Αληθινή ιστορία: Οι γιατροί του έδιναν 9 μήνες και του πρότειναν χημειοθεραπείες όμως έζησε μέχρι τα 102
Αληθινή Ιστορία: Σταμάτης Μωραΐτης, ένας βετεράνος πολέμου από την Ικαρία, που έσβησε στα 102 του χρόνια, όταν οι γιατροί του έδιναν για πολλά χρόνια, 9 μήνες ζωής.
«Περίμενα να πεθάνω, αλλά απλώς δεν συνέβαινε. Άρχισα να ασχολούμαι πάλι με τον κήπο μου, φύτεψα λαχανικά. Δεν περίμενα, ότι θα ζήσω για να τα φάω, απλώς μου άρεσε να δουλεύω στον καθαρό αέρα. Οι έξι μήνες, πέρασαν και αποφάσισα να καθαρίσω και τους αμπελώνες των γονιών μου. Ξυπνούσα αργά, δούλευα στους αμπελώνες μέχρι το μεσημέρι και μετά το φαγητό ξεκουραζόμουν. Τα βράδια περπατούσα ως την ταβέρνα όπου έπαιζα “πόρτες” και έπινα κρασί με φίλους μέχρι τα μεσάνυχτα».
Η αληθινή ιστορία του βετεράνου πολέμου Σταμάτη Μωραΐτη που έζησε μέχρι τα 102
Εγκαταστάθηκε στο λιμάνι Τζέφερσον της Νέας Υόρκης. Ένα καταφύγιο νησιωτών από την ιδιαίτερη πατρίδα του, την Ικαρία. Επειδή έπιαναν τα χέρια του, παρακολούθησε μαθήματα σε νυχτερινό σχολείο, για να μάθει πως να αναμειγνύει μπογιές και χρώματα. Αργότερα, εργάστηκε εκεί, κάνοντας ανακαινίσεις και βάφοντας δημόσια κτίρια και σπίτια:
«Το 1943 γνώρισα την γυναίκα μου Ελπινίκη. Παντρευτήκαμε και ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι. Ζήσαμε 69 ολόκληρα χρόνια μαζί. Ήταν Ελληνοαμερικανίδα, αλλά πρώτη φορά εγώ την έφερα στην Ελλάδα. Μείναμε πολλά χρόνια στο Λονγκ Αϊλαντ στη Νέα Υόρκη και μετά μετακομίσαμε στη Φλόριντα. Η γυναίκα μου έμενε στο σπίτι και φρόντιζε τα παιδιά. Τον Γιάννη, τη Μαρία και τον Γιώργο. Έχω οκτώ εγγόνια και τέσσερα δισέγγονα. Είμαι πολύ σίγουρος ότι θα δω τρισέγγονα», είπε πει.
Ωστόσο, μια ημέρα του 1976, ένιωσε να του κόβεται η ανάσα. Του ήταν εξαιρετικά δύσκολο να ανεβαίνει σκάλες και δεδομένου ότι η εργασία του ήταν χειρωνακτική, έπρεπε να παραιτηθεί. Υποβλήθηκε σε μια σειρά εξετάσεων και ακτινογραφιών, οι οποίες απέδειξαν ότι είχε καρκίνο του πνεύμονα. Ο αμερικανός γιατρός, του έδωσε το πολύ 6-9 μήνες ζωής.
Ο Σταμάτης όμως δεν βασίστηκε μόνο σε εκείνη τη διάγνωση και συμβουλεύτηκε άλλους 9 γιατρούς. Όλοι του έδωσαν την ίδια διάγνωση και προέβλεψαν, ότι δεν θα ζούσε παραπάνω από 9 μήνες. Όλοι του πρότειναν να ξεκινήσει επιθετική χημειοθεραπεία. Μετά από λίγο, ο Σταμάτης άρχισε να πιστεύει ότι δεν είχε ελπίδες. Θεωρούσε ότι το τέλος του ήταν προδιαγεγραμμένο. Παρ’ όλα αυτά και τότε αρνούνταν πεισματικά να υποβληθεί σε χημειοθεραπείες.
Αποφάσισε να επιστρέψει στην Ικαρία, όπου θα μπορούσε να ταφεί πλάι στους γονείς του και να αποχαιρετήσει τους αγαπημένους του. Μετακόμισε μαζί με την Ελπινίκη στο πατρικό του, ενώ η μητέρα και η γυναίκα του, τον φρόντιζαν.
Όλα αλλάζουν, ακόμα και σε μία προδιαγεγραμμένη ιστορία
Ο Σταμάτης Μωραΐτης και η γυναίκα του Ελπινίκη, μετακόμισαν στο σπίτι των ηλικιωμένων γονιών του. Σε ένα μικροσκοπικό άσπρο σπιτάκι με 8 στρέμματα αμπέλια κοντά στον Εύδηλο, που βρίσκεται στο βόρειο κομμάτι της Ικαρίας.
