Ιερείς: Ένα 24ωρο από τη ζωή τους
Πολύ συχνά λένε, ή γράφουν, εφημερίδες και περιοδικά ότι οι κληρικοί είναι τεμπέληδες. Συνήθως, πίσω απ΄ αυτές τις αυθαίρετες και επιπόλαιες διατυπώσεις, θέλουν νά κτυπήσουν, νά μειώσουν, ακόμη και να ειρωνευτούν τήν εικόνα της Εκκλησίας την οποία για δικούς τους λόγους κάθε φορά, θα λέγαμε ότι μισούν βαθύτατα…
Βεβαίως όλοι αυτοί ανήκουν σε μια μειοψηφία και το μόνιμο σκηνικό τους στις παρέες που κάνουν είναι πάντα «εν χορώ και τυμπάνω» να καταλήγει σε βρισιές, και αισχρά ακόμη σχόλια εναντίον των ιερέων, των «παπάδων…» όπως υποτιμητικά τους λένε, συνοδεύοντάς τους και με μία άλλη ανόσια λέξη του ζωϊκού βασιλείου…
Σέ απάντηση όλων αυτών που δυστυχώς αγνοούν τήν πραγματικότητα, παραθέτουμε ένα αληθινό χρονικό ενός μόνο Σαββατοκύριακου, ενός πολύτεκνου μάλιστα ιερέως, ο οποίος υπηρετεί σέ Ενορία τών βορείων Προαστίων της Αθήνας.
Είναι ο πατήρ Σταύρος Χ., που για ευνόητους λόγους, όπως άλλωστε μας το ζήτησε ταπεινά και ο ίδιος, και χωρίς διάθεση προβολής, θα παραλείψουμε το επώνυμό του και την Ενορία του. Θα πούμε μόνο ένα μέρος από την μικρή ιστορία του…
Άς δούμε λοιπόν τι έκανε εκείνο τό Σάββατο τό πρωί, σάν ξεκίνησε την ημέρα του…
Σηκώθηκε στις 5.30 το πρωί για να ετοιμαστεί (νηστικός εννοείται) ώστε γύρω στις 6.30 να βρίσκεται στην Εκκλησία τακτοποιώντας κάποια πράγματα για την Θεία λατρεία…
Ο πατήρ Σταύρος ποτέ δεν μπαίνει στην Εκκλησία βιαστικός σαν να ανοίγει τό μαγαζί του και μάλιστα στο ιερό βήμα με την Αγία Τράπεζα, όπου σε λίγο με την μετουσίωση των τιμίων Δώρων θα «κατεβάσει» από τον Ουρανό τον ίδιο τον Θεό…
Μπαίνει στο ιερό με σεβασμό και ευλάβεια, με φόβο Θεού και συναίσθηση του χώρου στον οποίο εισέρχεται… Παλαιότερα είχε και μιά ευλογημένη συνήθεια που σήμερα για λειτουργικούς λόγους και κάποιες αντιρρήσεις συναδέλφων του αναγκάστηκε να την διακόψει.
Εκεί λοιπόν, δεξιά σαν μπαίνουμε στο ιερό, είχε ένα ντουλαπάκι όπου και έβαζε μέσα τα παπούτσια του, παίρνοντας ένα άλλο ζευγάρι καθαρά παπούτσια που μόνο για το ιερό και την Εκκλησία φύλαγε, ώστε να μη μεταφέρονται κάθε φορά όλες οι πατημένες ασχήμιες του δρόμου μέσα στο ιερό του Θεού… Υπερβολικός θα πούνε μερικοί…
Όμως ο παπα-Σταύρος έτσι συνήθισε από τον γέροντά του 30 χρόνια τώρα, και πιστός μαθητής εκείνου συνεχίζει την ευλαβική και γεμάτη πίστη πορεία του. Και μακάρι να είχαμε κι άλλους παπά-Σταύρους, και να είμαστε βέβαιοι ότι μεγάλο όφελος θα είχαμε κι εμείς, αλλά και ο κόσμος ολόκληρος που μ΄ αυτά τα φωτεινά παραδείγματα θα ήταν ασφαλώς και καλύτερος!
Σάββατο πρωί λοιπόν τέλεσε τήν θεία Λειτουργία καί στή συνέχεια δύο μνημόσυνα. Στήν συνέχεια παρευρέθηκε στον καφέ για να μιλήσει και να παρηγορήσει λίγο τις δυό οικογένειες πού έκλαιγαν για τον θάνατο πού τους βρήκε…
Μετά, τέλεσε βάπτιση μιας αλλοδαπής κυρίας, η οποία, έπειτα από Κατήχηση που της έκανε δύο μήνες τώρα, θέλησε νά γίνει Ορθόδοξη. Ακολούθως πήγε για Αγιασμό σ’ ένα κατάστημα καί τό μεσημέρι γευμάτισε στην οικία μιας πολύτεκνης οικογένειας πού τον είχε καλέσει.
Ιερέας: Στις 2 το μεσημέρι κουρασμένος πιά και ζαλισμένος πήγε σπίτι του…
Τό απόγευμα της ίδιας μέρας του Σαββάτου εξομολόγησε κάποιους ανθρώπους, ακολούθως έκανε τον Εσπερινό καί μετά για 3 περίπου ώρες συνέχισε την Εξομολόγηση.
