Δημήτρης Γιαννούσης: Ο χειρουργός ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο για να προσφέρει τη βοήθειά του
Δημήτρης Γιαννούσης: Ο λόγος για το Δημήτρη Γιαννούση, χειρουργό που ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο για να βοηθήσει τον κόσμο. Ο ίδιος ήθελε από μικρός να γίνει γιατρός γιατί «Ο γιατρός οφείλει να είναι αλληλέγγυος και ανθρωπιστής». Ο γιατρός είναι 48 ετών και ενώ η μόνιμη βάση του είναι σε διαμέρισμα στην πλατεία Βικτωρίας, δεν βλέπει συχνά το σπίτι του. Όπως ανέφερε «Αυτό με ώθησε στο να κάνω την πρώτη μου αποστολή στη Νιγηρία, το 2008. Ήθελα να σώσω ανθρώπους».
Μόλις στα 36 του χρόνια, αποφάσισε να πάει ως χειρουργός σε ανθρωπιστική αποστολή των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Εκεί, εκπαιδεύτηκε σε ένα ευρύ φάσμα, από γέννες και ορθοπεδικά προβλήματα έως τραυματισμούς στο κεφάλι. Έχει αναφέρει για την τότε εμπειρία του, «Πρώτη φορά στη ζωή μου είδα τόσες σφαίρες σε τόσα ανθρώπινα σώματα. Αντιμετωπίζαμε τραύματα από σφαίρες, χειροβομβίδες, νάρκες, καλάσνικοφ, Μ-16, πυροβόλα όπλα, πράγματα που δεν βλέπεις ποτέ στην Ελλάδα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπισα στην αρχή ήταν η απειρία μου σε τέτοιου είδους τραύματα, μιας που οι σφαίρες έχουν μεγάλη κινητική ενέργεια και προκαλούν διαμπερή τραύματα που σπάνια βλέπουμε σε χώρες με μακρές περιόδους ειρήνης. Εγχειρίσεις για τις οποίες διάβαζα σε βιβλία και για τις οποίες έκανα πρακτική σε εγκεφάλους πτωμάτων, έπρεπε να τις κάνω πλέον σε παιδιά 15 ετών».
Αυτό που συνοδεύει το Δημήτρη Γιαννούση σε όλα τα ταξίδια του είναι ο φόβος
Ο ίδιος έχει επισκεφθεί την Υεμένη, το Νότιο Σουδάν, τη Λιβύη, την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία και τη Συρία. Όπως έχει αναφέρει «Έμαθα να χειρουργώ ακούγοντας τις ερπύστριες των τανκς και τους βομβαρδισμούς των αεροπλάνων. Κρατούσα το μυαλό μου συγκεντρωμένο στον ασθενή μου. Ήξερα ότι έπρεπε να τον σώσω και μάλιστα γρήγορα, επειδή ήξερα ότι πάντα υπάρχει επόμενος».
Ο ίδιος βρέθηκε μάλιστα αρκετές φορές σε κίνδυνο στα ταξίδια του. «Το 2011, ταξίδεψα στη Βεγγάζη της Λιβύης. Μια μέρα, μας ειδοποίησαν ότι μία βόμβα εξερράγη στο πάρκινγκ το ξενοδοχείου, δέκα λεπτά προτού φτάσουμε εκεί. Στην Υεμένη αναγκαστήκαμε να εκκενώσουμε το νοσοκομείο μας και να εγκαταλείψουμε τη χώρα, όταν ο εμφύλιος προκάλεσε την κατάρρευση της χώρας. Οι βόμβες έπεφταν στα 300 μέτρα».