Έτσι, γύρισε σπίτι και παρ’ όλο που ήταν χαρούμενος που βρισκόταν με τους φίλους και την οικογένεια του, ένιωθε απελπισμένος, με τα τις διαγνώσεις των γιατρών. Άρχισε να κοιμάται σχεδόν όλη μέρα, ενώ η μητέρα και η γυναίκα του τον φρόντιζαν. Μετά από λίγο καιρό ένοιωθε την επιθυμία να ζήσει και να περάσει χρόνο με τους δικούς του ανθρώπους.
Τις Κυριακές ανέβαινε το λόφο, για να πάει σε ένα μικρό εκκλησάκι, όπου ο παππούς του ήταν παλιά ιερέας. Άρχισε να έρχεται και πάλι σε επαφή με τους παιδικούς του φίλους, που μιλούσαν για ώρες, πίνοντας ένα-δυο μπουκάλια ντόπιο κρασί.
Αληθινή ιστορία: Έζησε, ενώ του δίνονταν 9 μήνες ζωής.
Σταδιακά, άρχισε να νιώθει χαρούμενος και η δύναμη του επέστρεφε. Φρόντιζε τον κήπο του και νιώθοντας εμψυχωμένος καθάριζε και το οικογενειακό αμπέλι. Μπήκε στην ρουτίνα του νησιού, ξυπνούσε όποτε ήθελε, δούλευε στα αμπέλια μέχρι το απόγευμα, έφτιαχνε μεσημεριανό και μετά κοιμόταν. Ασχολήθηκε τόσο με το αμπέλι που έβγαλε 1.514 λίτρα κρασί εκείνο το χρόνο.
Τα βράδια, πήγαινε σε μία ταβέρνα όπου έπαιζε ντόμινο, μέχρι αργά τα μεσάνυχτα. Τα χρόνια περνούσαν και η υγεία του βελτιώνονταν. Πρόσθεσε μερικά δωμάτια στο σπίτι των γονιών του, για να μπορούν να τον επισκέπτονται τα παιδιά του. Σε ένα ταξίδι του στις ΗΠΑ αποφάσισε να βρει τους γιατρούς, που είχαν κάνει τη διάγνωση και να μάθει τι ακριβώς είχε συμβεί. Τρεις δεκαετίες μετά την διάγνωση του, κατάλαβε ότι τελικά δεν θα ήταν ένα ακόμη θύμα του καρκίνου. Στα 97 του έτη αποφάσισε να κάνει μία ιατρική εξέταση, για να δει αν ο καρκίνος είχε θεραπευτεί. Οι γιατροί έκαναν τις εξετάσεις και του είπαν ότι ήταν απολύτως υγιής.
«Όταν επέστρεψα να δω τους γιατρούς μου, ανακάλυψα ότι όλοι είχαν πεθάνει. Δεν μπορούσε κανένας να μου το εξηγήσει. Γι’ αυτό τώρα έρχονται και με επισκέπτονται διάφοροι γιατροί και επιστήμονες, να δουν πώς ζω και τι τρώω για να καταλάβουν πώς έγινα καλά»
Τους λέω λοιπόν «Τρέφομαι με τρόφιμα ντόπιας παραγωγής, με λαχανικά που φυτεύω στον κήπο μου, αρκετό ψάρι και λίγο κοτόπουλο. Το πρωί δεν πίνω καφέ, αλλά φασκόμηλο με αγνό ικαριώτικο μέλι. Εγώ νομίζω ότι το σημαντικότερο πράγμα που με κρατάει δυνατό είναι το κρασί που φτιάχνω μόνος. Και για να πω την αλήθεια, πίνω αρκετό»
Έζησε μέχρι τα 102 και ο θάνατος του, δεν προήλθε από καρκίνο
Οι υγιεινές, εποχιακές τροφές που προετοιμάζονται με αγάπη είναι τα πιο αποτελεσματικά φάρμακα. Ο χρόνος στη φύση βοηθά ασθενή να αποκτήσει ξανά την επιθυμία να ζήσει και να παλέψει για τη ζωή του. Οι ώρες με τους ανθρώπους που αγαπάμε είναι ανεκτίμητες και μπορούν να θεραπεύσουν τα πάντα.
H απομόνωση της Ικαρίας βοήθησε, να δημιουργηθεί μια ζωντανή απόδειξη για τη Μεσογειακή Διατροφή στην πιο ολιστική έννοια, με φρέσκο, εποχιακό, σπιτικό φαγητό που διατηρεί τη φυσική και συναισθηματική υγεία, τις ανθρώπινες σχέσεις, και το περιβάλλον. Πολλοί Ικαριώτες ζουν πολύ και καλά, με λιγότερο καρκίνο και καρδιακές παθήσεις από τους Αμερικανούς. Σχεδόν χωρίς άνοια ή κατάθλιψη, πίνοντας κρασί, απολαμβάνοντας τη ζωή, το περπάτημα, την κηπουρική, και την κοινωνικοποίηση, είναι 10 φορές πιο πιθανό να φτάσουν τα 90 ή ακόμη και τα 100 από τους Αμερικανούς. Ένα στατιστικό στοιχείο που αγκαλιάζει τους άνδρες και τις γυναίκες σχεδόν εξίσου.