Τέλειωσε γύρω στις 9 το βράδυ ώσπου έφυγαν όλοι όσοι είχαν έλθει.
Ζήτησε συγγνώμη από τον Νεωκόρο που τον καθυστέρησε στο κλείσιμο της Εκκλησίας και ακολούθως σέρνοντας από την κούραση τα πόδια του πετάχτηκε στο σπίτι ενός αρρώστου που τον είχε ειδοποιήσει για να κάνει ευχέλαιο…
Δεν ζήτησε από κανέναν χρήματα, όλους τους παρηγόρησε και τους αγίασε με τον ίδιο ευλαβικό, κοινωνικό, και γελαστό τρόπο, και αν κάποιοι τού έδωσαν κάτι, ταπεινά το αρνήθηκε. «Έχω τον μισθό μου…» τους είπε, και μόνο όταν πολύ επέμεναν το πήρε ως προϊόν της αγάπης τους για το κουραστικό έργο του, κι όχι ως προϊόν εκβιασμού να πάρει οπωσδήποτε κάτι…
Τά μισά απ΄ αυτά άλλωστε, όπως από χρόνια το έχει καθιερώσει, θα τα βάλει την άλλη μέρα μέσα στο κουτί, για τους φτωχούς της Ενορίας του…
Στό σπίτι του πήγε γύρω στις 10 και μισή το βράδυ, με τα παιδιά να τον περιμένουν και την παπαδιά να του κάνει τις συνήθεις παρατηρήσεις για την αργοπορία του…
Ζήτησε συγγνώμη απ΄ όλους, δείπνησε κάτι νηστήσιμο γιατί αύριο θα λειτουργούσε και θα έπρεπε να κοινωνήσει, ετοίμασε το κήρυγμα της Κυριακής που θα έπρεπε στο εκκλησίασμα να πει, και αφού διάβασε κάποιες ευχές Αποδείπνου έπεσε κατάκοπος να κοιμηθεί…
Τήν επομένη ημέρα Κυριακή, ξύπνησε νωρίς όπως και το Σάββατο.
Ιερέας: Τέλεσε τήν Θεία Λειτουργία καί κήρυξε τόν Θείο Λόγο
Κοινώνησε μόνος του περί τους 30 πιστούς σκυμμένος με προσοχή επάνω στο Άγιο Δισκοπότηρο από τον φόβο μη πέσει κάποιος μαργαρίτης κάτω στο δάπεδο, και μοίρασε το αντίδωρο σε 100 περίπου πιστούς λέγοντας και δυό λόγια στον καθένα τους…
Ακολούθως, στον καφέ πού πάντα παραθέτει η Ενορία στους εκκλησιαζομένους της Κυριακής, είχε ειδική συνάντηση μέ τους νέους, μέ ζωντανή συζήτηση, λύσεις αποριών καί συμβουλές.
Στή συνέχεια έκανε μία επίσκεψη σέ μία οικογένεια προς επίλυση ενός σοβαρού οικογενειακού προβλήματος.
Τό απόγευμα μετά τόν Εσπερινό, βάπτισε δύο δίδυμα παιδάκια καί ακολούθως πήρε ταξί καί επισκέφθηκε έναν ασθενή στό Νοσοκομείο.
Επέστρεψε στό ναό γιά να κάνει δύο γάμους καί τό ίδιο βράδυ πήγε σ΄ ένα ανάπηρο παιδί και σε έναν φτωχό γέροντα για να του αφήσει κάτι…
Εννοείται, ότι ο εν λόγω ενάρετος κληρικός πρέπει νά δεί και λίγο τήν οικογένεια του, γιατί κι αυτός έχει παιδιά, οικογένεια, τροφοδοσία σπιτιού, κοινωνικές υποχρεώσεις…
Αλλά ακόμη θα πρέπει νά προσευχηθεί, νά μελετήσει, νά προετοιμασθεί πνευματικώς, νά επιλύσει ζητήματα της Ενορίας του, αλλά νά «δεί» και τον ίδιο τόν εαυτόν του, και να μη κάνει «ξέπλυμα και τηγάνι» σε όλα αυτά τα προβλήματα…
Μετά από όλα αυτά, και άλλα περισσότερα που δεν μπορούν όλα να αναφερθούν εδώ, αρκετές φορές αναρωτηθήκαμε για το τι μυαλά έχουν κάποιοι που παίρνοντας αφορμή από μεμονωμένα περιστατικά κληρικών πού εργάζονται έστω υποτονικά, τούς βάζουν όλους, καλούς και κακούς, στο ίδιο τσουβάλι…
Τό συμπέρασμα είναι ότι ευτυχώς έχουμε ακόμη άξιους λειτουργούς της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, οι οποίοι μέ φόβο Θεού επιτελούν τό καθήκον τους και καλό θα είναι όχι μόνο να μη τους κατηγορούμε, να μη τους βρίζουμε και αισχρολογούμε ( μας ακούει ο Θεός και αλλοίμονό μας…) αλλά να τούς βοηθούμε σε ότι μπορούμε και ακόμη να τους έχουμε και αυτούς καθημερινά στην προσευχή μας..