Εξομολόγηση αναγνώστριας: Η συγκλονιστική ιστορία που στιγμάτισε την ζωή της
Πολλές φορές παίρνουμε κάποια πράγματα και ανθρώπους στην ζωή μας ως δεδομένα και μόνο την χειρότερη στιγμή καταλαβαίνουμε πόσο παραμελούμε να τους δείξουμε την σημασία που έχουν στην ζωή μας. Παρακάτω ακολουθεί μια ιστορία, από μια αναγνώστρια που αφηγείται την χειρότερη ιστορία της ζωής της:
“Έχετε μετανιώσει ποτέ για κάτι φαινομενικά τόσο απλό, που όμως θα μπορούσε να είχε αλλάξει όλη τη ροτα της ζωής σας? Εγώ γενικά είμαι άνθρωπος που δεν μετανιώνει. Αλλά μετανιωνω και έχω τύψεις τόσο πολύ για μια συγκεκριμένη μέρα του Απριλίου του 2004. Τότε που ήμουν 13 και κάτι.
Κοιμόμουν στο σπίτι μας στη Χαλκιδική, στο τροχόσπιτο. Έρχεται η αδερφή μου (6 χρονών τότε) και μου λεει “θα σηκωθείς να παίξουμε?” Κι εγώ δεν σηκώθηκα γιατί λατρεύω τον ύπνο. Της είπα “φύγε κοιμάμαι”. Το προηγούμενο βράδυ είχαμε τσακωθεί και για κάτι βλακείες και το πρωί της είπα αυτό, εφηβεία γαρ. Και άργησα να σηκωθώ. Στο μεταξύ εκείνη ζήτησε την άδεια να βγεί εκτός κτήματος να παίξει όπως πάντα στην άμμο στο χωματόδρομο με τα κουβαδάκια της παραλίας. Και σηκώνομαι να βοηθήσω στις δουλειές.
Η συνέχεια της εξομολόγησης από την αναγνώστρια
Παίρνω πινέλο να βάψω κάτι ξύλα που είχαμε. Γυρνάω κοιτάω την έξοδο του κτήματος και έρχεται ένα φορτηγό με τις μπάντες. Ξέρω ότι η αδερφή μου φοβάται πολύ τα αυτοκίνητα. Οπότε λέω απλά ένα “Δανάη πρόσεχε” που δεν ακούστηκε και γυρνάω μπροστά μου και κάνω δύο βουρτσιες. Και μετά το χάος. Τσιριδες παντού. Πηγαίνω προς την έξοδο με τη συγχωρεμενη τη γιαγιά μου και της λέω τι έγινε? Τσιμπησε φίδι τον οδηγό? Μήπως τσίμπησε φίδι την μικρή? Δεν λέμε τίποτα και τρέχουμε. Το φορτηγό είχε χτυπήσει τη μικρή. Ακαριαίος θάνατος μας είπαν.
Εξομολόγηση αναγνώστριας: “Που δεν σηκώθηκα να παίξουμε. Που την έδιωξα για να κοιμηθώ”
Δεν θα περιγράψω τις σκηνές “απείρου κάλλους” που είδαν τα μάτια μου. Ούτε τις αντιδράσεις των γονιών μου, ούτε τα ματωμένα ρούχα που φορούσε η μητέρα μου μέχρι το βράδυ. Ούτε καν ότι αυτό ήταν το δεύτερο παιδί που έχανε… Το μόνο που θα πω είναι πόσο μετανιώνω για τις 17/4/2004. Που δεν σηκώθηκα να παίξουμε. Που την έδιωξα για να κοιμηθώ. Να προσέχετε τους αγαπημένους σας. Η ζωή μας είναι οι άνθρωποι μας, ούτε οι καριέρες ούτε τα λεφτά. #ημουνεκει
Το παρακάτω κείμενο ανήκει στην Έφη Μαρασιλίνα που το πρωτο-ανήρτησε στην ομάδα Untold Stories στο fb και αναδημοσιεύουμε στο Singleparent.gr με την έγγραφη συναίνεσή της. Ως εκ τούτου δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση-αναπαραγωγή από άλλες ιστοσελίδες χωρίς την άδειά της.
Έφη Μαρασιλίνα
Πηγή : singleparent.gr
