Τέμπη: Ο κ. Πλακιάς μιλάει για πρώτη φορά για το δυστύχημα στα Τέμπη
Το πρωί της Τρίτης, μίλησε στον Γιώργο Λιάγκα ο Δημήτρης Πλακιάς, πατέρας της Αναστάσιας που σκοτώθηκε στα Τέμπη μαζί με τις ξαδέρφες της. Ο τραγικός πατέρας μίλησε για τον πόνο που βιώνουν μαζί με τον αδερφό του και τις οικογένειες τους στη Καλαμπάκα, για την απώλεια των τριών κοριτσιών.
Έχουν περάσει σχεδόν δύο εβδομάδες. Πώς το βιώνετε όλο αυτό;
Πολύ πόνο και πολύ θυμό, τι βιώνουμε; Αυτή τη στιγμή μέσα μας, όσο πόνος υπάρχει, άλλος τόσος θυμός υπάρχει. Είναι εφιάλτης. Σκέτος εφιάλτης.
Έχει επικοινωνήσει κάποιος από το κράτος μαζί σας ;
Πλάκα μου κάνετε; Τίποτα. Τί-πο-τα. Ούτε ψυχολογική υποστήριξη, τίποτα. Ούτε τι κάνουν τα μικρά τα παιδιά, τι κάνουμε τι ράνουμε, τίποτα. Ακόμα και σήμερα Θεσσαλονίκη που πήγαμε, για τα πράγματα, μόνοι μας πήγαμε. Όλα τα περνάμε μόνοι μας. Δυστυχώς.
Σήμερα έχετε πάρει τα πράγματα της Αναστασίας και τα έχετε μεταφέρει στην Καλαμπάκα;
Βεβαίως. Όχι όλα. Απλά μόνο τα ρούχα της. Τα άλλα, τα κάναμε δωρεά σε ένα ίδρυμα.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο και το πιο πολύτιμο φυλαχτό που αυτή τη στιγμή, τόσο εσείς όσο και η σύζυγός σας, κουβαλάτε από την Αναστασία;
Η αγάπη που είχε για εμάς. Η μεγάλη της φοβία ήταν μην πάθουμε εμείς τίποτα. Και τελικά, έφυγε το κορίτσι μας. Και με άλλους γονείς που μιλάμε, γιατί έχουμε έρθει πολύ κοντά και με άλλους γονείς και από Καρδίτσα και από Λάρισα, που ήμασταν από πρώτη στιγμή εκεί. Πρέπει να πω ένα μεγάλο ‘ευχαριστώ’, μην το ξεχάσω, στους εθελοντές του νοσοκομείου και στο νοσοκομείο της Λάρισας. Ήταν άψογοι.
Μέχρι εκεί. Όλοι οι άλλοι που ήρθαν μετά, υπουργοί με μάσκες και… ψέματα. Τα δάκρυα, ήταν ψέματα. Εμείς ήμασταν καμένοι και αυτοί έρχονταν με μάσκες, να πουλήσουνε; Δεν μπορώ να καταλάβω… Να τιμωρηθούν όλοι, δεν το συζητάω. Με έναν σταθμάρχη και έναν μηχανοδηγό, ή τι άλλο θέλουν να βγάλουν αυτοί στη φόρα, αυτό δεν μου λέει τίποτα εμένα, σαν γονέας. Σαν γονέας, δεν μου λέει τίποτα αυτό. Πρέπει να μπει κάποια στιγμή, κάποιος μεγάλος μέσα, τέλος. Πρέπει να τιμωρηθεί κάποιος πιο μεγάλος. Δεν το συζητάμε αυτό. Αυτό, το λένε όλοι οι συγγενείς.
Τρία ήταν. Εμείς τρίδυμα τα λέγαμε. Δεν τα λέγαμε δίδυμα, ήταν τρίδυμα. Αυτά, μεγαλώσανε μαζί. Σχολείο, χορούς, γενέθλια, διακοπές, τα πάντα. Ήταν πάντα μαζί. Πάντα μαζί. Μαζί ήρθαν στη ζωή και μαζί φύγανε.
Ανείπωτος ο θρήνος για τις τρεις ξαδέλφες που σκοτώθηκαν στα Τέμπη
Η οικογένεια των κοριτσιών, ο αδελφός σας, η νύφη σας, πώς το βιώνουν;
Τραγικά. Όλοι μαζί, έχουμε καταστραφεί. Πολύς πόνος και πολύς θυμός.
Έχετε κινηθεί νομικά και εσείς όπως έχει ασχοληθεί κι ο αδελφός σας ;
Βεβαίως, βεβαίως. Ακριβώς με τον κύριο Κούγια. Ποινικά. Το μοναδικό πράγμα που μας ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή, είναι μόνο το ποινικό. Δεν το συζητάμε παραπέρα. Είναι μόνο το ποινικό.
Ακούσαμε κάποια στιγμή και ένα βίντεο, όπου ακούγονται τα τρία τα κορίτσια που λένε ότι δεν θα φτάσουμε ποτέ μέσα στο τρένο.
Εντάξει τώρα… Κάποια στιγμή να σας δείξω τα μηνύματα όλα που μιλούσαμε. Έτσι έλεγαν τα κορίτσια, θα καταλάβετε.
Τι λένε δηλαδή αυτά τα μηνύματα;
«Πρώτη και τελευταία φορά με το τρένο». Αυτό, υπάρχει σε μήνυμα. Δεν το λέω εγώ, υπάρχει σε μήνυμα.
Ποια ήταν η τελευταία φορά που επικοινωνήσατε με την Αναστασία;
Εγώ μιλούσα με τα κορίτσια από τις 22:20 μέχρι 11 πάρα δύο. Είχαν κουραστεί τα παιδιά και προσπαθούσαμε να περάσουμε ώρα μαζί τους, όπως κάναμε κάθε βράδυ. Μιλούσαμε. Κάθε βράδυ μας έστελναν μηνύματα, όπου κι αν βρίσκονταν μας έστελναν μηνύματα. Δεν υπάρχει μέρα που να μην υπάρχει μήνυμα απ’ τα κορίτσια. Υπάρχει φωτογραφία που τα κορίτσια κάθονται και τα τρία αραχτά στο τρένο, πριν γίνει το μοιραίο. Με τα ακουστικά τους, με τα κινητά τους…
