Ώρα μηδέν στο Αιγαίο: Αμόκ κατά της Ελλάδας από τον Τούρκο πρόεδρο και ο ρόλος του Μπάιντεν
Συνεχίζεται το αμόκ κατά της Ελλάδας από τον Τούρκο πρόεδρο έχοντας ο ίδιος στραμμένο το βλέμμα του σε συμφέροντα που εξυπηρετούν το εσωτερικό της Τουρκίας. Όλα δείχνουν πως ο Ρετζεπ Ταγίπ Ερντογάν, θέλει να τραβήξει την προσοχή του Μπάιντεν μέσα από την επιθετική πολιτική που εξαπολύει για το Αιγαίο.
O Eρντογάν «επιζητεί την προσοχή του Μπάιντεν για να μπορέσει να διαπραγματευτεί μαζί του συνολικά πριν από τις εκλογές»
Ο Τούρκος πρόεδρος εξαπέλυσε χθες νέες ωμές στρατιωτικές απειλές κατά της χώρας μας, διατηρώντας τη ρητορική ένταση στο κόκκινο.
Στο παιχνίδι της προπαγάνδας μάλιστα έχει μπει σε διατεταγμένη υπηρεσία και ο φιλοκυβερνητικός τύπος της γείτονας που έστησε χθες το ανυπόστατο αφήγημα τουρκικής κυριαρχίας στα ελληνικά νησιά ιδίως του Ανατολικού Αιγαίου.
Η ανάλυση του Κωνσταντίνου Φίλη για την ώρα μηδέν στο Αιγαίο
Φέτος είναι το πρώτο καλοκαίρι μετά από πολλά χρόνια που οι οιωνοί για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι τόσο αρνητικοί. Οπως σημειώνει σε άρθρο του στην Καθημερινή ο Κωνσταντίνος Φίλης, διευθυντής του Ινστιτούτου Διεθνών Υποθέσεων, αναπληρωτής καθηγητής του Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδος «υπάρχουν αντικειμενικοί λόγοι για τους οποίους η πρόκληση ενός θερμού επεισοδίου δεν είναι το πιθανότερο σενάριο, ωστόσο η συσσώρευση ενός εν πολλοίς αναίτιου θυμού στην άλλη πλευρά για την Αθήνα και η αλαζονική ανασφάλεια του προέδρου Ερντογάν, δημιουργούν εύλογη ανησυχία και επαγρύπνηση».
Σύμφωνα με τον ίδιο, ο Ερντογάν «επιζητεί την προσοχή του Μπάιντεν για να μπορέσει να διαπραγματευτεί μαζί του συνολικά πριν από τις εκλογές, παρά θα ήθελε να έρθει σε ρήξη με την Ουάσιγκτον. Η χρησιμότητα της Ελλάδας σε αυτή την περίπτωση έγκειται, αφενός, στη στρατηγική σχέση που έχει αναπτύξει με τις ΗΠΑ, άρα κατά την τουρκική εκδοχή οι Αμερικανοί δεν θα ήθελαν να εκτεθούν στα μάτια μας ότι απέτυχαν να τους αποτρέψουν απ’ το να προκαλέσουν κρίση, αφετέρου υπολογίζουν ότι η συνεχής πίεση που ασκείται στην Αθήνα θα την υποχρεώσει να ζητήσει την εμπλοκή της Ουάσιγκτον, άρα να ανοίξει τον δίαυλο, εφόσον ένα επεισόδιο ανάμεσα σε δύο νατοϊκούς συμμάχους εκ των πραγμάτων προτεραιοποείται και απαιτεί άμεση παρέμβαση».
Ταυτόχρονα ο Τούρκος πρόεδρος «διαχειρίζεται ένα δυσμενές για τον ίδιο προεκλογικό περιβάλλον. Και εδώ εντοπίζεται ένα από τα πιο ανησυχητικά σημεία σε σχέση με τα ελληνοτουρκικά. Ο Ερντογάν βρίσκεται σε μια πρωτόγνωρη για τον ίδιο κατάσταση, όπου έπειτα από 20 χρόνια απόλυτης κυριαρχίας, στις δημοσκοπήσεις χάνει από όλους τους ανθυποψηφίους του, ενώ το ισχυρό χαρτί που τον εδραίωσε στην εξουσία, η οικονομία, εξελίσσεται σε αχίλλειο πτέρνα.
Από την άλλη, η παρατεταμένη παραμονή στην εξουσία και ο αυταρχικός τρόπος διακυβέρνησης, όπως και η συνεχής συρρίκνωση του κύκλου εμπίστων, φαίνεται πως τον απομακρύνουν από την πολιτική, οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα. Η επιμονή του στη μείωση των επιτοκίων, ενώ ο πληθωρισμός καλπάζει, είναι χαρακτηριστική της απώλειας επαφής με τα πραγματικά γεγονότα και τις ανάγκες του λαού.
Αυτός ο συνδυασμός καθίσταται προβληματικός, διότι όπως και στην περίπτωση του Πούτιν, ο ορθολογισμός μπαίνει σε δεύτερη μοίρα και επικρατούν αντιλήψεις βαθιά ριζωμένες, με παραπομπές στο ένδοξο παρελθόν, στην ανάγκη διόρθωσης της Ιστορίας και στην επιθυμία των δύο ηγετών να αφήσουν ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους.
Αν, λοιπόν, ο Ερντογάν βρεθεί μπροστά στο φάσμα της ήττας, δεδομένου ότι η οικονομία είναι σε φάση οιονεί χρεοκοπίας, προφανώς θα αναζητήσει κάπου αλλού μια επιτυχία που θα του δώσει πόντους στο εσωτερικό και θα συσπειρώσει ένα ετερόκλητο ακροατήριο ισλαμιστών και κεμαλιστών, με κοινό σημείο αναφοράς τον εθνικισμό.
Αλλωστε, κάθε φορά που στο παρελθόν έγιναν επιχειρήσεις στη Συρία, ο Τούρκος πρόεδρος “τσιμπούσε” στις μετρήσεις – σε ανθηρές τότε οικονομικές συνθήκες. Επίσης, από το 2015 και μετά, όταν αποφάσισε να στοχοποιήσει τους Κούρδους, και βέβαια μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016, ο Ερντογάν κέρδισε εκλογικές αναμετρήσεις και το δημοψήφισμα με έντονη πόλωση στο εσωτερικό, που σήμερα βρίσκεται στην κορύφωσή της, αλλά και βολικούς εχθρούς στο εξωτερικό».
