Μαρία Πολύζου: «Με βίαζε ο πατέρας μου από τα 11»
«Μην τα παρατάς», γράφει η Μαρία Πολύζου και αποκαλύπτει τα δεινά και κακοποιητικά χρόνια που βίωσε, εξαιτίας του πατέρα της. Η Μαρία Πολύζου έκανε περήφανη την Ελλάδα με τις αθλητικές της επιδόσεις ως η κορυφαία μαραθωνοδρόμος όλων των εποχών. Ωστόσο, αναγκάστηκε να δώσει πολύ μεγαλύτερες μάχες με τον καρκίνο του μαστού αλλά και με την κακοποίηση που υπέστη από τον πατέρα της μόλις στα 11 της χρόνια. «Έτσι μου δόθηκε τελικά η ζωή. Όχι μόνο να διανύω τα 42.195 μέτρα, όχι μόνο να τερματίζω τον καρκίνο του μαστού που πέρασα, αλλά κυρίως όμως να καταφέρνω να βγαίνω νικήτρια από την μεγαλύτερη μάχη που έδωσα. Με την κακοποίηση», δήλωσε χαρακτηριστικά, μιλώντας στο Mega.
«Γεννήθηκα στην Πάτρα ο πατέρας μου ήταν ψαράς, δούλευε σκληρά αλλά ήταν πάμπτωχος. Ο πατέρας μου ήταν άγριος στην όψη και στους τρόπους. Δεν ήταν ψηλός, μάλλον μετρίου αναστήματος. Είχε σκούρα επιδερμίδα και το καλοκαίρι μαύριζε περισσότερο λόγω δουλειάς. Είχε μαύρα μαλλιά και μούσια που τον έκαναν ακόμη πιο τρομακτικό. Έπινε και, όταν μεθούσε, γινόταν βίαιος. Μας χτυπούσε και τον τρέμαμε όλοι. Εμένα από την ηλικία των 11-12 ετών με βίαζε», γράφει στο βιβλίο της με τίτλο “Μην τα παρατάς”.
Ο αθλητισμός και οι επιτυχίες της Μαρίας Πολύζου
Το 1996 έγινε η πρώτη Ελληνίδα που αγωνίστηκε στον Μαραθώνιο σε Ολυμπιακούς αγώνες στην Ατλάντα. Τότε μπήκε στον αγωνιστικό χώρο κρατώντας την ελληνική σημαία. Το 2010 ήταν η πρώτη γυναίκα από την αρχαιότητα γυναίκα που αναβίωσε το Φειδιππίδειο άθλο. Έτρεξε την διαδρομή 524 χιλιομέτρων (Αθήνα – Σπάρτη – Αθήνα Τύμβος Μαραθώνα) στην επέτειο των 2,5 χιλιάδων χρόνων από τη Μάχη του Μαραθώνα.
«Με σωσίβιο τον αθλητισμό τα όνειρα και τους στόχους μου κατάφερα να βγω από τη μαυρίλα και να προχωρήσω στη θέση που ήθελα εγώ να βάλω τον εαυτό μου«, ανέφερε η Μαρία Πολύζου, κατά τη συνέντευξή της στον τηλεοπτικό σταθμό.
Μαρία Πολύζου: Οι χημειοθεραπείες
Το 2019 διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού και τον νίκησε. Ακόμα και στις χημειοθεραπείες πήγαινε με το χαμόγελο. Δεν άφησε ποτέ τίποτα να την λυγίσει. Ούτε ο πόνος της ψυχής της, ούτε ο πόνος της σοβαρής ασθένειας με την οποία πάλευε.
«Μου άρεσε να δραπετεύω στον δικό μου κόσμο. Την ομορφιά που χρειαζόμουν την έφτιαχνα μέσα μου. Υποσυνείδητα ίσως, από πολύ μικρή προσπαθούσα να μην είμαι εντελώς εκεί όπου βρισκόταν το σώμα μου, αλλά να περιπλανιέμαι όπου με οδηγούσε το μυαλό και η ψυχή μου», γράφει μεταξύ άλλων στο βιβλίο της, με το οποίο θέλησε να βοηθήσει τα κακοποιημένα παιδιά που έχουν βρεθεί στη θέση της.
