Άγιος Ιωάννης Ρώσος: Τα άπειρα Θαύματα
Ένας άνθρωπος αφηγείται με πολύ παραστατικό τρόπο, την βοήθεια που είχε από τον άγιο Ιωάννη τον Ρώσσο σε απλά και καθημερινά ζητήματα της ζωής του
“..Τον θεωρώ προστάτη μου από τότε που στο λύκειο ανακάλυψα ένα ξωκλήσσι του στο βουνό πίσω απ’ το σπίτι μου. Έτσι, σε κάθε μικροδυσκολία άρχισα να ζητάω τη βοήθειά του. Το κουφό της υπόθεσης είναι ότι του έβαζα και διορία! Στην οποία έπεφτε πάντα μέσα.
Τυπικότατος ο Άγιος δεν μπορώ να πω. Η πρώτη φορά ήταν μετά από έναν έντονο καβγά που είχα με τους δικούς μου [καθότι έφηβος και αρκετά θερμόαιμος]. Θυμάμαι είχε γίνει της μουρλής στο σπίτι.
Έτρεξα κι εγώ στον Άγιο και παρακάλεσα. Χμ.. βασικά δεν έμεινα μόνο στο παρακαλητό αλλά ζήτησα να τα βρούμε με τους δικούς μου μέχρι το βράδυ [ήταν τότε μεσημέρι] χωρίς πολλά διαδικαστικά [μάλλον δεν θα με συνέφερε]. Απ’ τη στεναχώρια μου δεν γύρισα σπίτι αλλά τριγυρνούσα στην πόλη.
Όταν το βράδυ αποφάσισα να γυρίσω -με βαριά καρδιά- όλα ήταν μέλι-γάλα! Από εκείνη τη μέρα άρχισα να υποψιάζομαι ότι θα με βόλευε να γίνουμε φίλοι με τον Άγιο… Έτσι ακολούθησαν αρκετά τέτοια μικροπεριστατικά που φαντάζομαι για τους περισσότερους δεν σημαίνουν τίποτα, αλλά για μένα έκαναν εμφανή την παρουσία και ευεργετική επίδραση του Αγίου στη ζωή μου.
Βασικά για τον Άγιο Ιωάννη δεν ήξερα τίποτα. Έμαθα μετά από αρκετό καιρό όταν ένα βιβλίο έπεσε στα χέρια μου. Το βιβλίο ήταν μια μυθιστορηματική εκδοχή του βίου του [‘Η μορφή ενός Αγίου’ της Ελένης Καρυτά]. Ήταν πολύ ωραίο και ως μυθιστόρημα και ως περιγραφή της ζωής του Αγίου Ιωάννη. Νομίζω το έχω διαβάσει τρείς φορές ως τώρα.
Όταν ήμουν φοιτητής, γύρισα ένα Σαββατοκύριακο στην Καβάλα. Είχα επιστρέψει αργά ένα βράδυ από έξοδο και έφερνα γύρες μπροστά απ’ το σπίτι μου για να βρω πάρκινγκ. Δεν πρόσεξα όμως ένα αυτοκίνητο της Ασφάλειας που ήταν παρκαρισμένο κάτω απ’ το σπίτι μου.
Όταν βρήκα παρκάρισμα λίγο μακρύτερα, μου ήρθε να πάω στο εκκλησάκι στο βουνό [ήταν 2 λεπτά περπάτημα] να πω μια καληνύχτα στον Άγιο και να δω αν το καντηλάκι του ήταν αναμμένο.
Οι Ασφαλίτες νόμιζαν ότι βγάλανε λαβράκι. Σου λέει τι πάει να κάνει αυτός νυχτιάτικα στο βουνό; [στο οποίο πάντα υπήρχαν φήμες για ναρκωτικά κτλ.] Όταν λοιπόν κατέβαινα το μονοπάτι και πήγα να μπω στην πολυκατοικία μόνο που δεν με συνέλαβαν.
‘Τι έκανες στο βουνό μες τη μαύρη νύχτα;’
‘Πήγα στο εκκλησάκι ν’ ανάψω το καντήλι… ‘
Άντε τώρα να σε πιστέψουν κοτζάμ μαντράχαλο. Ρεζίλι…
Λίγο πριν τελειώσω το πανεπιστήμιο έμαθα την σύγχρονη ιστορία του Αγίου, ότι δηλαδή βρίσκεται άφθαρτος στο Προκόπι της Εύβοιας και φημίζεται για τα μεγάλα θαύματα που κάνει ακόμη και σήμερα. Λίγο ντράπηκα που του ζητούσα χάρες γ’ κατηγορίας.
Ακόμη δεν αξιώθηκα να πάω να τον προσκυνήσω από κοντά…
Το περιστατικό που με σημάδεψε το περισσότερο το άφησα για το τέλος. Είχα σχετικά δύσκολη στρατιωτική θητεία. Το τέλος όμως ήταν αποτελειωτικό. Λίγες μέρες πριν απολυθώ είχαμε επιθεώρηση από το ΓΕΣ. Ότι δεν έκανα 10 μήνες στο στρατό το έκανα στο τέλος που υποτίθεται όλα είχαν τελειώσει.
Τις τελευταίες μέρες πέθανα στην κούραση. Από καθαριότητες, ξεχορτάριασμα, υπηρεσίες, άγηματα και πάει λέγοντας -σ’ ένα στρατόπεδο εγκαταλειμένο και με λιγο κόσμο. Στο τέλος πονούσαν τα βλέφαρά μου απ’ την κούραση.
