Αλέκα Κανελλίδου: Οι δυσκολίες πίσω από την επιτυχημένη και λαμπερή καριέρα
Πρόκειται για μια από τις κορυφαίες τζαζ φωνές που έχει γνωρίσει η χώρα, κάνοντας σπουδαία καριέρα. Η Αλέκα Κανελλίδου γεννήθηκε στην Πλάκα στις 29 Ιανουαρίου 1946. Πλέον, ζει στο Μάτι.Είναι κόρη του βιολιστή Γιάννη Κανελλίδη. Στα 17 της χρόνια, ενώ ήταν ακόμη μαθήτρια, αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά με το τραγούδι.
Την έχουν χαρακτηρίσει ως μία από τις πιο σαγηνευτικές τζαζ φωνές που διαθέτει η Ελλάδα και όχι άδικα. Η Αλέκα Κανελλίδου, μία ιδιαίτερα διακριτική όσο και αγαπητή παρουσία στο χώρο του τραγουδιού, συνδέθηκε – όπως πολύ εύστοχα έχει γραφτεί – με τις πιο ραφινάτες στιγμές του ποπ ρεύματος της δεκαετίας ’70-’80 και δεν έπαψε ποτέ να γοητεύει ένα κοινό πιστό στο ‘κλασικό δυτικό ρεπερτόριο που αγγίζει τις αποχρώσεις της τζαζ.
Λόγω της αγάπης της για την τζαζ ασχολήθηκε κυρίως με το ξένο ρεπερτόριο.Στο πατρικό της Κανελλίδου στην Πλάκα όπου μεγάλωσε, ακουγόταν κυρίως κλασική και ό,τι έπαιζαν οι μουσικοί φίλοι του πατέρα της που πήγαιναν στο σπίτι.
Η Αλέκα προτιμούσε τη μουσική της εποχής και βέβαια, τις πρωταγωνίστριες της τζαζ: Έλα Φιτζέραλντ, Σάρα Βον, Μπίλι Χόλιντεϊ, Ντάινα Ουάσιγκτον. «Ο πατέρας με πίεζε, “μάθε ένα όργανο” παραπονιόταν, αλλά ήμουν τεμπέλα. Φίλος του μουσικός του είπε ότι ψάχνει μια κοπέλα να τραγουδάει ξένα κομμάτια, “θα πω στην κόρη μου”, του απάντησε και έτσι από τα θρανία βρέθηκα με ένα μικρόφωνο στα 17 μου, παρότι ονειρευόμουν να σπουδάσω ψυχολογία».
Η Αλέκα Κανελλίδου έγινε γνωστή από το τραγούδι «Crazy Girl» στη ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη Οι θαλασσιές οι χάντρες (1967)
Το 1974 η Αλέκα Κανελλίδου διακρίθηκε στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης με το Βραβείο Ερμηνείας, ερμηνεύοντας το τραγούδι «Άσε με να φύγω», μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της. Είχε συμμετάσχει στο Φεστιβάλ άλλες τρεις φορές το 1966, το 1968, το 1972.
Η Αλέκα Κανελλίδου είχε πει σχετικά: “Ήταν στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το ’74. Μου έλεγε ένας καλός μου φίλος μουσικός, ο Γιώργος ο Μανίκας, «έλα να γράψουμε ένα τραγούδι να πάμε στη Θεσσαλονίκη». Εγώ, ως νέα τότε, είχα βέβαια κι άλλα ενδιαφέροντα. Θες να ζήσεις, να ερωτευτείς, να αγαπηθείς, ξέρεις πώς είναι. Άντε, του λέω τελικά, γράψε ένα τραγούδι να πάμε. Ήταν η εποχή που γνώριζα τον πατέρα του γιου μου, ο οποίος θυμάμαι ότι με ακολούθησε στη Θεσσαλονίκη. Και αφού παίχτηκε το τραγούδι και πήρε το 3ο Βραβείο, ετοιμαστήκαμε να φύγουμε. Και μας φέρανε πίσω γιατί μου είχαν δώσει το βραβείο ερμηνείας. Νιάτα, τι να πεις…
Η επιτυχία του τραγουδιού την έκανε ευρύτερα γνωστή. Εμφανίστηκε δίπλα σε γνωστούς καλλιτέχνες ενώ ήταν παραγωγική και δισκογραφικά. Τραγούδια της έγραψαν σημαντικοί συνθέτες και στιχουργοί με κυριότερη τη Νινή Ζαχά το όνομα της οποίας συνδέθηκε με αυτό της Κανελλίδου. Τα εμπορικότερα άλμπουμ της παραμένουν το “Για λίγους” (1979) και το “Νύχτα είναι θα περάσει” (1985) με τις συνολικές πωλήσεις τους να ξεπερνούν τα 100.000 αντίτυπα”.
