Χρυσηίδα Δημουλίδου: Οι άγνωστες πτυχές της ζωής της
Στις Σέρρες γεννήθηκε και μεγάλωσε η Χρυσηίδα Δημουλίδου, η οποία μόλις αποφοίτησε, ήρθε στην Αθήνα και γράφτηκε στη Σχολή Αεροσυνοδών, την Α.S.T και αμέσως μετά προσελήφθη στην Ολυμπιακή Αεροπορία ως ιπτάμενη συνοδός.
Η ίδια έχει πει σχετικά: «Στη ζωή μου έκανα δύο επαγγέλματα –αεροσυνοδός και συγγραφέας– που δεν ονειρεύτηκα, ούτε καν πέρασαν από το μυαλό μου, έστω σαν σκέψη, ειδικά το δεύτερο. Για μένα αεροσυνοδός σήμαινε μια καλλονή που μιλούσε άπταιστα πέντε γλώσσες και συγγραφέας ένα ώριμο άτομο με γυαλιά, πολύ σοβαρό και ιδιαίτερα μορφωμένο. Άλλα ήταν τα όνειρα μου, όμως εκείνα τα χρόνια ήταν αδύνατον να πραγματοποιηθούν, για πολλούς και διάφορους λόγους».
Παράλληλα με τη δουλειά της, συνεργάστηκε για κάποιο διάστημα ως δημοσιογράφος με το περιοδικό Discomoda In, κάνοντας ρεπορτάζ σε όλο τον κόσμο. Το 1997 εξέδωσε το πρώτο της βιβλίο από τις Εκδόσεις Λιβάνη, στις οποίες μέχρι το 2008 εξέδωσε 18 έργα. Από το 2009 μέχρι σήμερα συνεργάζεται με τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ, όπου έχει εκδώσει συνολικά 10 έργα. Από το 2013 ξεκίνησε συνεργασία με τις Εκδόσεις Διάπλαση για την έκδοση παραμυθιών.
Όλα της τα βιβλία έχουν γίνει μπεστ σέλερ. Ακούραστη, αστείρευτη και αγιάτρευτα ερωτευμένη με την πένα, όπως δηλώνει η ίδια, ζει πλέον για να γράφει. Για το βιβλίο της «Μην πυροβολείτε τη νύφη» πήρε το Πρώτο Βραβείο Αναγνωστικού Κοινού στην Κύπρο, ενώ παράλληλα ήταν υποψήφια για το ίδιο βραβείο και στην Ελλάδα. Για τρεις συνεχόμενες χρονιές ήταν υποψήφια για το βραβείο «Γυναίκα της Χρονιάς» του περιοδικού Life & Style.
Η ίδια είπε για την ενασχόλησή της με τη συγγραφή: «Η συγγραφή με επέλεξε, δεν την επέλεξα και η δουλειά μου ως αεροσυνοδός ήταν μάλλον για να αποκτήσω περισσότερες εμπειρίες. Όταν πλέον συνταξιοδοτήθηκα από την Ολυμπιακή, ασχολήθηκα μόνο με τη συγγραφή και της αφιερώθηκα ολοκληρωτικά. Επίσης, εκείνο που δεν γνωρίζει ο κόσμος ήταν πως ένα φεγγάρι υπήρξα και δημοσιογράφος, μάλιστα αυτοδίδακτη, με δικό μου μονόστηλο και δισέλιδο σε μηνιαίο περιοδικό μεγάλης κυκλοφορίας. Ήταν τη δεκαετία του 1980, όταν έκανα ρεπορτάζ για τον τρόπο διασκέδασης σε όλο τον κόσμο. Θυμάμαι ότι πήγαινα Νέα Υόρκη, Ιταλία, Γερμανία, Αγγλία, Αφρική, ολομόναχη, χωρίς συστάσεις, επικοινωνούσα με τις δημόσιες σχέσεις του κάθε μαγαζιού, τους έδειχνα το περιοδικό και ζητούσα συνεντεύξεις από τους DJ και ιδιοκτήτες των πιο διάσημων κλαμπ της εποχής, όπως τα Limelight, Area, Stringfellows, Hippodrome, Dorian Gray κ.λπ. Κανείς δεν μου αρνήθηκε ποτέ το παραμικρό»!
Το 2004 βραβεύτηκε από το ΠΟΛΚΕΟΑ, το Πολιτιστικό Κέντρο Εργαζομένων της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Το 2011 βραβεύτηκε από τη γενέτειρά της, τις Σέρρες, για την προσφορά της στα γράμματα. Πρόσφατα, τον Ιανουάριο του 2014, βραβεύτηκε από το λογοτεχνικό τμήμα της πρώην Ολυμπιακής Αεροπορίας. Το βιβλίο της «Το σταυροδρόμι των ψυχών» μεταφράστηκε στα αγγλικά και το «Τα δάκρυα του Θεού» στα βραζιλιάνικα και τσέχικα, ενώ «Το κελάρι της ντροπής» θα κυκλοφορήσει σύντομα στα τουρκικά.
