Αληθινή εξομολόγηση: Μία συγκινητική ιστορία που ανοίγει το «μικρό» μυαλό μας και ζεσταίνει την «μικρή» καρδιά μας.
Αληθινή εξομολόγηση: Μία αληθινή ιστορία μοιράστηκε η Άρτεμις Καλαντζάκου, η γνωστή σύμβουλος από το χώρο της επικοινωνίας. Πρόκειται για μία συγκινητική ιστορία, που όπως λέει η ίδια, ανοίγει το «μικρό» μυαλό μας και ζεσταίνει την «μικρή» καρδιά μας.
«Αύγουστος του 2007. Εγώ είμαι αποφασισμένη να περάσω το καλοκαίρι με τα παιδιά σε αγρόκτημα. Όλα ήταν ρόδινα. Αναζητήσαμε και βρήκαμε στον κήπο τον μεγαλύτερο βάτραχο του κόσμου. Οι σφήκες δεν μας πτοούσαν, ούτε το βραδινό κρύο. Το μόνο πρόβλημα που είχα, ήταν ότι δεν θα μπορούσα να εξαπατήσω τον 7χρονο γιο μου, που είχε μάθει ήδη να μετράει από τη περασμένη χρονιά, και έτσι δεν θα μπορούσα να σβήσω και πάλι 35 κεράκια στη τούρτα γενεθλίων μου που πλησίαζαν»
«Απόγευμα φτάνουν νέοι επισκέπτες: ένας κύριος σε αναπηρικό αμαξίδιο, που συνοδεύεται από μια κοπέλα 30 ετών και μαζί ένας μεγάλος κύριος (60 φεύγα) και μια νεαρή ξανθιά καλλονή με μια 5χρονη πιτσιρίκα. Το “μικρό” μυαλό μου και τα στερεότυπα αυτόματα με οδηγούν στα εξής συμπεράσματα. Από την μία, ο ανάπηρος κύριος είναι με τη νοσοκόμα του, αφού τον περιποιείται και τον προσέχει διαρκώς. Από την άλλη, ο 60 φεύγα έχει Θεά νεαρή γκόμενα, προφανώς αλλοδαπή, η οποία για να τρέχει πίσω από την 5χρονη πιτσιρίκα μάλλον είναι κόρη της»
Το απίστευτο μίας αληθινής εξομολόγησης
Είναι διακριτικοί, κατεβαίνουν αργά το απόγευμα για να βοηθήσουν τον ανάπηρο κύριο να μπαίνει στη μικρή πισίνα του Κτήματος και να κολυμπά.
Περνάνε κάποιες μέρες, αρχίζουμε τις καλημέρες κ.λπ και ένα απόγευμα που κάθομαι στην άκρη της πισίνας αρχίζω να μιλάω με τη κοπέλα που ήταν διαρκώς με τον κύριο. Τη νοσοκόμα που νόμιζα. Που όμως ήταν η γυναίκα του. Η κούκλα 25χρονη όχι, δεν ήταν γκομενάκι του ηλικιωμένου που νόμιζα, αλλά αδελφή της. Και ο ηλικιωμένος κύριος ήταν ο πατέρας τους. Η 5χρονη πιτσιρίκα ήταν η κορούλα του ζευγαριού.
Στο “μικρό” μυαλό μου κατέρρεαν όλα τα στερεότυπα. Ένα προς ένα. Με θόρυβο. Το τελειωτικό χτύπημα ήλθε στη “μικρή” καρδιά μου, το επόμενο απόγευμα σε συζήτηση που είχα με τη γυναίκα του. Ναι, είχε μείνει ανάπηρος σε ατύχημα. Ναι είχαν κάνει ήδη τη κορούλα τους και ναι, είχαν περάσει και περνούσαν τεράστια ζόρια. Τα είχε πάρει όλα πάνω της. Σπίτι, κόρη, γιατρούς και δουλειά αφού αυτή πλέον στήριζε την οικογένεια.
Αλλά ήταν πολύ ευτυχισμένη που είχε τον άντρα της. Ψέλλισα ένα “μπράβο ρε κοπέλα μου” με τεράστιο θαυμασμό για τη δύναμή της. Και εκείνη μου είπε με τον πιο φυσικό τρόπο. “Γιατί μπράβο; Που αγαπώ τον άντρα μου; Εγώ αυτόν τον άντρα αγάπησα. Ο ίδιος άντρας είναι. Δεν άλλαξε, γιατί είναι ανάπηρος”.
Νομίζω ότι η απόφασή μου να μην πάμε στη Μύκονο εκείνο το καλοκαίρι, όπως το περασμένο, ήταν σωστή, γιατί μέσα σε δύο απογεύματα άνοιξε λίγο το “μικρό” μυαλό μου και η “μικρή” καρδιά μου».