Καρκίνος: Η ζωή έδειξε σε δύο γυναίκες το πιο σκληρό της πρόσωπο
Ένα τραγικό παιχνίδι έπαιξε η μοίρα και «χτύπησε» μία οικογένεια, όταν μάνα και κόρη διαγνώστηκαν με καρκίνο. Πιο συγκεκριμένα, η 49χρονη Νίκι διαγνώστηκε πριν από δύο χρόνια με λέμφωμα Hodgkin.
H κόρη της, Έριν, ανακάλυψε δύο μέρες προτού συμπληρώσει τα 18 της χρόνια, τον Ιανουάριο του 2020, ότι έχει έκαν πολύ σπάνιο καρκίνο του τραχήλου.
Ο όγκος της νεαρής κοπέλας είναι τόσο σπάνιος που στην ιατρική ιστορία έχει διαγνωστεί σε 10 ακόμη άτομα της ηλικίας της παγκοσμίως και τα συμπτώματα ξεκίνησαν σαν πόνοι περιόδου.
H 19χρονη σήμερα Έριν έχει αφαιρέσει τη μήτρα και τις ωοθήες της, όμως λέει ότι, επειδή έχει τη μαμά της κοντά της, κάνει την περιπέτεια της υγείας της λιγότερο δύσκολη.
«Είναι απίστευτο το γεγονός,΄οτι και οι δύο έχουμε κάποιον να μιλήσουμε για τον καρκίνο. Μπορούμε να μοιραζόμαστε πράγματα, όπως ο φόβος για το αν θα μας σκοτώσει ή όχι», λέει η Έριν.
«Στο πίσω μέρος του μυαλού μου, θα ευχόμουν να μην το μοιραζόμουν αυτό με τη μαμά μου, δεν θα ήθελα να είναι εκείνη άρρωστη. Ήμασταν ήδη κοντά και πριν, αλλά αυτή η εμπειρία μας έχει δέσει ακόμη περισσότερο», συμπληρώνει.
Και στις δύο περιπτώσεις ο καρκίνος ήταν επιθετικός
Η 49χρονη νίκη ανακάλυψε, ότι έχει καρκίνο, όταν μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, μετά από παρατεταμένη αδιαθεσία και ανεξήγητη απώλεια βάρους. Ένα εξόγκωμα στο λαιμό της που θεώρησε ότι είναι πρησμένος αδένας, διαγνώστηκε από τους γιατρούς ως λέμφωμα Hodgin, ένας επίσης σπάνιος καρκίνος του λεμφικού συστήματος.
Και στις δύο περιπτώσεις ο καρκίνος ήταν επιθετικός και στην περίπτωση της μητέρας, είχε εξαπλωθεί στα νεφρά και τον μυελό των οστών, μέχρι τη στιγμή της διάγνωσής της.
Χωρίς θεραπεία, οι γιατροί τής είχαν πει, ότι θα είχε έξι μήνες ζωής. Ξεκίνησε χημειοθεραπεία, τον περασμένο Οκτώβριο. Λόγω της αδύναμης κατάστασης της μητέρας της, η Έριν ζητούσε από τον πατέρα της να τη βοηθήσει με τους πόνους και της κράμπες της, που αρχικά οι γιατροί πίστευαν ότι δεν ήταν καρκίνος, αλλά ινώματα.
Η νεαρή κοπέλα υποβλήθηκε σε επέμβαση για αφαίρεσή τους, όμως προς τα Χριστούγεννα -κι ενώ η μαμά ήταν εντάξει- η ίδια πονούσε περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
«Μπορώ να θυμηθώ, ότι ήμουν διπλωμένη στα δύο στην τουαλέτα και έκλαιγα. Φανταζόμουν πώς θα ήταν οι πόνοι του τοκετού. Ένα βράδυ του Ιανουαρίου, πονούσα τόσο πολύ που ζήτησα στον πατέρα μου να με πάει στο νοσοκομείο», προσθέτει η Έριν.
Από τις εξετάσεις απόκαλύφθηκε, ότι από το Νοέμβριο, οπότε και αφαίρεσε τα ινώματα, ένας όγκος 7 εκατοστών είχε δημιουργηθεί στον τράχηλο της μήτρας της.
«Δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Κανείς δεν ήξερε γιατί είχα αυτόν τον καρκίνο. Κομμάτια από αυτόν τον όγκο στάλθηκαν για μελέτη σε όλον τον κοσμο και έγινε θέμα συζήτησης σε διεθνείς επιστημονικούς κύκλους.
«Δεν μπορούσα να πιστέψω τι συνέβαινε, αλλά δεν ήμουν διατεθειμένη αυτό να μου χαλάσει τα 18α γενέθλιά μου», τονίζει η Έριν.
Μαζί με τη μαμά της και 10 ακόμη φίλους πήγαν για φαγητό, ποτό και χορό όλη τη νύχτα. «Η μαμά έκλεγε στα κρυφά, όμως εγώ πέρασα πολύ όμορφά παρά όλα αυτά», λέει η νεαρή.
«Καρκίνος και κορωνοϊός μας κράτησαν για αρκετό καιρό μακριά πέρυσι» τονίζουν οι δύο γυναίκες
Η Νίκι βοήθησε πολύ την Έριν με την υστερεκτομή, την κατάψυξη ωαρίων και την αφαίρεση της μίας ωοθήκης της και στάθηκε στο πλευρό της για τις πέντε πρώτες μέρες της χημειοθεραπείας, καθώς μετά ξέσπασε η πανδημία του κορωνοϊού.
«Καρκίνος και κορωνοϊός μας κράτησαν για αρκετό καιρό μακριά πέρυσι. Έτσι τώρα δεν θέλουμε να περιμένουμε τι άλλο μας επιφυλάσσει το μέλλον», συνεχίζει η Έριν.
«Η διάγνωση της Έριν μας σπάραξε την καρδιά, καθώς ήταν κοντά μου σε κάθε βήμα της δικής μου μάχης με τον καρκίνο. Και την ίδια στιγμή έπρεπεπ να τη χαιρετώ έξω από την πόρτα του νοσοκομείου νοσοκομείο λόγω του κορωνοϊου. Προσευχόμουν στον Θεό να έδινε σε μένα αυτό που είχε το παιδί μου, επειδή η επέμβαση άλλαξε για πάντα της ζωή της και ό,τι έχω στη ζωή μου είναι τα δύο μου παιδιά», λέει η Νίκι.
«Κατά μία έννοια μπορώ να πω ότι είμαι ευγνώμων που είχα πρώτη καρκίνο, επειδή είχα στο πλευρό μου την κόρη μου σε όλη τη διαδικασία, από τη διάγνωση μέχρι τη θεραπεία. Όταν η δική της υγεία άρχισε να επιδεινώνεται τον Νοέμβριο του 2010, έκλαιγα, επειδή δεν θα μπορούσα να της σταθώ ως μαμά, όταν θα με χρειαζόταν περισσότερο κοντά της. Αλλά, όταν έγινα καλύτερα, μπόρεσα να της ξεπληρώσω όσα έκανε για μένα. Και με τη βοήθεια της υπέροχης οικογένειάς μας, τα καταφέραμε και οι δύο. Και είναι κάτι που δεν θα θέλαμε να ξαναπεράσουμε», καταλήγει η Νίκι.
