Οικογενειακή τραγωδία: Η φοβερή ιστορία της οικογένειας Κοντού
Οικογενειακή τραγωδία: Μύθοι και ιστορίες που προκαλούν ανατριχίλα, σπίτια στοιχειωμένα που φιλοξενούν φωνές από έναν άλλο κόσμο. Όλες αυτές οι μυστικές ιστορίες συσπειρώνονται σε αυτή που διαδραματίστηκε στον Βόλο. Όποιος έχει περάσει μπροστά από το “στοιχειωμένο σπίτι” στα Λεχώνια, πιθανώς να έχει πιστέψει σε αυτές τις ιστορίες που κρύβουν μέσα τους πνεύματα και μυστικά του παρελθόντος. Φόβος, ανατριχίλα, δέος, είναι τα πρώτα συναισθήματα που νιώθει κάποιος όταν αντικρίζει την οικία Κοντού. Το παρελθόν της τόσο βαρύ, που κάποιοι λένε ότι ακόμη ακούνε τις κραυγές και τα κλάματα από τα βασανιστήρια επί γερμανικής κατοχής. Ερειπωμένο, εγκαταλελειμμένο, με ιστορίες αμέτρητες και μέχρι σήμερα ανατριχιαστικές.
Η αρχή μιας οικογενειακής τραγωδίας
Η οικογένεια Κοντού μετακομίζει στο σπίτι και γράφεται μία οικογενειακή τραγωδία. Ο Κωνσταντίνος Κοντός, ο οποίος είχε υπηρετήσει ως πρέσβης της Υψηλής Πύλης στη Βιέννη, και η οικογένεια του μετακομίζουν στο αρχοντικό και γίνονται οι πρώτοι κάτοικοί του.
Η κακοδαιμονία του σπιτιού όμως δεν άργησε να δείξει τα “δόντια” της και άρχισε ευθύς αμέσως με την εγκατάσταση της οικογένειας στο σπίτι. Σύμφωνα με τον μύθο που συγκλονίζει ακόμη και σήμερα στο άκουσμά του, μια σαύρα (το γνωστό σαμιαμίδι) πήρε την ζωή και από ολόκληρη την οικογένεια σε ένα πρωινό. Ακούγεται πως το ερπετό βούτηξε μέσα στο γάλα και “πήρε” την ζωή όλης της οικογένειας.
Άλλοι πάλι λένε πως τα πράγματα δεν έγιναν έτσι ακριβώς και ήταν ανθρώπινο χέρι, αυτό που σκότωσε την οικογένεια… Με κάποιο δηλητήριο; Ποιος ξέρει…
Μάλιστα, το ταφικό μνημείο της οικογένειας που έμενε στην περιβόητη Οικία Κοντού βρίσκεται στο παλαιό νεκροταφείο Ν. Ιωνίας Βόλου, παρουσιάζει ακριβώς το τραγικό συμβάν. Ένα τραπέζι, τρεις καρέκλες που επάνω τους αναγράφονται τα ονόματα της οικογενείας, ένα βιβλίο, μια κανάτα, πιάτα, ποτήρια και μία μεγάλη σαύρα στη βάση του τραπεζιού που προσπαθεί να ανέβει αποτυπώνουν το σκηνικό του τραγικού τέλους που γράφτηκε τότε.
Το μνημείο για χρόνια βρισκόταν στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών, όμως το 1922 η μητέρα των παιδιών Περσεφόνη ζήτησε να μεταφερθεί στον Βόλο. Ο μύθος συνεχίζει να προκαλεί ρίγος με το σπίτι ν’ αλλάζει χέρια και οι ένοικοι να πεθαίνουν αιφνιδίως και με τους πιο περίεργους τρόπους.
