Αντίρριο γονείς: Κείμενο προς όλους όσους βιάστηκαν να κρίνουν
Αντίρριο γονείς: Η εικόνα του μικρού κοριτσιού που έπλεε μόνο στα ανοιχτά της θάλασσας μέσα σ’ έναν φουσκωτό μονόκερο, ήταν πραγματικά σοκαριστική. Όλοι παρακολουθήσαμε με κομμένη την ανάσα το βίντεο της διάσωσής του από το ferry boat που έσπευσε για βοήθεια και όλοι αναρωτηθήκαμε πώς βρέθηκε εκεί. Ωστόσο, δεν μείναμε σ’ αυτό…
Κάποιοι συναισθάνθηκαν τους δύο γονείς που βρίσκονταν στην ακτή και αγωνιούσαν για το παιδί τους, ενώ κάποιοι άλλοι βιάστηκαν να τους καταδικάσουν και να τους στείλουν… στην πυρρά, χωρίς να ξέρουν τι πραγματικά συνέβη.
Το ποστ της Δήμητρας Γούναρη για τους γονείς του Αντιρρίου
Το ποστ της Δήμητρας Γούναρη στην προσωπική της σελίδα στο Facebook είναι ενδεικτικό για τους «γονείς – δικαστές» των social media που, μεταξύ μας, δεν είναι λίγοι:
«Από τη δική μου πραγματικότητα όλοι οι γονείς, μοιραζόμαστε τις ίδιες ανησυχίες. Δεν τις αντιμετωπίζουμε πάντα όλοι με τον ίδιο τρόπο, αλλά σίγουρα έχουμε πολλά κοινά.
Φτάνει όμως ένας μονόκερος να μου θυμίσει πόσο εύκολα μπορούμε να γίνουμε κριτές, τιμωροί, δικαστές. Να γίνουμε όλοι ένα για να βγάλουμε τα μάτια κάποιου άλλου.
Χωρίς περηφάνια αλλά με απόλυτη ειλικρίνεια ομολογώ ότι έχω χάσει από το οπτικό μου πεδίο το γιο μου σε ένα ταξίδι στη Μάλτα. Και ενώ τον έψαχνα για 3 λεπτά που μπορεί να μου φάνηκαν αιώνας, τελευταία στιγμή μπήκα σε λεωφορείο σταθμευμένο μπροστά μου, το οποίο ήταν έτοιμο να ξεκινήσει, μήπως ήταν εκεί. Ήταν εκεί.
Μία αμέλεια και ανευθυνότητα που από τύχη δεν γράφτηκε στις ειδήσεις και δεν έγινα βορά στους ανθρωποφάγους.
Μπορεί να χρειάζεται η πρόνοια. Μπορεί οι γονείς να είναι ανεύθυνοι, μπορεί να είναι κακοποιητικοί. Μπορεί όμως να ήταν μία μάνα με 3 παιδιά που έχασε τον έλεγχο για 2 λεπτά. Τόσα χρειάζονται.
Δεν ξέρω αν θα μάθουμε ποτέ. Δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει να καταλάβουμε τι είναι αυτό που μας κάνει όλους τόσο δεικτικούς στους γονείς με κάθε ευκαιρία ενώ την ίδια στιγμή ονομάζουμε οικογενειακή υπόθεση τις απειλές σωματικής βίας της διπλανής οικογένειας στην πολυκατοικία.
Ας σκεφτούμε, τι μπορεί να σημαίνει αυτή η σκληρή στάση μας απέναντι σε γονείς που δεν γνωρίζουμε;
Πώς βοηθάμε πραγματικά όταν υψώνουμε το δάχτυλο για παραδειγματική τιμωρία;
Είμαστε έτοιμοι να κριθούμε με τον ίδιο τρόπο από τα παιδιά μας;»