«Ό,τι ήταν να χάσω, το έχασα»: Λύγισαν και οι πέτρες με το σπαρακτικό μήνυμα της μητέρας της Μυρτούς 10 χρόνια μετά από την επίθεση
Η μητέρα της Μυρτούς της Πάρου, με τα σημάδια του πόνου ανεξίτηλα χαραγμένα μέσα της, στέλνει το δικό της μήνυμα, δέκα χρόνια μετά από την επίθεση. Ένα μήνυμα για να μην ξεχνάμε ποτέ το κορίτσι και την μάνας της που έχουν χάσει πάρα πολλά.
Ήταν 22 Ιουλίου του 2012 όταν η 15χρονη Μυρτώ δέχτηκε άγρια επίθεση στην Πάρο, από έναν αλλοδαπό πακιστανικής καταγωγής. Ο Αχμέτ Βακάς, πλησίασε την άτυχη Μυρτώ η οποία περπατούσε σε παραλία του νησιού (σ.σ. Χρυσή Ακτή), της άρπαξε το κινητό, τη βίασε και προσπάθησε να τη σκοτώσει χτυπώντας το κεφάλι της στα βράχια. Στη συνέχεια, πήρε μια πέτρα και άρχισε να χτυπά την κοπέλα πιο δυνατά. Η Μυρτώ βρέθηκε λίγο αργότερα ημίγυμνη και σε κωματώδη κατάσταση. Λόγω των βαρύτατων κακώσεων που υπέστη σε εγκέφαλο και πνεύμονες, η κοπέλα έχει μόνιμη αναπηρία, δυσκολεύεται να επικοινωνήσει με το περιβάλλον, ενώ έχει υποστεί πλήρη κινητική παράλυση στα κάτω άκρα.
Από τότε η 25χρονη σήμερα κοπέλα ανεβαίνει έναν Γολγοθά που μοιάζει ατελείωτος για να σταθεί και πάλι στα πόδια της. Δίπλα της σαν βράχος στέκεται η μητέρα της Μαρία Κοτρώτσου, η οποία το βράδυ της Παρασκευής ανάρτησε ένα κείμενο στο Facebook που «ραγίζει καρδιές». Η κυρία Κοτρώτσου η οποία εδώ και 10 χρόνια δίνει τη δική της καθημερινή μάχη αναφέρθηκε στο «τέρας» που κατέστρεψε τη ζωή στη μονάκριβη κόρη της.
Η σπαρακτική ανάρτηση της μητέρας της Μυρτούς της Πάρου
«Μυρτώ μου,
10 χρόνια… από την ημέρα που ήρθες αντιμέτωπη με ένα δράκο και επέζησες…
10 χρόνια ,..από την μέρα που σταμάτησε η ζωή σου γιατί υπάρχεις αλλά στην ουσία δεν ζεις…
10 χρόνια… από την μέρα που σε είδα όρθια για τελευταία φορά στάθηκες, μου μίλησες και προχώρησες. Η εικόνα σου αυτή θα με στοιχειώνει πάντα!
10 χρόνια… από την μέρα που σταμάτησες να ζεις όπως ζουν τα παιδιά της ηλικίας σου
10 χρόνια… ατέλειωτου πόνου και 8 χειρουργείων μετά και το τελευταίο πριν 6 μήνες
10 χρόνια…δυστυχίας και θλίψης για όλους εμάς που σε βλέπουμε ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι και δεν ακούμε την φωνή σου
10 χρόνια… που μου αρκεί η ανάσα σου το φωτεινό σου χαμογελά και η ζεστασιά του κορμιού σου
10 χρόνια… που έμαθα ποσό πολύτιμη είναι η ανάσα, γιατί είναι ζωή!
10 χρόνια… που περιμένω για λίγη βελτίωση και πιέζω τον εαυτό να ελπίζει!
10 χρόνια…υπομονής επιμονής ελπίδας και ατελείωτου αγώνα!!!
Και όλα αυτά δεν είναι λόγια απλά είναι λόγια ψυχής που στάζουν πόνο! γιατί κάθε μέρα κάθε μήνας κάθε χρόνος μετράει και βαραίνει περισσότερο….
Και το ΤΕΡΑΣ ζητάει ….ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ- ΑΔΕΙΑ και δεν ξέρω τι άλλο!
Εσύ ούτε αποφυλάκιση από την κατάσταση που σε καταδίκασε μπορείς να έχεις, ούτε κάν 3 η 5 ημέρες μόνο για να σταθείς όρθια και να μιλήσεις.
Δώστε του μια δεύτερη ευκαιρία για να το ξανακάνει ( αφού σ αυτό το στάδιο τα κτήνη δεν θεραπεύονται) και το κρίμα στο λαιμό σας…
Εγώ ότι ήταν να χάσω το έχασα…
Αλλά είπαμε οι θύτες έχουν δικαιώματα. Τα θύματα δεν έχουν.
Δεν θα σταματήσω ΠΟΤΕ να παλεύω για εσένα είτε ζωντανή είτε νεκρή παρά μόνο όταν σε δω ΟΡΘΙΑ,
και αυτό είναι υπόσχεση!!!».
