Χριστίνα Κουλουμπή: Η καριέρα της ταλαντούχας κόρης της Κάρμεν Ρουγγέρη
Η κόρη της Κάρμεν Ρουγγέρη, Χριστίνα Κουλουμπή είναι μια καλλιτέχνης πολύ ταλαντούχα. Πολλοί την γνωρίζουν ως ηθοποιό όμως έχει ασχοληθεί με τις εικονογραφήσεις παιδικών βιβλίων, έχει εργαστεί ως σκηνογράφος και τελευταία ασχολείται με το παιδικό θέατρο.
Η Χριστίνα Κουλουμπη γεννήθηκε στην Αθήνα. Φοίτησε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και παράλληλα στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, από όπου αποφοίτησε με άριστα. Έχει σπουδάσει χορό, πιάνο και τραγούδι.
Ως ηθοποιός έχει συνεργαστεί με το Εθνικό Θέατρο, την Εθνική Λυρική Σκηνή, το Χοροθέατρο Ήρος Άγγελος, το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κέρκυρας, το Ανοιχτό Θέατρο του Γιώργου Μιχαηλίδη και με πολλά σχήματα του ελεύθερου θεάτρου και με καταξιωμένους Έλληνες σκηνοθέτες. Έχει συμμετάσχει σε σήριαλ της ελληνικής τηλεόρασης.
Ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος έχει συνεργαστεί με την Όπερα Δωματίου Αθηνών, τα ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας, Κέρκυρας και Ρούμελης, τον «Θίασο 81», τον Θίασο «Ράμπα», την Παιδική Αυλαία Γ. Καλατζόπουλου τις «Αθηναϊκές Μαριονέτες», τη Γενική Θεαμάτων Α.Ε., το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, το Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» κ.α.
Είναι η σκηνογράφος και ενδυματολόγος στα έργα της Κάρμεν Ρουγγέρη, σε παραγωγές του ελεύθερου θεάτρου, της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και του Φεστιβάλ Αθηνών (Ηρώδειο).
Το 2016 της απονεμήθηκε από τα «Κορφιάτικα Βραβεία», το βραβείο «Αντώνης Φωκάς» για τα κουστούμια της «Ιλιάδας».
Έχει εικονογραφήσει βιβλία για τις Εκδόσεις Λιβάνη, Κέδρος, Πατάκη, Ψύχαλου, Διάπλαση και Ψυχογιός καθώς και τις αφίσες της Παιδικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου από το 1994 έως το 2001, καθώς και της Παιδικής Σκηνής της Λυρικής Σκηνής.
Καθοριστικό ρόλο στην πορεία της έπαιξε η εικαστικός Ρένα Αννούση-Ηλία, καθηγήτριά της στα καλλιτεχνικά. Είναι ιδρυτικό μέλος της θεατρικής ομάδας «Ρακοσυλλέκτες» της Κάρμεν Ρουγγέρη.
Από το 2014 σκηνοθετεί παραστάσεις για παιδιά.
Η Χριστίνα Κουλουμπή για την τέχνη
Το θέατρο είναι από μόνο του η πιο ακίνδυνη αγκαλιά. Το πιστεύω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου,και μπορεί να μην έχουμε τη δυνατότητα να φιλήσουμε και να αγκαλιάσουμε τα παιδιά όπως θα θέλαμε μετά το τέλος της παράστασης, αλλά οι ψυχές μας έχουν έρθει κοντά!Είναι η αξία που μπορεί να σου δώσει μία παράσταση που έχει φτιαχτεί με τόσο κέφι, με τόσο μεράκι και με τόση αγάπη από όλους μας.
Χρειάζεται να αναπτύξουμε τον Σεβασμό και την Αγάπη! Ό,τι πρεσβεύουν αυτές οι δύο λέξεις οδηγούν σε πράξεις. .Ο σεβασμός και η αγάπη ωφελεί να είναι οδηγός και για τον καθένα μας ξεχωριστά, αλλά και για τους ίδιους τους γονείς που έχουν αυτό το θείο δώρο να μεγαλώνουν μικρούς ανθρώπους.Τα παιδιά χρειάζονται το παράδειγμα των γονιών τους για να κατανοήσουν το μεγαλείο αυτό.
Ας αναλάβουμε ο καθένας την ευθύνη του και ας συνειδητοποιήσουμε ότι σε αυτό τον κόσμο που ζούμε όλοι χωράμε !Είναι υπέροχο να αναπτυσσόμαστε και να έχει ο καθένας τον δικό του ζωτικό χώρο και το δικό του φως για να μπορέσουμε να εξελίξουμε όλοι ,τα πιο υγιή Και τα πιο θετικά στοιχεία μας. Πιστεύω πάρα πολύ στην προσωπική ανάπτυξη και εξέλιξη. Ας υπάρχει λοιπόν μία αγκαλιά Η τέχνη είναι μία αγκαλιά που χωράει όλους μας.
