Χρύσα Σπηλιώτη: Λίγα λόγια για την σπουδαία ηθοποιό που έφυγε άδικα στην φωτιά στο Μάτι
Στις 12 Ιανουαρίου του 1956, γεννήθηκε η Χρύσα Σπηλιώτη. Μεγάλωσε στην Εύβοια όπου και πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια και έπειτα ξεκίνησε την λαμπρή πορεία στην υποκριτική μέσα από την οποία την γνωρίσαμε και την αγαπήσαμε.
Αναλυτικότερα πούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και υπήρξε από τα βασικά στελέχη του «Ανοιχτού Θεάτρου» του Γιώργου Μιχαηλίδη και του «Θεάτρου της Άνοιξης» του Γιάννη Μαργαρίτη.Το 1997, έκανε την παρθενική της τηλεοπτική εμφάνιση στη σειρά του Mega, «Καρέ της ντάμας» και εκεί την λατρέψαμε μαζί με τη Μαίρη Σταυρακέλλη.
Εμφανίστηκε περισσότερο στην τηλεόραση απ’ ό,τι στον κινηματογράφο. Στη μικρή οθόνη έπαιξε χαρακτηριστικούς ρόλους σε σειρές, ενώ παρουσίασε την παιδική εκπομπή «Γύρω γύρω όλοι» στην ΕΡΤ. Στη μεγάλη οθόνη συμμετείχε στις ταινίες «Ο ήλιος του θανάτου» του Ντίνου Δημόπουλου (1978), «Το τραγούδι της επιστροφής» του Γιάννη Σμαραγδή (1983) και «Ο Τσαλαπετεινός του Γουαϊόμινγκ» του Δημήτρη Ινδαρέ (1995).
Η ζωή της Χρύσας Σπηλιώτη
Τα παιδικά και νεανικά χρόνια και ο τρόμος στο νηπιαγωγείο
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, στη Φιλοθέη. Έζησα όμως και κάποια παιδικά χρόνια στην Εύβοια γιατί ο πατέρας μου δούλευε για ένα διάστημα εκεί. Και ήταν συναρπαστικό να ζεις τόσο μέσα στη φύση. H πιο δυνατή μου μνήμη από τα παιδικά μου χρόνια είναι ο τρόμος που έπαθα μια μέρα στο νηπιαγωγείο. Μας φορούσαν μια πετσετούλα οι δασκάλες μας για να τρώμε το δεκατιανό μας κι εμένα μου έσπασε το κορδονάκι της πετσετούλας. Νόμιζα πως θα θυμώσει πολύ η δασκάλα για το έγκλημα που έκανα. Έτρεξα στο σχολικό κι άρχισα να παρακαλάω τον οδηγό του πούλμαν να με γυρίσει σπίτι μου. Εκείνος ειδοποίησε και τη δική μου δασκάλα και τις δασκάλες των άλλων τμημάτων παρέα με τους συμμαθητές μου. Με διαβεβαίωναν όλοι μαζί πως δεν θα μου έκαναν κανένα κακό. Με έπιασε χειρότερος πανικός ότι θα με σκοτώσουν όλοι μαζί κι έκλαιγα, φώναζα βοήθεια και δεν κατέβαινα με τίποτα από το σχολικό. Τι τραβάνε τα καημένα τα παιδάκια, είχε πει η αείμνηστη Χρύσα Σπηλιώτη.
Η σχέση μου με τη μητέρα μου ήταν πολύ δύσκολη γιατί πάντα η μια ήθελε να αλλάξει την άλλη
Δεν υπήρχε αποδοχή και σεβασμός στη διαφορετικότητά μας. Ευτυχώς η μητέρα μου ζει ακόμα και έτσι έχουμε την ευκαιρία να μαλακώνουμε πια πολύ η μια με την άλλη. Δεν έχω κάποιο βιολογικό παιδί αλλά αυτό ποτέ δεν με εμπόδισε από το να νιώθω μητέρα. Για την κόρη του άντρα μου παραδείγματος χάρη την Αλίκη τρέφω μητρικά συναισθήματα, για τα βαφτιστήρια μου αλλά και για όσα παιδιά έχω επαφή μαζί τους. Και θαυμάζω πολύ τις γυναίκες που έχουν υιοθετήσει παιδιά. Που μπορούν να προσφέρουν αγάπη χωρίς να βλέπουν τα παιδιά σαν την διαιώνιση του DNA τους. Επίσης βρίσκω αξιοθαύμαστο το να υιοθετείς παιδιά από άλλες φυλές, είχε πει η λατρεμένη Χρύσα Σπηλιώτη.
