Θα ήταν μια γιορτινή μέρα για την οικογένεια Φιλιπποπούλου, καθώς οι δίδυμες Σοφία και Βασιλική θα έκλειναν τα 16 τους χρόνια. Όμως τα δύο κορίτσια έμειναν για πάντα 9 ετών, θύματα της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι.
Μια μέρα που έγινε σύμβολο απώλειας
Τα δύο αδερφάκια δεν πρόλαβαν να μεγαλώσουν. Δεν θα βγουν ποτέ για βόλτα με φίλους, δεν θα συνεχίσουν το σχολείο, δεν θα κάνουν όνειρα. Οι ζωές τους κόπηκαν τραγικά, όταν βρέθηκαν με τους παππούδες τους στο μοιραίο οικόπεδο του Φράγκου, όπου πέθαναν συνολικά 26 άνθρωποι, προσπαθώντας να γλιτώσουν από τις φλόγες.
Η σπαρακτική ανάρτηση του πατέρα
Ο πατέρας των διδύμων, Ιωάννης Φιλιππόπουλος, έκανε σήμερα μια ανάρτηση που ραγίζει καρδιές:
Όταν η κατάθεση γίνεται κραυγή
Ο πατέρας των κοριτσιών περιέγραψε με πόνο τις στιγμές που ακολούθησαν την τραγωδία. «Μάτια δεν υπήρχαν, τα χεράκια τους είχαν σουρώσει. Στο γραφείο τελετών είπα να μην κάνουν τα φέρετρα μικρά κουτάκια. Ζήτησα να τα σφραγίσουν. Το θέαμα ήταν φριχτό και δεν ήθελα να ανοίξει η σύζυγός μου τα φέρετρα, δεν θα μπορούσα να τη συγκρατήσω. Ως τελευταία επιθυμία ζήτησα τα φέρετρα να μην τα κουβαλήσει κανείς, αλλά εγώ. Κάτι να θυμάμαι ως τελευταίο αντίο».
Συνεχίζει συγκινημένος: «Η ζωή μας από τότε έγινε πολύ δύσκολη, πολύ πονεμένη. Την πιο όμορφη στιγμή της ζωής μου, που γύριζα σπίτι και άνοιγαν τα χεράκια τους και φώναζαν “μπαμπά”, δεν θα την ξαναζήσω. Αυτή τη στιγμή δυστυχώς μου τη στέρησαν. Είμαστε μισοί ζωντανοί και μισοί πεθαμένοι… Ο βράχος είναι η σύζυγός μου, χάρη σε αυτήν ζω…».
«Έψαχνα τα παιδιά μου με το μηχανάκι»
Το απόγευμα της τραγωδίας, τα κορίτσια ήταν με τους παππούδες τους και κατευθύνονταν προς τη Νέα Μάκρη. Όπως κατέθεσε η μητέρα τους, η τελευταία επικοινωνία με τη γιαγιά ήταν γύρω στις 18:40. Έκτοτε, τα τηλέφωνα σώπασαν.
Ο κ. Φιλιππόπουλος περιγράφει πώς ξεκίνησε την αγωνιώδη αναζήτηση: «Πήρα μηχανάκι, πέρασα και από το λιμάνι Ραφήνας και προχώρησα προς Κόκκινο Λιμανάκι. Ήταν φωτιά παντού. Δεν υπήρχε Πυροσβεστική, Αστυνομία. Ήμουν απελπισμένος».
Την επόμενη μέρα, του ζητήθηκε να δώσει δείγμα DNA. «Τους είπα “ψάχνω τα δίδυμα και τους γονείς μου, πες μου τι θέλεις να κάνουμε και να το κάνουμε”. Δώσαμε γενετικό υλικό. Έδωσαν πρώτα έμφαση σε εμένα δυστυχώς, έχω τζακ ποτ: και γονιός και παιδί στα θύματα…».
Ανάμεσα στην ελπίδα και την απόγνωση
Μέσα στην αγωνία, κάποια ελπίδα αναπτερώθηκε βλέποντας ένα βίντεο με δύο κοριτσάκια από αλιευτικό: «Μάλλον επειδή θέλαμε να δώσουμε ελπίδα στον εαυτό μας πιστέψαμε ότι είναι αυτά. Επειδή ξέρω τους γονείς μου, ήξερα ότι θα πέθαιναν για να σώσουν τα παιδιά μου».
Όμως, ο πατέρας είχε να αντιμετωπίσει και την απανθρωπιά. «Με καλούσαν κάποιοι και μου έλεγαν “έλα, έχουμε τα παιδιά σου, τα σκοτώνουμε, τα βιάζουμε, μου έκαναν παιδικές φωνές και έβαζαν τα γέλια”».
