Χρήστος Τσάγκας: Η άγνωστη προσωπική ζωή του ηθοποιού
Έκανε σημαντικές επιτυχίες στο ελληνικό θέατρο, ωστόσο στην προσωπική του ζωή έζησε το απόλυτο δράμα μέχρι το τέλος του.
Ο αείμνηστος Χρήστος Τσαγκάς γεννήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου 1939 στην Ανάληψη Λειβαδιάς. Σπούδασε υποκριτική στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
Είχε σημαντική διαδρομή στη ζωή του ελληνικού θεάτρου και συνεργάστηκε με τους σπουδαιότερους Έλληνες ηθοποιούς: Χορν, Παπαμιχαήλ, Μυράτ, Ζουμπουλάκη, Παξινού, Μερκούρη, Συνοδινού κ.ά.
Τα 40 θεατρικά έργα και οι 27 ταινίες του Χρήστου Τσάγκα
Πρωταγωνίστησε σε περισσότερα από 40 θεατρικά έργα. Σκηνοθέτησε 40 και πλέον θεατρικά έργα και υπήρξε συνιδρυτής του «Παλκοσένικου» και του θεάτρου Κνωσός, όπου ανέβασε επιλεγμένα έργα κλασικού ρεπερτορίου.
Πρωταγωνίστησε σε 27 ταινίες μεταξύ των οποίων τα “Μέχρι το πλοίο” του Αλέξη Δαμιανού, “Safe sex” (1999), “Η Φωτογραφία” του Νίκου Παπατάκη, “Παραγγελιά” του Παύλου Τάσιου, “Ένα γελαστό απόγευμα” (1979), “Αλιόσα” (2000), “Δονούσα” (1992), “Εφήμερη πόλη” (2000), “Η κάθοδος των εννιά” (1984), “Η φωτογραφία” (1986), “Ιφιγένεια” (1977), “Κόκκινος δράκος” (1998), “Ο τοίχος” (1977), “Φτάσαμεε!” (2004) κ.λπ.
Το μοιραίο τέλος του Χρήστου Τσάγκα
Ο σπουδαίος ηθοποιός απεβίωσε στις 17 Μαρτίου 2011 σε ηλικία 71 ετών και τον εντόπισε ο αδελφός του Λάμπρος. Η μόνη του παρηγοριά ο ήταν εν ζωή ήταν ο γιος του, ο Σέργιος. Αυτός ήταν το «όπλο» του για τη ζωή. Ζούσε μόνος του και μέχρι το τελευταίο λεπτό της ζωής του έστεκε αγέρωχος και υπερήφανος.
«Ο Χρήστος μετά την απώλεια της συζύγου του περνούσε δύσκολα. Κλείστηκε στον εαυτό του και δεν μπορούσε να δεχτεί πως εκείνη είχε φύγει από τη ζωή», λόγια του αδελφού του που τα πνίγει ο θρήνος για τον χαμό του γνωστού ηθοποιού.
Ο τραγικός κύκλος των μοιραίων περιστατικών άνοιξε με τον αιφνίδιο θάνατο της γυναίκας του, η οποία έφυγε από ανακοπή καρδιάς. Έπειτα ακολούθησε το τραγικό τροχαίο της κόρης του Μυρτούς. «Είχε καταρρεύσει ψυχικά μετά το θάνατο της Μυρτούς. Δεν ήθελε να δουλέψει, μόνο έγραφε και διάβαζε ατελείωτες ώρες» λέει και συνεχίζει: «Είχαμε καθημερινή επαφή με τον Χρήστο και η πόρτα του ήταν ανοιχτή για όλους. Χάθηκε ένας μεγάλος άνθρωπος και ένας πραγματικός εργάτης του θεάτρου».
