Ανδρέας Κωνσταντίνου: Άγνωστες πτυχές της ζωής του
O Ανδρέας Κωνσταντίνου γεννήθηκε στις 15 Νοεμβρίου του 1982 στο Τύμπιγκεν Γερμανίας και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Έχει σπουδάσει στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ενώ έχει και πτυχίο κοινωνικού λειτουργού.
Έχει γίνει γνωστός από τις ταινίες Μικρά Αγγλία, Ουζερί Τσιτσάνης και Το τελευταίο σημείωμα. Για την τελευταία ταινία, κέρδισε στα Βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου το βραβείο Α’ Ανδρικού ρόλου.Τους ρόλους του τους αποδίδει με απλότητα και αμεσότητα πιο ποιητική κι από την ποίηση, πιο θεατρική κι από το θέατρο, όπως σχολιάζει η Ειρήνη Αϊβαλιώτου. Το χιούμορ του είναι εκλεκτό, πικρό και ιδιοφυές, η αισθητική του αδιαμφισβήτητη, η φαντασία του απύθμενη. Οι προβληματισμοί του αστείρευτοι, οι αναζητήσεις του έντονες και διαρκείς.
Ανδρέας Κωσταντίνου: Η άποψη του για την τηλεόραση
“Ποτέ δεν είχα κάνει τηλεόραση, πριν τις Άγριες Μέλισσες γιατί απλώς δεν έτυχε. Εξακολουθεί να μη με γοητεύει η τηλεόραση. Παρ’ όλα αυτά, είναι ένα πολύ δυνατό μέσο, γαλουχηθήκαμε με αυτό, δεν μπορείς να το αγνοήσεις.
Μικρός, έμενα σε ένα σπίτι που δεν είχε video. Είχαμε μόνο τηλεόραση και έβλεπα μόνο αυτά που έπαιζαν τα κανάλια. Αν ήθελα να δω ταινίες, πήγαινα με τον πατέρα μου σινεμά και βλέπαμε ταινίες δράσης, φαντασίας και περιπέτειες που μου άρεσαν πολύ. Τα πράγματα με την τηλεόραση άλλαξαν όταν έκαναν την εμφάνισή τους οι εκπομπές τύπου reality. Τα realities απλώς επιβεβαίωσαν έναν φόβο μου, τη δίψα του τηλεθεατή για κουτσομπολιό. Και όταν λέω του τηλεθεατή, βάζω μέσα και τον εαυτό μου. Τίποτα δεν σε τρομάζει αν δεν μπορείς να δεις τον εαυτό σου μέσα του” είχε αναφέρει ο Ανδρέας Κωνσταντίνου στο downtown.gr.
Ανδρέας Κωσταντίνου: Η εξομολόγηση για την εφηβεία της
“Ως έφηβος ήμουν αρκετά κλειστός χαρακτήρας. Δεν επικοινωνούσα τα βαθύτερα θέλω μου, γιατί πίστευα -ή ήθελα να πιστεύω- ότι κανένας δεν θα με καταλάβει. Δεν ένιωθα συμβατός με το περιβάλλον του σχολείου και με τον κόσμο γενικότερα. Ίσως γι’ αυτό έφτιαχνα στο μυαλό μου ένα δικό μου σύμπαν και ζούσα μέσα από αυτό για να επιβιώσω. Είχα ελάχιστους φίλους – για την ακρίβεια, τον Μιχάλη και τον Παρασκευά. Με τον Παρασκευά και με τον αδερφό του τον Κώστα είχαμε φτιάξει ένα συγκρότημα και παίζαμε μουσικές – εκείνοι παραμένουν μουσικοί. Ως παιδί, περνούσα ατελείωτες ώρες μόνος και τα βαθιά μου ζόρια δεν τα μοιραζόμουν. Στους άλλους έδινα νομίζω μια εικόνα διαφορετική από αυτό που ζούσα εγώ με τον εαυτό μου τις ώρες της μοναξιάς. Η εφηβεία μου είχε μοναξιά”, δήλωσε ενθυμούμενος τα νεανικά του χρόνια.
“Έλεγα ψέματα. Τα ξαδέρφια μου έχουν υποφέρει από μένα και τα παραμύθια που τους έχω πει. Μου άρεσε να λέω φανταστικές ιστορίες. Τώρα που το λέω, νομίζω πως πολλές φορές αυτά που έλεγα μπορεί να τα πίστευα κι εγώ. Μου άρεσαν οι ιστορίες για μακρινές χώρες, μαγικά μέρη, παράξενους ανθρώπους και ζώα. Φαντασιωνόμουν συχνά ότι κι εγώ είμαι από κάπου αλλού. Οι σκέψεις αυτές με ανακούφιζαν”, έχει πει ο Ανδρέας Κωνσταντίνου.