Βγήκε νικήτρια και στέλνει το δικό της μήνυμα σε όλους του μαχητές
Τον Φεβρουάριο του 2016 διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού, χωρίς καμία κληρονομική προδιάθεση και θέλοντας να στείλει τα δικά της μηνύματα, αφηγήθηκε στο ant1.com.cy τη μάχη που έδωσε για την υγεία της και όλες τις δυσκολίες που πέρασε μέχρι σήμερα.
Ο λόγος για την 32χρονη Στέλλα από την Πάφο. Η οποία αντιλήφθηκε ότι κάτι πάει στραβά με την υγεία της όταν αισθάνθηκε ένα κουβάρι στο στήθος της. Την επόμενη κιόλας ημέρα πήγε στον γιατρό για υπέρηχο, ενώ στη συνέχεια ακολούθησε και η βιοψία. Ένα μήνα μετά η Στέλλα ήρθε αντιμέτωπη με τα αποτελέσματα των εξετάσεων της, τα οποία δεν ήταν καθόλου θετικά, αφού είχε διαγνωστεί με καρκίνο του μαστού.
Στενοχώρια, θυμός, φόβος, άρνηση, θλίψη, μοναξιά, ήταν μερικά από τα συναισθήματα που κατέκλυσαν την Στέλλα. Δεν τα παράτησε όμως ούτε λεπτό. Με τη δύναμη του Θεού, την επιμονή και το πείσμα της, αποφάσισε πως θα παλέψει και θα βγει νικήτρια σε αυτή την μάχη που έμελλε να της φέρει η ζωή.
Δύναμη αντλούσε κυρίως από την οικογένεια της, η οποία τη στήριξε και δεν έφυγε λεπτό από το πλευρό της.
«Χωρίς αυτούς δεν νικάς. Τους ευχαριστώ όλους όσους στάθηκαν δίπλα μου», αναφέρει χαρακτηριστικά η Στέλλα.
Ένιωθε μοναξιά και απομόνωση, γιατί αρκετοί “φίλοι” της εξαφανίστηκαν.
Ωστόσο, η Στέλλα μας εξήγησε πως πέραν από την οικογένεια της δεν είχε κανέναν άλλο στο πλευρό της. Ένιωθε μοναξιά και απομόνωση, καθώς αρκετοί στενοί της φίλοι εξαφανίστηκαν επειδή, όπως αναφέρει η ίδια, δεν ήξεραν τι να της πουν και πώς να το χειριστούν.
Οι δύσκολες στιγμές και η μάχη της 32χρονης Στέλλας
«Έχασα πολλούς «φίλους» αρρωσταίνοντας. Και τους βάζω σε εισαγωγικά γιατί δεν ήταν πραγματικοί φίλοι. Οι πραγματικοί φίλοι φάνηκαν στην πορεία. Δεν έκανα εγώ κανένα πέρα, μάλλον η αρρώστια τους έκανε», σημείωσε.
Στη συνέχεια πρόσθεσε πως δεν ήθελε τον οίκτο κανενός και πως δεν ήταν για λύπηση, γιατί αυτό αισθανόταν από τη συμπεριφορά του κόσμου γύρω της. Αυτό εκλάμβανε στα βλέμματα των ανθρώπων που κάποτε θεωρούσε δικούς της.
«Πληγώθηκα πολύ. Θυμάμαι τον εαυτό μου να κλαίω και να λέω: που πήγαν όλοι; (οι δήθεν φίλοι μου). Δεν παρεξήγησα ποτέ κανένα, απλά πληγώθηκα».
Στάθηκαν δίπλα της άνθρωποι από το πουθενά, άνθρωποι που μέχρι εκείνη τη στιγμή της ήταν άγνωστοι. Άνθρωποι που γνώρισε στην πορεία αυτού του δύσκολου «ταξιδιού».
Γι’ αυτό που ανησυχούσε ήταν πως θα χάσει τα μαλλιά της από τις χημειοθεραπείες
Όταν της ανακοίνωσαν ότι θα χρειάζεται να υποβληθεί σε χημειοθεραπείες, το πρώτο πράγμα που την ανησυχούσε ήταν ότι θα χάσει τα μαλλιά της. Στην πορεία όμως συνειδητοποίησε ότι αυτό ήταν το λιγότερο που πρέπει να την ανησυχεί.
Η Στέλλα θυμάται την πρώτη μέρα που έκοψε τα μαλλιά της, για να συνηθίσει την ιδέα ότι σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα θα τα έχανε όλα.
«Ξαφνικά τα άγγιζα και μου έμεναν στα χέρια τούφες», περιγράφει η 32χρονη.
Η νοσηλεία της 32χρονης Στέλλας σε Ογκολογικό κέντρο
Μια άλλη δύσκολη στιγμή αυτού του μαραθώνιου, ήταν το ότι κρίθηκε αναγκαία η νοσηλεία της στο Ογκολογικό Κέντρο της Τράπεζας Κύπρου λόγω παρενεργειών.
Η Στέλλα βρισκόταν μακριά από το σπίτι της, από τους δικούς τους ανθρώπους, έχοντας ως μοναδικό στήριγμα τη μητέρας της, τον «βράχο» της ζωής της, όπως η ίδια την χαρακτηρίζει.
Θυμάται ακόμα όλους αυτούς που δεν αποδέχθηκαν τις αλλαγές που επέφεραν στην εξωτερική της εμφάνιση οι χημειοθεραπείες.
Αντικρίζοντας τις αλλαγές στα «βλέφαρα, τα φρύδια, τα μαλλιά, τα κιλά, κι άλλες αλλαγές στο σώμα μου, το βλέμμα τους μου προκαλούσε περισσότερο πόνο, δεν χρειαζόταν να πουν κάτι».