“Πρώτο μου μέλημα είναι η οικογένεια”, είχε δηλώσει η Αλέκα Κανελίδου
“Αυτό που αρέσει στον κόσμο, στο κοινό, είναι ότι είμαι ειλικρινής μαζί τους, ως προς τον τρόπο που τραγουδάω και ως προς αυτό που είμαι γενικότερα. Και κυρίως τους αρέσει ότι μπορώ να τους συγκινήσω. Μπορώ να σε κάνω να αισθανθείς καλά. Τώρα σχετικά με το τι ξέρει ο κόσμος για μένα…δεν ξέρει τίποτα γενικά. ( η Αλέκα έχει ένα γιο 39 ετών).Εδώ υπάρχουν άνθρωποι στο επάγγελμα που δεν με ξέρουν και φαντάζονται άλλα πράγματα. Γιατί δεν με ξέρουν; Γιατί δεν είμαι άνθρωπος που κυκλοφορεί μέσα στο επάγγελμα, δεν έχω φίλους από το επάγγελμα, όλοι μου οι φίλοι, όλες μου οι παρέες είναι εκτός δουλειάς. Το πρώτο μου μέλημα πάντα ήταν η οικογένεια, μετά η δουλειά, που ήταν βέβαια απαραίτητη για να ζήσω”, αναφέρει η Αλέκα Κανελλίδου.
Δεν της αρέσουν οι συνεντεύξεις. Δεν επιδιώκει να βγαίνει σε τηλεοπτικές εκπομπές. Δεν θέλει να απαντά σε κλισέ ερωτήσεις και να επαναλαμβάνει σαν καραμέλα κοινότοπες απαντήσεις. Είναι αληθινή. «Δεν ξέρω καν τι σημαίνει ντίβα. Ο καθένας μπορεί να αποδώσει στον όρο την έννοια που θέλει. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι σημαίνει σνομπ, ακριβοθώρητος καλλιτέχνης. Ποτέ δεν ένιωσα ξεχωριστή. Ναι, προσφέρουμε χαρά και συγκίνηση όταν είμαστε πάνω στη σκηνή, αλλά δεν ξέρω να κάνω την ντίβα».
Η ζωή της Αλέκας Κανελίδου στο Παρίσι
«Δεν ξέρω καν τι σημαίνει ντίβα. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι σημαίνει σνομπ, ακριβοθώρητος καλλιτέχνης. Ποτέ δεν ένιωσα ξεχωριστή. Ναι, προσφέρουμε χαρά και συγκίνηση όταν είμαστε πάνω στη σκηνή, αλλά δεν ξέρω να κάνω την ντίβα.Με απασχολεί και η οικονομική κρίση όπως όλο τον κόσμο. Αλλά υπάρχει μια φτήνια, ευτελίζουν τα πράγματα. Πάντοτε υπήρχε η φτήνια, απλά σήμερα είναι πιο πολλά τα φτηνά από τα καλά, από εκείνα που αξίζουν».
«Πήγα στο Παρίσι στις αρχές του ’70. Ταλαιπωρήθηκα όμως. Όχι από τις εταιρείες, εκείνες μου άνοιξαν τις πόρτες. Αλλά έπρεπε να έχεις ένα τυχοδιωκτικό μικρόβιο τότε για να το κυνηγήσεις. Δεν υπήρχε η ευκολία του Internet για να το διεκδικήσω αλλιώς. Δεν το είχα. Να λέμε την αλήθεια, είμαι και καλοπερασάκιας. Είχα εδώ το σπίτι, τους γονείς, την πατρίδα μου. Πήγα, είδα και έφυγα. Έκατσα έξι μήνες και γύρισα. Τι σημασία έχει τώρα; Δεν φεύγεις εύκολα από την Ελλάδα».
Εντάξει, αλλά τα χρήματα δεν είναι πάντοτε ένα καλό κίνητρο για να το κάνεις; «Τα χρήματα είναι κάτι απολύτως απαραίτητο. Αλλά για να βγάλεις πολλά πρέπει να το έχεις και όραμα, στόχο ζωής. Να λες “θέλω να γίνω πολύ πλούσιος”. Όχι να περνάς καλά. Για μένα έχει μεγαλύτερη σημασία να κάνεις αυτό που θέλεις στη δουλειά σου. Δύσκολο και σχεδόν αδύνατον. Αλλά αυτό να ξυπνάς και να βλέπεις το χαρτάκι “θέλω να γίνω πλούσιος” κάθε μέρα μέχρι να το πετύχεις δεν το είχα ποτέ» τονίζει η Αλέκα Κανελλίδου.