Ντίνος Ηλιόπουλος: Οι άγνωστες πτυχές της επαγγελματικής ζωής του σπουδαίου κωμικού
Ο Ντίνος Ηλιόπουλος υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους κωμικούς ηθοποιούς, καθώς το αξεπέραστο χιούμορ του άφησε εποχή και έγραψε ιστορία στη συνείδηση κάθε Έλληνα.
Ο αγαπημένος ηθοποιός είχε ζητήσει να μπει μια επιγραφή στον τάφο του, η οποία να γράφει «Με συγχωρείτε κυρίες μου που δεν μπορώ να σηκωθώ»…
«Όταν μας φωνάζουν εμάς να παίζουμε Σαββατοκύριακο με ένα ποσοστό και μας έρχεται περίπου 10 ευρώ την ημέρα, αν του κόψεις τη σύνταξη, που παίρνει 500 με 600 ευρώ, πώς θα ζήσει με 100 ευρώ το μήνα; Αυτό είναι τρομερό. Σε όλα τα μέρη του κόσμου, αυτοί οι σπουδαίοι ηθοποιοί, μέχρι να φύγουν από τη ζωή, χρησιμοποιούνται.
Ας κοιτάξει η καινούργια υπουργός Πολιτισμού που είναι και ηθοποιός να μην «φεύγουν» με αυτή την πίκρα, όπως είχε «φύγει» ο Ντίνος Ηλιόπουλος. Μου έλεγε «πες στον φίλο σου τον Κούρκουλο να παίξω, έστω να περνάω μέσα από τη σκηνή για να παίξω στο Εθνικό Θέατρο». Όχι ότι ο Νίκος δεν ήθελε, οι σκηνοθέτες δεν ήθελαν», είχε αποκαλύψει σε συνέντευξή της η Άννα Φόνσου το 2016.
Ντίνος Ηλιόπουλος: Η πορεία από την Αλεξάνδρεια έως την Αθήνα
Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1913 από Έλληνες γονείς. Ο πατέρας του καταγόταν από την Κυπαρισσία, ενώ η μητέρα του είχε γεννηθεί στην Υεμένη.
Ο έμπορος πατέρας του καταστρέφεται οικονομικά από το κραχ του 1929 και υποχρεώνεται να μετακομίσει μαζί με τη γυναίκα και τα παιδιά του (δύο αγόρια και τρία κορίτσια) στη Μασσαλία, όπου ο μικρός Ντίνος γράφτηκε στο Δημοτικό και τελείωσε το σχολείο, πετυχαίνοντας με άριστα στις εξετάσεις για το απολυτήριο Λυκείου.
Το 1935 επέστρεψε με την οικογένειά του στην Ελλάδα και γράφτηκε στο «Berkshire High Commercial School», που υπήρχε τότε στην Αθήνα, για να σπουδάσει εμπορικές επιστήμες και να ακολουθήσει το επάγγελμα του πατέρα του. Αφού πήρε το πτυχίο του και εκπλήρωσε την -παρατεταμένη λόγω πολέμου- στρατιωτική του θητεία, εργάστηκε για σύντομο χρονικό διάστημα σε μια αντιπροσωπεία.
Αναζητώντας συνεχώς κάτι διαφορετικό συνέχισε να αλλάζει δουλειές «σαν τα ξυραφάκια του» όπως έλεγε και ο ίδιος, μέχρι που ανακάλυψε την αγάπη και την κλίση του προς το θέατρο.