Συγκλονιστική μαρτυρία ασθενούς: Έδωσε μεγάλη μάχη με τον κορονοϊό – «Η απόλυτη μοναξιά»
Συγκλονιστική μαρτυρία ασθενούς: Ο Δρ. Γιώργος Βιδάκης, ιατρός Βιοπαθολόγος – Μικροβιολόγος και πρόεδρος του Iatrica καταθέτει στο nextdeal τη δική του μαρτυρία. Το μεγάλο του αγώνα να νικήσει τον κορονοϊό. Δύο μήνες μέσα στο νοσοκομείο, δύο μήνες πόνου, μοναξιάς, φόβου, απόγνωσης και αγωνίας χωρίς όρια. Να ζεις και να μη ζεις, να παλεύεις με ένα αόρατο εχθρό που σου τρώει κυριολεκτικά τα σωθικά.
Όλα αυτά που σε υποχρεώνει να ζήσεις αυτή η σκληρή νόσος covid19, άλλαξαν όπως λέει την κοσμοθεωρία του, τον τρόπο που βλέπει σήμερα το κόσμο.
16/01/2021 – 1η ημέρα εισαγωγής
15/03/2021 – 1η ημέρα επιστροφής σπίτι
8/1/2021 ταξίδι στην Κρήτη.
11/01/2021 τα πρώτα συμπτώματα (πυρετός και γενική καχεξία), rapid test θετικό, PCR θετικό.
Στις 17/01/2021 εμφανίστηκε χαμηλή μέτρηση κορεσμού οξυγόνου και έγινε αρχικά εισαγωγή στην κλινική Covid -19 στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο του Ηρακλείου. Όπου την τρίτη ημέρα νοσηλείας 19/01/2021 λόγω σημαντικής αναπνευστικής επιδείνωσης μεταφέρθηκα στη ΜΕΘ-Covid-19. Όπου και 22/01/2021 διασωληνώθηκα έως 28/01/2021.
Στις 10/02/2021 μεταφέρθηκα στην Α Παθολογική Κλινική για αποθεραπεία. Με ένα διάλειμμα 4 ημερών όπου εσπευσμένα λόγω λοίμωξης του αναπνευστικού, πυρετού και αναπνευστικής ανεπάρκειας, μεταφέρθηκα στην ΜΕΘ , απ΄ όπου και επέστρεψα ξανά στην Α Παθολογική έως την 11/03/2021 που πήρα και το εξιτήριο.
«Η απόλυτη μοναξιά . Το έζησα, το πέρασα, το κατέγραψα στο DNA μου, δεν το εύχομαι σε κανέναν, ούτε στον μεγαλύτερο εχθρό μου. Μόνος σου, με τις σκέψεις σου αλλά και το ταβάνι της εντατικής για να μετράς τα τετράγωνα της ψευδοροφής έτσι για να μην σκέφτεσαι και για να περνάει η ώρα. Πότε πότε κάποιοι «σφουγγαράδες» με μοντέρνα σκάφανδρα , που μόνο το ύψος σε προσανατολίζει αν είναι άνδρας ή γυναίκα , και πότε πότε η μιλιά τους, «κ. Βιδάκη να κάνουμε την νοσηλεία σας», σε κάνει να καταλάβεις ότι είναι νοσηλευτές, που απλά ήρθαν για να φύγουν σύντομα.
Απόσπασμα κι’ άλλης συγκλονιστικής μαρτυρίας ασθενούς
«Βγήκα από την πτέρυγα του Covid που όλοι νοσηλευτές και γιατροί ήταν καλυμμένοι με τις ολόσωμες στολές. Πέρασα στην 1η Παθολογική κλινική, με τους νοσηλευτές και το ιατρικό προσωπικό με πρόσθετο αξεσουάρ μόνο την μάσκα.
Ρουφούσα αχόρταγα εικόνες, ομιλίες, τα πάντα. Χόρτασα να βλέπω μάτια που σου γέλαγαν και μίλαγαν συνεχώς προσπαθώντας χωρίς υποκρισία να σου περάσουν αισιοδοξία και ελπίδα.
Όλοι τους να προσπαθούν ακατάπαυστα να σε εμψυχώσουν και όλοι τους να σου λένε μια φράση που αργότερα μήνες μετά, καταλαβαίνεις την σημασία και την αξία της: Τώρα μόνο, πείσμα, θέληση, κουράγια, και πάνω απ΄ όλα χρόνο θέλεις γιατρέ, βγήκες νικητής αλλά θέλεις πολύ χρόνο ακόμα για να επιστρέψεις στην κανονικότητα που ήσουν».