Η Οικία Κοντού στην Γερμανική Κατοχή
Στη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής η Oικία Κοντού έγινε αρχηγείο της Γκεστάπο, με άλλα λόγια κολαστήριο. Πολλοί ήταν εκείνοι που βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν, ακόμη και μικρά παιδιά. Οι κάτοικοι της περιοχής λένε πως καμία φορά μέχρι και σήμερα νομίζουν ότι τα βράδια ακούνε τα κλάματά τους.
Τα βασανιστήρια γίνονταν κυρίως στο υπόγειο της οικίας, στο οποίο μέχρι σήμερα υπάρχουν βαρέλια, πιθάρια, καλάθια κ.α. Στους πάνω ορόφους οι βαθμοφόροι Γερμανοί είχαν εγκαταστήσει τα γραφεία τους.
Αμέσως μετά τον πόλεμο διαιρέθηκε σε περισσότερες από μία κατοικίες και άρχισε να ερειπώνεται, μέχρι να φτάσει στη σημερινή εγκαταλελειμμένη του κατάσταση.
Το 1960 η Οικία Κοντού πουλήθηκε στον εργολάβο Γ.Κ., ο οποίος επισκευάζοντάς το δε σεβάστηκε την αξία του ως μνημείο και χρησιμοποίησε τα χειρότερης ποιότητας υλικά. Στο σοβά χρησιμοποίησε υπολείμματα ασετιλίνης αντί για ασβέστη που τα έπαιρνε από το εργοστάσιο «Οξυγόνο» του Βόλου.
Οι τοιχογραφίες καταστράφηκαν όλες από τα χέρια του ίδιου του εργολάβου. Τρία χρόνια μετά ο Γ.Κ αρρώστησε βαριά και πέθανε.
Έκτοτε το σπίτι άλλαξε πολλά χέρια, ωστόσο ήδη από το 1985 και ενώ εξακολουθούσε να
«μαραζώνει» είχε χαρακτηριστεί με απόφαση της, τότε Υπουργού Πολιτισμού, Μελίνας Μερκούρη διατηρητέο.
Οικογενειακή τραγωδία: Το στοιχειωμένο σπίτι στον Βόλο
Η Οικία Κοντού είναι σχεδιασμένη από τον Ιταλό μηχανικό Εβαρέστο ντε Κίρικο. Πρόκειται για τον πατέρα του ζωγράφου Τζόρτζιο ντε Κίρικο. Η οικία σχεδιάστηκε την ίδια εποχή που κατασκεύαζε τη σιδηροδρομική γραμμή η οποία ενώνει τον Βόλο με τις Μηλιές, και που λειτουργεί μέχρι και σήμερα αλλά και τους σταθμούς του τρένου, στις αρχές του περασμένου αιώνα.
Από την κύρια είσοδο ανεβαίνεις τη σκάλα για τους δύο επάνω ορόφους, ενώ ο πλευρικός διάδρομος βγάζει προς τις κουζίνες. Αριστερά και δεξιά αυτού του διαδρόμου υπάρχουν δύο τυφλές μεγάλες αίθουσες. Αυτές επικοινωνούν από το πίσω μέρος με τις κουζίνες για να γίνεται το σερβίρισμα. Η είσοδος των μελών της οικογενείας μπορούσε να γίνει τόσο από τις κουζίνες όσο κι απ’ έξω, κάτω από τα στέγαστρα τα οποία δεν υπάρχουν πια και που η μελέτη προβλέπει την ανακατασκευή τους. Οι καλεσμένοι, όταν άνοιγαν αυτές οι αίθουσες-σαλόνια, έμπαιναν απ’ έξω.
Το μόνο σίγουρο και σε αυτό που συμφωνούνε όλοι είναι, ότι η επιβλητική Οικία Κοντού κρύβει μέσα της πολλά μυστικά. Όλα τους μένουν ανεξιχνίαστα μέχρι και σήμερα και θα μείνουν έτσι για πάντα. Στο άκουσμα κάθε αφήγησης, όλοι έχουν την ίδια απορία… Μύθος η αλήθεια; Και τα δύο μαζί;
