Έχουμε αλήθεια το χειρότερο εξεταστικό σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ, ριζωμένο στα θεμέλια μιας κουρασμένης κοινωνίας, που ωστόσο εξακολουθεί να στηρίζει τις ελπίδες της στην μόρφωση των νέων της; Πιθανότατα ναι.
«Μπαίνουμε στην χειρότερη χρονιά της ζωής μας»
«Κουράγιο, θα το χρειαστείτε φέτος»
«Τα πέρασα κι εγώ με τον μεγαλύτερο γιο μου, μια χρονιά είναι περνάει, αλλά θέλει γερά νεύρα…»
Οι εκφράσεις συμπαράστασης και αγωνίας έδιναν κι έπαιρναν, σε πρόσφατη συγκέντρωση γονέων μαθητών και μαθητριών της Β Λυκείου φημισμένου δημόσιου σχολείου, μετά την λήξη των προαγωγικών του εξετάσεων.
Το επόμενο καλοκαίρι, (όποιος αντέξει) θα δίνει πανελλαδικές.
Και φέτος; Φέτος, ούτε έξω από τα εξεταστικά κέντρα δεν θα ήθελαν να περάσουν. Μαθηματικά για επιστήμονες. Φυσική «υπερπαραγωγή».
Τα μέλη της Ένωσης Ελλήνων Φυσικών έφτασαν να γράψουν χθες ότι τα θέματα που επελέγησαν φέτος στις πανελλαδικές εξετάσεις «τρομοκρατούν τα παιδιά, τα απομακρύνουν από το γνωστικό αντικείμενο και απέχουν πολύ από τις οδηγίες διδασκαλίας του μαθήματος, απαξιώνοντας τη διδασκαλία του στο δημόσιο σχολείο και τον σεβασμό στους συντελεστές του».
Ποιος αλήθεια είναι ο λόγος για τον οποίο οι θεματοδότες των πανελλαδικών εξετάσεων επιλέγουν ασκήσεις που ούτε καν οι συνάδελφοι τους στα σχολεία θα μπορούσαν να λύσουν;
Αποτελεί κάποιο είδος ιδιότυπης συναισθηματικής εξουσίας επί των αδυνάμων;
Σ’ αυτό το φόντο επίδειξης καθηγητικής υπεροψίας, οι φόβοι, η αγωνία, η ανταλλαγή συναισθημάτων συμπαράστασης και τελικά η καρτερική προσμονή για την αναπότρεπτη εξεταστική «θύελλα» του μέλλοντος, έμοιαζε απολύτως λογική για τους φετινούς γονείς της Β Λυκείου.
Ωστόσο, δεν νομίζω ότι έχω ακούσει ποτέ φίλο από άλλη χώρα του κόσμου να περιγράφει με τέτοια δυσβάσταχτη αγωνία την χρονιά προετοιμασίας του παιδιού του για το πανεπιστήμιο.
Έχουμε αλήθεια το χειρότερο εξεταστικό σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ, ριζωμένο στα θεμέλια μιας κουρασμένης κοινωνίας, που ωστόσο εξακολουθεί να στηρίζει τις ελπίδες της στην μόρφωση των νέων της; Πιθανότατα ναι.
Το αφήγημα της αδιάβλητης εξεταστικής διαδικασίας έχει αφήσει από καιρό πίσω του το μεγάλο ανταγωνιστή του, εκείνο της δικαιότερης διαδικασίας. Δεν παίζουμε πλέον για ένα δίκαιο εξεταστικό σύστημα. Παίζουμε μόνο για το τεχνικά αδιάβλητο σύστημα.
Το δε σύστημα της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής (ΕΒΕ), αποτελεί μάλλον την πιο ανεπαρκή, πρόχειρα τοποθετημένη και άτσαλα «μπαλωμένη», μεταρρύθμιση των τελευταίων δεκαετιών, η οποία και κατέληξε στο αναμενόμενο αποτέλεσμα της: το να απομακρύνει τους νέους από το πανεπιστήμιο. Ακόμη ίσως και από την προσπάθεια.
Φίλοι εκπαιδευτικοί μόλις σήμερα το πρωί μου εξομολογούνταν ότι φέτος έβλεπαν άδειες αυλές στα προαύλια των σχολείων τις ημέρες των πανελλαδικών εξετάσεων.
Εκτιμούσαν ότι το κίνημα «δεν δίνω πανελλαδικές» των νέων έχει φουντώσει, με μεγάλα ποσοστά μαθητών και μαθητριών που πλέον αρνούνται να συμμετάσχουν στις εθνικές εξετάσεις για τα ΑΕΙ.
Μας αρέσουν αλήθεια τα παραπάνω; Μήπως ήρθε η στιγμή για μια μεγάλη αλλαγή;
Ο υπουργός Παιδείας Κυριάκος Πιερρακάκης έχει ανοίξει μια συζήτηση που είναι κρίσιμο να συνεχιστεί: Η χώρα μας, όπως οι περισσότερες άλλες ευρωπαϊκές χώρες, πρέπει να αποκτήσει ένα αξιόπιστο Εθνικό Απολυτήριο που θα αποτελεί την βάση για την είσοδο των νέων στο πανεπιστήμιο.
Από την πλευρά τους, τα δημόσια πανεπιστήμια της χώρας πρέπει επίσης να ωριμάσουν, να κλείσουν τμήματα, να ανανεώσουν προσωπικό και προγράμματα.
Η εποχή των πανελλαδικών εξετάσεων με τον τρόπο που γίνονται σήμερα τελείωσε.
Το σχολείο και ειδικά το Λύκειο, πρέπει να αλλάξει προσανατολισμό. Να αρχίσει να μαθαίνει τους νέους πως να …μάθουν και όχι μόνο πως θα εξεταστούν. Ειδικά δε μόνο σε 3 ώρες, οι οποίες θα καθορίσουν πιθανά όλη τη ζωή τους.
Η περίοδος ωρίμασε.
Φτάσαμε στο τέλος των πανελλαδικών εξετάσεων.