Το πρώτο της θεατρικό έργο
Το 1997 η Χρύσα Σπηλιώτη ανέβηκε στο θέατρο «Αμόρε» το πρώτο της θεατρικό έργο με τον τίτλο «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική;», το οποίο σημείωσε ιδιαίτερη επιτυχία και στη συνέχεια παίχτηκε αρκετές φορές εντός και εκτός Ελλάδας. Το έργο της αυτό έχει μεταφραστεί σε επτά γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ολλανδικά, πολωνικά, πορτογαλικά, κροατικά).
Άλλα έργα της που έχουν ανέβει σε θεατρικές σκηνές είναι: «Σκοτσέζικο Ντους» (2000), «Αγκά-σφι και φι» (2003), «Με διαφορά στήθους» (2005), «Φωτιά και νερό» (2007), που έχει μεταφραστεί στα αγγλικά, «Ποιος κοιμάται απόψε;» (2012), «Το μάτι της τίγρης» (2013), «Η Αληθινή σου ιστορία;» (2014), «Πόρτες» (2015), «Το φως του εαυτού μου» (2016) και «Ο γιος μου ο Νικόλαος Μάντζαρος» (2017).
Η Χρύσα Σπηλιώτη έγραψε επίσης μία διασκευή για παιδιά επάνω στο «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» του Σέξπιρ (2017), ως εγχειρίδιο σχολικών παραστάσεων, καθώς και τη συλλογή διηγημάτων «Χαμένο δίκιο» (2008).
Μετά από μια μεγάλη κρίση στη ζωή της, έκανε στροφή 180 μοιρών
Κάποτε είχε δηλώσει:
Αγαπάω περισσότερο τον εαυτό μου, όπως όλοι οι άνθρωποι, όταν νιώθει ανοιχτός, καλός, φωτεινός, αλλά έμαθα να τον αγαπάω και στα χειρότερά του. Τα σκοτεινά, τα καθοδικά, τα μαύρα. Και τον φροντίζω πια τον εαυτό μου, δεν τον εκθέτω εκεί που δεν χρειάζεται, με προστατεύω από πολλά. Το πιο σημαντικό είναι που τον προστατεύω πια εγώ, δεν περιμένω να με προστατεύσουν άλλοι όπως περίμενα για να μην πω, απαιτούσα, παλιότερα.
Δεν μετανιώνω ουσιαστικά για τίποτα. Ίσως όμως θα μπορούσα να ήμουνα λιγότερο θυμωμένη, λιγότερο βίαιη μερικές φορές. Αλλά προφανώς δεν μπορούσα να κάνω κάτι καλύτερο, επομένως καταλήγουμε και πάλι στο: Δεν μετανιώνω για τίποτα.
είχε πει η άτυχη Χρύσα Σπυλιώτη όταν ακόμη ζούσε.
Κρατικό Βραβείο για Νέους Θεατρικούς Συγγραφείς «Χρύσα Σπηλιώτη»
Στις 22 Ιουλίου 2020, η Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, Λίνα Μενδώνη, ανακοίνωσε ότι το κρατικό βραβείο που απονέμεται στους νέους δημιουργούς θεατρικών έργων μετονομάζεται σε Κρατικό Βραβείο για Νέους Θεατρικούς Συγγραφείς «Χρύσα Σπηλιώτη» ως «ο ελάχιστος συμβολικός φόρος τιμής στη μνήμη της Χρύσας Σπηλιώτη και των ανθρώπων που χάθηκαν στη συνταρακτική τραγωδία στο Μάτι».
Ο γάμος της Χρύσας Σπηλιώτη και το τραγικό τέλος στο Μάτι
Η Χρύσα Σπηλιώτη ήταν παντρεμένη με τον παλαίμαχο αθλητή του Παναθηναϊκού στο μοντέρνο πένταθλο Δημήτρη Τουρναβίτη. Στις 23 Ιουλίου 2018 έχασε τη ζωή της μαζί με το σύζυγό της στην καταστροφική πυρκαγιά που έπληξε το Μάτι Αττικής.
Η Χρύσα Σπηλιώτη ήταν ανάμεσα στους αγνοούμενους, μαζί με τον σύζυγό της, Δημήτρη Τουρναβίτη και για μέρες αγνοούνταν μέχρι τελικά να γίνει γνωστό πως μια από τις σορούς ήταν δική της.
Την τραγική είδηση γνωστοποίησε αρχικά η συνάδελφός της, ηθοποιός Αννέτα Παπαθανασίου. «Αγαπημένοι μου φίλοι σήμερα η εδώ και 32 χρόνια κολλητή μου φίλη, Χρύσα Σπηλιώτη ταυτοποιήθηκε και είναι πια επίσημα νεκρή» είχε γράψει στο Facebook. Ενώ η κόρη του συζύγου της, Αλίκη Τουρναβίτη έγραψε στον προσωπικό της λογαριασμό: «Και η αυλαία έπεσε.. Τίτλοι τέλους και για τους δυο μου ήρωες. Αιωνία η μνήμη τους, να είστε καλά».