Μαρτυρία ασθενούς: «Πραγματικό Τσουνάμι έρχεται μετά»
«Αρχίζεις να βλέπεις τους δικούς σου ανθρώπους να αξιοποιείς την τεχνολογία του κινητού τηλεφώνου όπως την βιντεοκλήση από ένα κινητό που ο γιός μου το κρατούσε, μια και το βάρος του ήταν ασήκωτο στην κατάσταση που βρισκόμουν. Να περιμένεις να περάσει η ώρα να βραδιάσει για να συνδεθείς σε «τηλεδιάσκεψη» με τους στενά δικούς σου ανθρώπους, την οικογένειά σου.
Να δίνεις και να παίρνεις δύναμη για να παλέψεις με τα απόνερα του Covid-19. Πραγματικό Τσουνάμι έρχεται μετά, όχι ένα μικρό κύμα που απλά σε ξαναβρέχει. Αισθάνεσαι και είσαι, κουρασμένος, εξαντλημένος, πληγωμένος , αδύνατος και αδύναμος να τα βγάλεις πέρα με ότι σε βρίσκει αμέσως μετά.
Όσο περισσότερο έμεινες στην εντατική όσο περισσότερο χρόνο διασωληνώθηκες, όσα περισσότερα υποκείμενα νοσήματα είχες. Μα πάνω απ’όλα πόσες πολλές η λίγες ψυχικές δυνάμεις έχεις μέσα σου, τόσο πιο βαριά ή ελαφριά θα περάσεις την περίοδο μόλις αποχαιρετάς τους θαλάμους Covid».
Δυο ακόμη συγκλονιστικές μαρτυρίες ασθενών
«Αισθανόμουν αδύναμος αλλά απέφευγα να ρωτήσω πόσα κιλά έχασα όλες αυτές τις ημέρες της υποχρεωτικής αφαγίας.
Έχασα 33 κιλά σε 40-45 ημέρες. Βαριάς μορφής μυασθένεια το πρώτο «κύμα» από το Τσουνάμι που ακολούθησε του σεισμού Covid-19 που δέχτηκα, λες και ήμουν το επίκεντρο όλης της σεισμικής δόνησης. Της μυασθένειας ακολούθησε αφωνία. Ναι έχασα την φωνή μου από την εξασθένηση. Ακολούθησε πρόβλημα όρασης και αυτό λόγω αδυναμίας λειτουργίας των βλεφάρων. Έχασα τα περισσότερα από τα λίγα μαλλιά που διέθετα.
Άρχισε να έρχεται ο φυσικοθεραπευτής, ο Βασίλης Άτσαλής, για τις πρώτες υποτυπώδεις ασκήσεις. Είναι ένας ευχάριστος και χαρισματικός άνθρωπος που σύντομα δεθήκαμε και με βοήθησε αφάνταστα στην συνέχεια, για να κατανοήσω την κατάστασή μου αλλά και το μέγεθος της προσπάθειας που θα έπρεπε να καταβάλω τους επόμενους μήνες».
Μαρτυρία ασθενούς: «Συνεχής πόνος»
«Από την πρώτη μέρα που αποχωρίστηκα την εντατική συνειδητοποίησα ότι πάνω μου είχα ένα «αποτύπωμα», ένα «αναμνηστικό» των ημερών εκείνων που ακόμα και σήμερα το κουβαλάω σε μικρότερη έκταση, στην θέση του κόκκυγα και δεν είναι άλλο από μια μεγάλη πληγή ή «έλκος κατάκλισης». Συνεχής πόνος, απαγόρευση της θέσης ανάσκελα, συνεχείς επώδυνες αλλαγές, καθαρίσματα από χειρούργο και ύπνος μόνο μπρούμητα.
Να σου συμβαίνουν όλα αυτά και εσύ να προσπαθείς να γελάς είναι σαν να τα έχεις νικήσει πριν φύγουν μόνα τους τα προβλήματα. Βιαζόμουνα να τα διώξω εγώ και όχι να περιμένω να φύγουν αυτά. Άρχισα να σκέφτομαι το αύριο, το προσωπικό, το οικογενειακό, το επαγγελματικό. Άρχισα να δημιουργώ εικόνες, να παράγω σχέδια, να οργανώνω το αύριο , άρα σιγά σιγά το παρόν, το δύσκολο παρόν, αν και το ζούσα καθημερινά, το νικούσα και θεωρούσα δεδομένο μόνο το αύριο».