Αλλά δεν ήταν τόσο η σωματική κούραση, όσο η ψυχική. Ήθελα πια να τελειώνω. Ειδικά αυτό το τελευταίο με την επιθεώρηση μου φαινόταν σαν κακόγουστη φάρσα. Τόσο είχα επηρεαστεί που είχα αυθυποβάλει τον εαυτό μου ότι η θητεία μου δεν θα τελειώσει ποτέ.
Κρεμάστηκα απ’ τον Άγιο. Είχα την εικόνα του [την μόνη εικόνα που είχα στο στρατόπεδο και πήρα και μαζί μου στην Αγγλία] και το βιβλίο του. Το διάβαζα όποτε μπορούσα να ξεκλέψω χρόνο.
Σε μια στιγμή απόλυτης αδυναμίας και γκρίνιας [λίγο πριν την βραδινή αναφορά] ξαφνικά πλημμύρισα από ένα απερίγραπτο συναίσθημα ευφροσύνης στα όρια του μεταφυσικού. Δεν θέλω να επιχειρήσω να το περιγράψω.
Και δε νομίζω ότι γίνεται. Πάντως ήταν σίγουρα κάτι που δεν προήλθε από εμένα αλλά με γέμισε χαρά μέχρις δακρύων.
Η πρώτη μου στιγμιαία σκέψη ήταν ‘τι γίνεται; δεν έκανα κάτι για να αξίζω αυτό!’
Στο στρατό είχα εγκαταλείψει κάθε απόπειρα προσέγγισης του Θεού. Συνειδητά.
Και ήταν τότε που ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσσος μου ψιθύρισε μες την ψυχή μου τρείς μόνο λέξεις: ‘Δεν έχει σημασία’. Και κατάλαβα. Κατάλαβα και χάρηκα. Ο Θεός δεν περιμένει τίποτα από εμάς. Δεν μας την έχει στημένη στη γωνία. Το μόνο που χρειάζεται είναι η προαίρεση της καρδιάς μας. Και έρχεται.
Η παράκληση του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου
Άγιε μου Ιωάννη σ’ ευχαριστώ για όλα”
Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος – Συγκλονίζουν οι διηγήσεις του Πατρός Ιωάννου Βερνέζου
“…Όταν κάναμε το 2005 την αλλαγή αμφίων στίς 18 Απριλίου 2005, ξέρετε; Ζητάει μόνος του να του αλλάξουμε τα άμφια. Δεν ανοίγει η λάρνακα και να θελήσουμε.
Γυρίζει το κλειδί και ακούγεται και δεν ανοίγει όταν δεν θέλει. Πως ειδοποιεί γιά την αλλαγή των αμφίων του; Νά, έρχεται π.χ. σε μιά καλή ψυχή και λέει στον ύπνο (σέ διάφορα μέρη, στην Ν. Υόρκη, στην Αυστραλία, στην Θεσσαλονίκη), έλα να με χαιρετήσης, είμαι ο Ιωάννης από την Ρωσία’ έλα στην εκκλησία μου και να πης στον Ιερέα ήρθε ο καιρός να μου αλλάξουν τους χιτώνες.
Έτσι έγινε το 1937, το 1955, το 1977 που έγινα αποδέκτης εγώ. Επήρα εγώ τίς πληροφορίες από πιστούς. Το 2005 ξαναζήτησε ο Όσιος να γίνη αλλαγή αμφίων μετά 28 χρόνια που πέρασαν από το 1977.
Ο κ. Στυλιανός ξέρει ότι εδώ μαζί ξεκινήσαμε στον αγώνα. Μού είπε λευκανθήκαμε. Ο αγαπητός Στυλιανός ειναι πολλά χρόνια στον αγώνα, και να προσεύχεσθε γι’ αυτόν.
Εγώ είμαι εδώ 43 χρόνια κληρικός και τρία χρόνια πρίν ως λαίκός, συνολικά 46 χρόνια και έχουμε δεί χιλιάδες και εκατομμύρια πιστούς να περνουν μπροστά από τον Άγιο Ιωάννη.
Τί έχουμε να μαρτυρήσουμε; Τί είδαμε στις αλλαγές; Το συγκλονιστικό είπαμε είναι ότι είδοποιεί ο ίδιος! Ετσι σε μιά κοπέλα είπε:
Να ‘ρθής να δής το μαξιλάρι μου που θα είναι γεμάτο δάκρυα. Κλαίμε για σας τους νέους. Προσευχόμαστε ιδιαίτερα γιά σας στο Θεό να σας στηρίξη.
Όταν το 1977 ανοίξαμε και είδαμε το μαξιλάρι όλο καθαρό ήταν, όμως εδώ δίπλα στούς οφθαλμούς ήταν βρεγμένο με μιά μεγάλη κηλίδα από δάκρυα.
Είδαμε όλη την κεφαλή του Αγίου να κινείται, και ο Σεβασμιώτατος και οι ιερείς.
Συγκλονιστικό! Παίρνουμε την λάρνακα και ερχόμαστε σε δύο τραπέζια και βάζουμε τον Άγιο. Αυτό που σεβάστηκε ο ίδιος ο Θεός, ετίμησε και εχαρίτωσε και εδόξασε, που χάρισε το δώρο της αφθαρσίας ως την Β΄ Παρουσία…”