Ιβάν: Έναν μήνα μετά τον εφιάλτη, ο 30χρονος άνδρας από τη Βόρεια Μακεδονία μιλάει για όσα έζησε
Συγκλονισμένοι παρακολουθούσαμε την είδηση για τον 30χρονο από την Βόρεια Μακεδονία ο οποίος είχε εξαφανιστεί στην παραλία της Χαλκιδικής και βρέθηκε στην μέση του πουθενά μετά από 20 ώρες.
Για τον εφιάλτη που έζησε, όταν τα ρεύματα τον μετέφεραν από την παραλία Μύτη στο Ποσείδι Χαλκιδικής, όπου γιόρταζε τα γενέθλιά του, 15 ναυτικά μίλια νότια της Κασσάνδρας, μίλησε ο 30χρονος Ιβάν από τη Βόρεια Μακεδονία έναν μήνα μετά τη συγκλονιστική του περιπέτεια.
Ο Ιβάν πάλεψε 20 ώρες με τα κύματα μέχρι να εντοπιστεί από ελικόπτερο και να διασωθεί.
«Τη δεύτερα μέρα όταν έβλεπα ότι όλοι έψαχναν στις γύρω περιοχές. Τότε κατάλαβα ότι μάλλον δε θα με βρουν» αναφέρει περιγράφοντας τι πέρασε και τι σκεφτόταν εκείνες τις δύσκολες ώρες.
Ήταν το χειρότερο δώρο γενεθλίων, περιγράφει, μιλώντας για την εμπειρία του. Ένα δώρο γενεθλίων που δεν θα ξεχάσει ποτέ. Αντίπαλός του το κρύο και το σκοτάδι.
Ο Ιβάν περιγράφει με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο την «οσμή του θανάτου» που νιώθει κανείς όταν είναι αγνοούμενος κατά την διάρκεια της νύχτας χωρίς καμία ελπίδα διάσωσης.
«Είναι απλά όπως όλα τα άλλα συναισθήματα, απλά δέχεσαι τη μοίρα σου, κάνεις ότι μπορείς και συγκεντρώνεσαι στην επιβίωσή σου»
Περισσότερες δηλώσεις από τον Ιβαν: «Ναι βρήκα μια μικρή μπάλα, μια παιδική μπάλα τη δεύτερη μέρα, ήταν μόνο λίγες ώρες μετά την ανατολή»
Όλα αυτά μέχρι μια μπάλα να του αλλάξει τη μοίρα. Μια παιδική μπάλα που, αν και ξεφουσκωμένη όπως λέει, ήταν το σωσίβιο που τον κράτησε στη ζωή.
«Ναι βρήκα μια μικρή μπάλα, μια παιδική μπάλα τη δεύτερη μέρα, ήταν μόνο λίγες ώρες μετά την ανατολή… Βρήκα τη μπάλα μέσα στη θάλασσα και κολύμπησα προς το μέρος της και την κρατούσα με τα χέρια. Ήταν λίγο ξεφουσκωμένη. Ήταν απογοητευτικό».
Όμως δεν τα παράτησε συνέχισε τη μάχη με τα κύματα, κρατώντας σφιχτά τη μπάλα την ίδια μπάλα που δυο αδέρφια είχαν χάσει στη Λήμνο 10 ημέρες νωρίτερα.
«Απλά ένα ευχαριστώ, ένα αληθινό ευχαριστώ σε όλους όσους συμμετείχαν στην διασωσή μου ανεξάρτητα το ρόλο τους» δηλώνει ο Ιβάν, καθώς ανακαλεί στη μνήμη του πώς ένιωσε εκείνο το δευτερόλεπτο που κατάλαβε ότι το ελικόπτερο που πετά από πάνω του, τον είχε εντοπίσει. Ένα ευχαριστώ που το μοιράζεται με όσους του χάρισαν τη ζωή. Τώρα προσπαθεί να ξεχάσει ότι έγινε, δε θα σταματήσει ποτέ όμως όπως λέει, να δίνει τις δικές του μάχες.