Η Χριστίνα Κουλουμπή εξομολογείται για την οικογένεια της
Γεννήθηκα ξημερώματα στις 2 Δεκεμβρίου, ένα χειμωνιάτικο βράδυ και πιστεύω ότι οι μοίρες μού φέρθηκαν καλά. Οι γονείς μου με ήθελαν πάρα πολύ. «Πιάστηκα» λίγο στην τύχη, αλλά από τη στιγμή εκείνη με καλοδέχτηκαν. Ήμουν το πρώτο τους παιδί. Ακολούθησε άλλο ένα, ύστερα από πολλά δικά μου παρακάλια, γιατί ήθελα αδελφάκι απεγνωσμένα. Φυσικά το μικρό Χριστινάκι απολάμβανε πάντα πολλή αγάπη. Οι γονείς μου είναι καλλιτέχνες και αυτό έβγαινε και στην καθημερινότητά τους. Θυμάμαι πάντα ο πατέρας μου, ο Ανδρέας Κουλουμπής, με το που άνοιγε τα μάτια του άρχιζε να τραγουδάει. Η μαμά μου, η Κάρμεν Ρουγγέρη, ήταν δραστήρια πάντα, ήταν ηθοποιός, ζωγράφιζε όμως κιόλας. Δεν είχαν πολλά χρήματα και έδιναν καθημερινά σκληρό αγώνα. Προέρχονταν από οικογένειες που δεν ήταν εύπορες, αλλά ήταν πλούσιοι στην καρδιά. Αγαπούσαν και οι δύο πολύ αυτό που έκαναν. Μοχθούσαν γι’ αυτό που έκαναν και αυτό μου έμαθαν να κάνω κι εγώ. Από μικρή έβλεπα θέατρο. Από μικρή πήγαινα στη Λυρική που τραγουδούσε ο μπαμπάς μου και οι μελωδίες με ταξίδευαν. Μέσα από αυτό το μόχθο, από αυτή την αγάπη που έβλεπα στα μάτια τους, από αυτή τη χαρά της δημιουργίας, αγάπησα κι εγώ τελικά και το θέατρο και τη ζωγραφική. Η μαμά μου, θυμάμαι μέσα από τα πολλά που έκανε, έφτιαχνε και μπομπονιέρες. Έπαιρνε μικρά πήλινα κεφαλάκια και ζητούσε από τον μπαμπά μου να τη βοηθάει βάζοντας τις δύο τελίτσες, τα δύο μάτια στο κουκλάκι.
Έβλεπα δυο ανθρώπους που δεν πάλευαν για το εξώφυλλο αλλά για την ίδια την εξέλιξή τους, στο στίβο αυτού που υπηρετούσαν. Αυτού που είχαν επιλέξει να διανύσουν. Από κει ξεκίνησε. Υποδόρια άρχισε να επιδρά όλο αυτό. Μετά, στην εφηβεία, ήμουν στη θεατρική ομάδα που είχε ιδρύσει η μητέρα μου, μαζί με παρά πολλούς εφήβους. Τους «Ρακοσυλλέκτες»… Και εκεί το ανακάλυψα. Ζωγράφιζα από μικρή, εννοείται. Ο χορός και η ζωγραφική ήταν οι δυο μεγάλες μου αγάπες. Οπότε, από τη στιγμή που μπήκα στη θεατρική ομάδα και τη διαδικασία να φτιάξω κοστούμια για τους συνομήλικούς μου, εκεί άρχισε αυτή η επιθυμία μου να γίνεται ανάγκη τελικά. Μου άρεσε παρά πολύ να ασχολούμαι με τα κοστούμια και τα σκηνικά των παραστάσεών μας. Και τα φτιάχναμε εμείς, οι έφηβοι! Ξεκίνησε όλο αυτό σαν παιχνίδι και με ακολουθεί. Ακόμα και τώρα. Μ’ αρέσει να «παίζω» με τη ζωή μου, με την τέχνη μου. Μ’ αρέσει κάθε χρόνο να ξεκινάω από την αρχή, να δημιουργώ Σύμπαντα και περιβάλλοντα, κάθε φορά με καινούργια διάθεση και διαφορετική ματιά.
Είναι μεγάλο πράγμα για μένα να ασχολούμαι τόσα χρόνια με τα σκηνικά και τα κοστούμια στις παραστάσεις μας, που απευθύνονται σε παιδιά όλων των ηλικιών. Πιστεύω ότι το θέατρο δεν μοιράζεται σε παιδικό θέατρο και θέατρο για μεγάλους. Είναι «ολόκληρο», υπάρχει μια ολότητα, μια διεύρυνση του πνεύματος, όταν βλέπουμε μία παράσταση. Αυτό θέλω και αυτό υπηρετώ. Απλά, το θέατρο που απευθύνεται σε παιδιά, έχει πιο ιδιαίτερα πράγματα. Το να ντύνεις ένα παραμύθι, σου δίνει μια παλέτα μπροστά σου απίστευτα πλούσια. Και υπάρχει και μια ανάγκη. Η φαντασία να ξεπεράσει την πραγματικότητα. Και αυτό έχει μια μαγεία…