Η μία προληπτική εγχείριση διαδεχόταν την άλλη. Πάντα με τις σωστές οδηγίες των γιατρών και των γυναικολόγων, ενώ έχει υποβληθεί και σε πλαστική επέμβαση για αποκατάσταση των μαστών.
Ευχή της να είναι το τελευταίο άτομο που αναγκάζεται να βιώσει όλα όσα επιφέρει αυτή η αρρώστια
Η Στέλλα δεν είναι η μόνη που πέρασε ή θα περάσει αυτόν τον Γολγοθά. Δυστυχώς όπως η ίδια αναφέρει έχει γνωρίσει, κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού, πολλά άλλα άτομα με καρκίνο. Μόνη της ευχή από τότε που διαγνώστηκε θετική ήταν να είναι το τελευταίο άτομο που αναγκάζεται να βιώσει όλα όσα επιφέρει αυτή η αρρώστια.
Καθοριστικής σημασίας φαίνεται να ήταν η βοήθεια και η στήριξη που της δόθηκε από τον Παγκύπριο Σύνδεσμο Καρκινοπαθών και Φίλων, αφού, όπως αναφέρει, όποτε χρειάστηκε κάποιον ήταν πάντα δίπλα της.
Δεν πέρασε μέρα που να μην ερχόταν νοσηλευτής του οργανισμού στο σπίτι της Στέλλας για να της χορηγήσει τα εμβόλια που έπρεπε. Ενώ χρειάστηκε να φιλοξενηθεί και στο Κέντρο Μεταθεραπευτικής Στήριξης «Αφετηρία» του ΠΑΣΥΚΑΦ.
Μέσα από συγκεκριμένα και εξειδικευμένα προγράμματα, βοήθησαν τη Στέλλα να ενταχθεί και πάλι στην καθημερινότητα της και στη ζωή που είχε πριν τη διάγνωση της με καρκίνο του μαστού.
«Μπορώ να ομολογήσω με ειλικρίνεια πως προσωπικά είχα την καλύτερη αντιμετώπιση. Από τους γιατρούς μέχρι τους νοσηλευτές», τόνισε η Στέλλα, ενώ δράττοντας της ευκαιρίας, θέλησε να ευχαριστήσει και να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της στο έργο που επιτελεί ο Οργανισμός.
Η μάχη της 32χρονης κατά του καρκίνου συνεχίζεται
Μετά την πρώτη περιπέτεια, διαγνώστηκε με καρκίνο παχέος εντέρου
Σήμερα η Στέλλα αισθάνεται πολύ καλύτερα, αφού τον περασμένο Δεκέμβριο απαλλάχθηκε από αυτό τον «δαίμονα». Με δύναμη, επιμονή, πίστη και τις απαραίτητες επισκέψεις στους γιατρούς για ελέγχους και για παρακολούθηση της κατάστασης της υγείας της, συνεχίζει να ονειρεύεται, να ζει και να στέκεται γερά στα πόδια της.
Ωστόσο, μετά από άλλες προληπτικές εγχειρίσεις, στις οποίες υποβλήθηκε, η μοίρα δυστυχώς της επιφύλασσε κι άλλη δοκιμασία, αφού τον περασμένο Μάιο διαγνώστηκε με καρκίνο στο παχύ έντερο. Τα συναισθήματα ξανά τα ίδια. Στην αρχή θυμός, φόβος και άρνηση, και μετά πείσμα και ανάγκη για ζωή.
Η Στέλλα όμως είναι μαχήτρια και δεν τα βάζει κάτω, μάλιστα μας είπε πως «θα το νικήσουμε κι αυτή τη φορά».
Το μήνυμα που στέλνει στις γυναίκες – μαχήτριες που δίνουν αγώνα για να κρατηθούν στη ζωή
Θέλοντας να στείλει το δικό της μήνυμα προς κάθε γυναίκα – μαχήτρια που δίνει τον δικό της αγώνα για να κρατηθεί στη ζωή, η Στέλλα αναφέρει τα εξής: «Ένας άνθρωπος που έπεσε, γονάτισε, πάλεψε με τον θάνατο και στάθηκε όρθιος, έχει δικαίωμα να ζήσει να αγαπήσει αλλά και ν’ αγαπηθεί… Να αγαπηθεί όμως χωρίς να νιώσει ούτε για ένα δευτερόλεπτο το αίσθημα ότι κάποιος είναι δίπλα του γιατί τον λυπάται και νιώθει την απόρριψη σ’ όλο της το μεγαλείο».
Προσωπικός της στόχος να ζήσει τη κάθε στιγμή χωρίς άγχος γιατί «σαν την υγεία δεν έχει». Μόνο κάποιος που πάλεψε γι’ αυτό που πολλοί θεωρούν δεδομένο μπορούν να αντιληφθούν την αξία της ζωής και της κάθε στιγμής, εξηγεί.
«Ο καρκίνος του μαστού θεραπεύεται με συχνό έλεγχο και αυτοεξέταση», διευκρινίζει η Στέλλα, θέλοντας να δώσει δύναμη σε όλες τις γυναίκες του κόσμου που έστω για ένα λεπτό αισθάνονται ότι ίσως μπορεί να μην τα καταφέρουν και θελήσουν να εγκαταλείψουν τη μάχη.
“Το πιο γλυκό χαμόγελο είναι το χαμόγελο της ζωής”
«Το πιο γλυκό χαμόγελο είναι το χαμόγελο της ζωής. Ειδικά όταν είναι χαρισμένο από αυτούς που έχουν παλέψει γ’ αυτήν. Έχω όσους ανθρώπους χρειάζομαι διπλά μου οι οποίοι μου δίνουν χαρά, δύναμη και αγάπη», αναφέρει καταληκτικά η 32χρονη Στέλλα.