Άρης Σερβετάλης: «Ο Θεός είναι το απόλυτο μυστήριο και ο άνθρωπος έχει ανάγκη την επαφή μαζί του»
Άρης Σερβετάλης: Ίσως τον γνώρισες ο «Λάζαρο» από το «Είσαι το ταίρι μου». Ίσως όμως τον γνώρισες σε άλλο ρόλο, από τους πολλούς που έχει παίξει. Σε διάφορες σειρές και ταινίες.
Έδωσε μια αποκαλυπτική συνέντευξη. Και πλέον ως μοναχός, έχει πολλά να μας πει. Μεταξύ άλλων μίλησε και για τον ρόλο του Ορέστη στην τραγωδία:
«Το έργο του Ευριπίδη, ο «Ορέστης», αρχίζει παρουσιάζοντας την Ηλέκτρα και τον Ορέστη άγρυπνους έξι μέρες. Μετά τον φόνο της μητέρας του. Σε λίγη ώρα θα ψηφιστεί ο θάνατός τους διά λιθοβολισμού. Ο Ορέστης, κυριευμένος από τις μανίες της τρέλας, αδυνατεί να διαχειριστεί τις επιπτώσεις των πράξεών του. Το γεγονός πως έσφαξε τη μητέρα του και τον Αίγισθο, τον εραστή της.
Ο Ευριπίδης στο έργο αυτό εντάσσει τον θεό Απόλλωνα, που του δίνει ο ίδιος την πληροφορία-εντολή να σφάξει τη μητέρα του. Χωρίς αυτήν τη θεία προτροπή, ίσως και να μη διέπραττε ποτέ τον φόνο. Η άνευ όρων πίστη του Ορέστη στη θεία εντολή τον έχρισε μητροκτόνο. Είναι σφοδρή η εσωτερική σύγκρουση. Κλυταιμνήστρα ονομάζεται το πρόσωπο της μητέρας. Κλυταιμνήστρα ονομάζεται και το πρόσωπο της γυναίκας που σκότωσε τον άνδρα της, τον Αγαμέμνονα. Και άνοιξε τα σπίτια του νύχτα να μπει εραστής ο Αίγισθος. Ο Ορέστης με τη θεία προτροπή και την πράξη του τιμά τη μνήμη του πατέρα του. Και συγχρόνως βασανίζεται ανελέητα από το αίμα της μάνας του, που χύθηκε από δικό του χέρι.
Ηθική χωρίς αφυπνισμένη συνείδηση δεν υπάρχει. Όπως έχει πει και ο Ντοστογιέφσκι, χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται. Αλλά δεν ωφελούν όλα την ψυχή του ανθρώπου. Το ηθικό χρέος απαιτεί να είσαι ενεργό πρόσωπο, με αίσθημα ευθύνης απέναντι στην αλήθεια».
« Μόνο ο πόνος σε σύρει στα όρια του κόσμου. Φαινομενικά, περπατάς μόνος. Στην οδύνη όμως υπάρχει συμπαρουσία του θείου. Αυτό είναι μια πραγματικότητα που βιώνεται αποκαλυπτικά».
Τα λόγια του Άρη Σερβετάλη για τον Θεό
Ο άνθρωπος, επειδή είναι μυστήριο. Έχει ανάγκη την επαφή του με το απόλυτο μυστήριο, που είναι ο Θεός. Και μέσω αυτού φωτίζεται και αισθάνεται ολοκληρωμένη οντότητα. «Δεν ξέρω τι είναι Θεός. Ξέρω μονάχα πως όλοι γι’ αυτόν δουλεύουμε. Όποιος, ό,τι και να είναι» λέει σε άλλο σημείο του έργου. Δεν είναι μόνο το άλγος και η οδύνη του σώματος. Είναι και η αγωνία και ο βασανισμός της ψυχής. Είναι και η θλίψη του πνεύματος, που το κατέλαβε η ματαιότης και η απελπισία. Τη στιγμή που αντιλήφθηκε πως η δόξα της ζωής απειλείται από την αδοξία του θανάτου.
Μέρος του μεγάλου μυστηρίου, λοιπόν, είναι ο πόνος. Εφόσον προσβάλλει το μυστήριο της προσωπικής υπάρξεως. Και όλα αυτά συμβαίνουν όταν ο άνθρωπος νιώθει πως δεν έχει να καταφύγει πουθενά αλλού παρά μόνο στον ίδιο του τον δημιουργό».
Ενώ συνεχίζει σημειώνοντας:
Η απόσταση από τη γονική σχέση είναι αναγκαία για την πνευματική ωρίμανση του ανθρώπου. Να δει τη μητέρα ως πρόσωπο, ως έναν ξεχωριστό άνθρωπο. Να δει τις αδυναμίες. Την αλήθεια. Την πραγματικότητα. Να τοποθετηθεί απέναντι σε αυτήν. Να πάρει θέση. Με τον τρόπο αυτόν θα αναγνωρίσει και τον εαυτό του.
Ο νόμος υπάρχει γιατί δεν υπάρχει αγάπη. Είμαστε ικανοί να κατασπαράξουμε ο ένας τον άλλον. Ο νόμος δημιουργεί όρια τα οποία διασφαλίζουν αποστάσεις ώστε να αποφεύγονται οι συγκρούσεις. Οι νόμοι καταλύονται μόνο όταν τα πρόσωπα έχουν αγάπη».
«Η αδυναμία που έχουμε να τοποθετηθούμε μπροστά σε ένα γεγονός που παρουσιάζεται στη ζωή μας είναι ένα δεδομένο. Το γιατί συμβαίνει αυτό είναι μια ερώτηση που θα πρέπει να απαντηθεί από τον καθένα μας ξεχωριστά. Σε προσωπικό επίπεδο. Μία από τις ερμηνείες, είναι η διάθεση της διπλωματίας. Της εμμεσότητας, της ουδετερότητας, της πρόθεσης να μην παίρνουμε ξεκάθαρες θέσεις. Ωστε να είμαστε αρεστοί από τους περισσότερους.
Κλείνοντας την συνέντευξη του ο Άρης Σερβετάλης είπε:
Ο φόβος μήπως χαθούν τα κεκτημένα μας είναι διάχυτος. Μας έχει κατακλύσει η αγωνιώδης μέριμνα να διαφυλάξουμε τα πολύτιμά μας. Ζούμε με τη διαρκή απειλή μιας απώλειας που θα μας κοστίσει. Είμαστε φυγόπονοι. Προτιμούμε το ασυνείδητο από το συνειδητό. Προτιμούμε να μπουσουλάμε σκοντάφτοντας μέσα στο σκοτάδι από το να τρέχουμε μέσα στο φως.
Ο άνθρωπος έχει απομακρυνθεί από το πνεύμα θυσίας. Όπως και από την πίστη. Από την εμπιστοσύνη δηλαδή στην αμεσότητα. Όπως για την εμμεσότητα έχουμε την απόδειξη, έτσι για την αμεσότητα έχουμε την πίστη. Όταν κάποιος παίρνει θέση στα πράγματα, όταν τοποθετείται, έχει πίστη. Βιώνει μια μικρή αποκάλυψη. Άμεσα και αληθινά».