Παρόλο που το νησί είναι σίγουρα πιο προσιτό από ό, τι ήταν πριν από 40 χρόνια, εξακολουθεί να είναι παράδειγμα μεσογειακής ζωής. Η ουσία της καλής μεσογειακής διατροφής της Ικαρίας φαίνεται στα απλά, καθαρά φαγητά, τα οποία εξακολουθούν να είναι δημοφιλή.
Οι περισσότερες οικογένειες έχουν όλο το χρόνο κήπους, παραδοσιακά λαχανικά σε σχετικά σκιερά μέρη κοντά σε ρέματα, διότι η διαχείριση των υδάτων αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ζωής τους. Οι κήποι παρέχουν μια πηγή τροφής, υπερηφάνεια και αυτάρκεια, ανεξάρτητα από το εισόδημα, το οποίο τείνει να είναι στο χαμηλό άκρο της κλίμακας.
Αληθινή Ιστορία: Η ζωή στην Ικαρία μπορεί να εξασφαλίσει την μακροζωία
Τρώνε τροφές στην εποχή τους, όταν η φύση τις προορίζει, μια έννοια που στη Νέα Υόρκη επισκιάζεται από την 24/7 διαθεσιμότητα των αμερικανικών σούπερ μάρκετ και την εσφαλμένη πεποίθηση ότι είναι δικαίωμά μας να έχουμε ατελείωτες επιλογές. Στην Ικαρία, πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να αναζητούν τροφή από θρεπτικά πυκνά βρώσιμα χόρτα, ζιζάνια και βότανα, μποράντσα, αντράκλα, τσουκνίδες, λεπτά άγρια σπαράγγια, αγκάθια, φλισκούνι, λαγόχορτα, και η αναζήτηση τους αυτή, παρέχει φυσική άσκηση και τεράστια ευχαρίστηση. Εκεί τρώνε βρώσιμα ζιζάνια γνωστά και ως χόρτα, σε ωμές ή και μαγειρεμένες σαλάτες, πίτες, και άλλες συνταγές που είναι τόσο καθαρά χορτοφαγικές αλλά και σε συνδυασμό με κρέας και ψάρια.
Τα βότανα κατέχουν μια συναρπαστική θέση στην τοπική κουλτούρα. Το φασκόμηλο, το τσάι με μέλι, ήταν «αντιβιοτικά στην παιδική ηλικία μας», όπως είπε ο 84χρονος Γιώργος Στενός. Οι περισσότερες από αυτές τις εγχύσεις είναι και ήπια διουρητικά, βοηθώντας στην ανακούφιση της υπέρτασης. Ίσως ένας από τους λόγους που οι ντόπιοι έχουν μικρά ποσοστά καρδιακών νοσημάτων.
Ικαριώτες καταναλώνουν πλούσιο σε αντιοξειδωτικά κατσικίσιο γάλα και τυριά, καθαρό ακατέργαστο μέλι πεύκου και θυμαριού. Φρέσκο ψάρι και κατσίκι ως την κύρια πηγή ζωικών πρωτεϊνών. Όσπρια και λαχανικά σε κάθε εποχή του έτους. Επίσης οι περισσότεροι φτιάχνουν το δικό τους κρασί και είναι πρόθυμοι να το μοιραστούν. Όμως, η καλή ζωή εδώ, είναι κάτι περισσότερο από τη διατροφή. Η προοπτική για τη ζωή, σε πείσμα των υλιστικών ενασχολήσεων, έχει να κάνει περισσότερο με το χρόνο. Οι Ικαριώτες φαίνεται να έχουν στο DNA τους, ένα τέμπο που τους επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα παρατηρητές και συμμετέχοντες την ίδια στιγμή.
Η Μεσογειακή Διατροφή στην πιο βαθιά ολότητα της, είναι ένας τρόπος ζωής και διατροφής που απαιτεί χρόνο, υγιεινή διαβίωση του σώματος και του μυαλού και ανοιχτή καρδιά, για να υπάρξει αφθονία και στα δύο.
Σε άρθρο της, για την Huff Post η Diane Kochilas, (Ελληνοαμερικανίδα σεφ, συγγραφέας βιβλίων και παρουσιάστρια εκπομπών) αποθεώνει την Ικαρία.
«Η απομόνωση της Ικαρίας βοήθησε στη διαμόρφωση μιας κουλτούρας αλληλεγγύης, αυτοδυναμίας και ξενοιασιάς. Οι Ικαριώτες – ακόμη και πολλοί από εμάς που ζούμε μακριά από το νησί – είμαστε συντονισμένοι στο δικό μας μοναδικό ρυθμό, που δεν δεσμεύεται από το ρολόι, μερικές φορές απογοητεύοντας τους μη ντόπιους φίλους μας»