στο Έβερεστ 8 μήνες ήμουν στρατιωτάκι. Προπόνηση, σπίτι, φαγητό, προπόνηση και πάλι από την αρχή. Όταν φτάνουμε στην περιοχή που είναι το βουνό η προπόνηση σταματάει και αρχίζει ο εγκλιματισμός. Είναι απαραίτητο να προσαρμοστείς στο κλίμα της περιοχής οπότε μένουμε μέρες και ξεκουραζόμαστε. Για παράδειγμα κάτσαμε αρκετές ημέρες στην Αλάσκα ώστε να συνηθίσει ο οργανισμός μας στο τόσο κρύο. Στην προετοιμασία έπαιξαν πολύ μεγάλο ρόλο οι δικοί μου άνθρωποι που με στήριζαν στις προπονήσεις. Είναι σημαντικό να πω ότι όταν κατακτάω μια κορυφή, μπορεί στην τελευταία φωτογραφία να φαίνομαι μόνη μου με την σημαία, μέσα μου όμως ξέρω ότι κάθε φορά στην φωτογραφία είμαι μαζί με όλους αυτούς τους ανθρώπους που με στηρίζουν καθημερινά. Είναι ότι πιο ομαδικό project έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου.
Τι διατροφή ακολουθούσες πριν, κατά την διάρκεια και μετά τις αποστολές;
Γενικά ένας αθλητής πρέπει να τρώει σωστά. Εγώ δεν είμαι ούτε επαγγελματίας ορειβάτης είμαι ούτε επαγγελματίας αθλητής. Προσέχω την διατροφή μου όσο μπορώ άλλα όταν κοντεύουν οι μέρες για την αποστολή κοιτάω να βάζω 2-3 κιλάκια, άλλωστε κατά την διάρκεια των αποστολών χάνω αρκετά κιλά. Στο βουνό μπορείς μέσα σε μια μέρα να χάσεις μέχρι και 7000 θερμίδες, άρα σε μεγάλες αποστολές γυρνούσα πετσί και κόκαλο. Πρέπει να τρώμε εκεί πάρα πολλές θερμίδες, οπότε ότι απαγορεύεται στην κανονική ζωή το τρως στο βουνό. Σοκολάτες, ζάχαρη, γλυκά κτλ. πρέπει να τα φας και μάλιστα σου λένε και μπράβο γιατί όταν πεινάς και τρως στο υψόμετρο σημαίνει ότι έχεις σωστό εγκλιματισμό. Μέχρι κάποιο υψόμετρο μαγειρεύουμε κανονικά, για παράδειγμα ρύζι μπέικον. Όσο ανεβαίνουμε και το βάρος σε δυσκολεύει τρώμε αποξηραμένη τροφή τύπου «Mountain House”. Αυτό είναι ένα σακουλάκι με ξηρή τροφή το οποίο το βράζουμε με χιόνι και γίνεται σαν κανονικό φαγητό. Ένα τέτοιο σακουλάκι μπορεί να περιέχει μέχρι και 2500 θερμίδες. Σε ότι αφορά το νερό όπως καταλαβαίνετε λιώνουμε χιόνι για να πιούμε. Δυστυχώς όμως το χιόνι δεν έχει άλατα και έχει τελείως διαφορετική γεύση. Όταν επιστρέφουμε από αποστολές έχω έντονη επιθυμία να πιώ νερό με γεύση νερού. Επίσης μου λείπουν τα φρούτα και φρέσκα λαχανικά τα οποία δεν τα τρώω στην καθημερινότητα μου με ευκολία.
Τι συναισθήματα έχεις όταν φτάνεις στο στόχο σου, δηλαδή την κορυφή;
Τα συναισθήματα σε κάθε κορυφή είναι διαφορετικά. Παράδειγμα τώρα που ολοκληρώθηκε το 7 Summits με την ανάβαση στην ψηλότερη κορυφή της Ανταρκτικής, το Βίνσον τα συναισθήματα ήταν πιο έντονα. Παρόλο που βρέθηκα με την ομάδα να είμαστε δεμένοι στο ίδιο σχοινί και ξαφνικά ένιωθα σαν να ήμουν στον δικό μου κόσμο. Δεν άκουγα τίποτα και κανέναν. Ένιωθα τόσο χαρά μέσα μου που πραγματικά κάθε θυσία και κάθε προσπάθεια που έχω κάνει άξιζε και με το παραπάνω. Ήταν για μένα μια τρανή απόδειξη ότι τα πάντα είναι δυνατά. Αν εγώ πριν 6 χρόνια δεν ήξερα τι σημαίνει ορειβασία και φοβόμουν να πάω στην άκρη μιας πλαγιάς, εκείνη την στιγμή είχα καταφέρει να σηκώνω την Ελληνική σημαία στην ψηλότερη κορυφή της κάθε ηπείρου και ήμουν περήφανη που ήμουν η μοναδική Ελληνίδα που το είχε καταφέρει. Όλο αυτό μου δίνει τρελή αυτοπεποίθηση και «γεμάτη» ζωή. Πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος με θέληση μπορεί να καταφέρει το ακατόρθωτο και να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα.
Tι έχεις να πεις για όλα αυτά που συμβαίνουν στην ανθρωπότητα (καραντίνα- πανδημία κτλ.);
Βλέπω τόσους ανθρώπους να χάνονται και πραγματικά λυπάμαι. Προσπαθώ να βάλω το λιθαράκι μου όσο μπορώ. Δήλωσα εθελόντρια για να βοηθήσω τον Δήμο μου με παροχή βοήθειας σε ανήμπορους ανθρώπους όπως π.χ. να πηγαίνω να παίρνω ψώνια και τέτοια. Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω αυτή τη στιγμή. Από την άλλη προσπαθώ να βλέπω τα θετικά και να εκτιμώ πράγματα που πριν δεν τα εκτιμούσα πριν. Για παράδειγμα μια βόλτα που θα πάω στο τετράγωνο να πάρω έναν αέρα. Η έννοια της ελευθερίας θα είναι πολύ πιο έντονη μετά από όλο αυτό. Θα έρθει η στιγμή που θα αγκαλιάζω την αδερφή μου όποτε θέλω και όταν βρίσκομαι με τους δικούς μου ανθρώπους να προσπαθώ να μην χαραμίζω τον χρόνο μαζί τους χαζεύοντας το κινητό, αλλά να απολαμβάνω όλο τον χρόνο που θα κάτσω μαζί τους. Έπειτα θα είμαι 100% εστιασμένη εκεί που πρέπει να είμαι. Προς την παρέα μου, την βόλτα μου, την εκδρομή μου. Όταν χάνεις κάτι το εκτιμάς. Νομίζω θα αλλάξουμε πολύ μετά από όλο αυτό πιστεύω.