Η συγγραφή σεναρίων και οι στίχοι
Έχει παρακολουθήσει μαθήματα σεναρίου και σεμινάρια φιλοσοφίας, γράφει σενάρια και στίχους και φέτος έγραψε τα δύο πρώτα της θεατρικά έργα: Για ένα μπουκάλι φθηνό κρασί και Ποτέ δεν είναι αργά για την αγάπη. Άνθρωπος προσιτός και ιδιαίτερα κοινωνικός, έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και της αρέσει πολύ το διάβασμα και η έρευνα. Είναι φανατική φιλόζωη και οικολόγος και θεωρεί ότι τα παιδιά είναι η μοναδική ελπίδα για ένα ειρηνικό αύριο, αρκεί να γαλουχηθούν σωστά.
Μότο της: σπίτι χωρίς βιβλία, δωμάτιο δίχως παράθυρα.
Στόχος της: να γράφει βιβλία που θα αγαπηθούν.
Όνειρό της: να υπάρξει αγάπη και δικαιωμένοι άνθρωποι.
Ευχή της: να υπάρχουν ευτυχισμένα και χαρούμενα παιδιά.
Ουτοπία της: να μπορούσε να γυρίσει πίσω τον χρόνο και να πετάξει ξανά με στολή, με τα φτερά της Ολυμπιακής, δίπλα στους παλιούς συναδέλφους της…
«Καλό θα ήταν να είχα ένα παιδί, αλλά για γάμο δεν μου καίγεται καρφί, έχει πει στο People. Δεν είναι το όνειρο κάθε γυναίκας να φορέσει νυφικό. Τα μισώ τα νυφικά, κυρίως επειδή είναι λευκά –δεν υπάρχει πιο ψυχρό και υποκριτικό χρώμα– και πλασάρουν ένα όνειρο που μπορεί να γίνει εφιάλτης».
Χρυσηίδα Δημουλίδου: Αντιδράσεις για την ανάρτησή της για το έγκλημα στα Γλυκά Νερά
Σαν να μην έφτανε η εξαιρετικά σκληρή κριτική που δέχεται συχνά για το περιεχόμενο των βιβλίων της, η Χρυσηίδα Δημουλίδου αποφάσισε να προχωρήσει και σε μια – το λιγότερο – προκλητική ανάρτηση για το έγκλημα στα Γλυκά Νερά.
Σε αυτή, λίγο-πολύ επιρρίπτει την ευθύνη στο θύμα, την άτυχη Κάρολαϊν που βρήκε τραγικό θάνατο από τα χέρια του συζύγου της, που την έπνιγε επί 5 (τουλάχιστον) λεπτά με μαξιλάρι, ενώ η ίδια πάλευε για να σώσει τη ζωή της, έχοντας ξυπνήσει από την πισώπλατη επίθεσή του.
Ως γνωστόν, ο καθ’ ομολογίαν γυναικοκτόνος σύζυγός της, Μπάμπης Αναγνωστόπουλος, αμέσως μετά τη δολοφονία της, με παροιμιώδη ψυχραιμία, κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια να αποκρύψει τα ίχνη της αποτρόπαιας πράξης, πνίγοντας και κρεμώντας μεταξύ άλλων τον σκύλο της 20χρονης συζύγου του και τοποθετώντας το 11 μηνών μωρό τους επάνω στο άψυχο κορμί της μητέρας του.
Για την κυρία Δημουλίδου, όμως, τίποτα από όλα αυτά δεν αξίζει τον χαρακτηρισμό του «ειδεχθούς» εγκλήματος. Όπως… αναλύει, ο 32χρονος Αναγνωστόπουλος δεν μπόρεσε να αντέξει άλλο γιατί «ως ωριμότερος και πατέρας» δεν ήθελε να χωριστεί η οικογένειά του, από την Κάρολαϊν που – κατά τις… καλά πληροφορημένες πηγές της κυρίας Δημουλίδου πάντα – φανταζόταν μια ονειρεμένη ζωή μαζί του και απογοητεύτηκε από την πραγματικότητα, ενώ παρασύρθηκε «προφανώς» από τις εικόνες «των influencers στα social media ή το internet».
Μάλιστα, δεν της φάνηκε καθόλου απρεπές να αναφέρει ότι ο 32χρονος Αναγνωστόπουλος, «άρχισε να φοβάται πως θα τον εγκαταλείψει και όλος αυτός φόβος να μετατρέπεται σε στρες που είναι το χειρότερο για ένα πιλότο. Ήθελε να έχει κι εκείνος την ηρεμία του πλάι σε μια γυναίκα που θα του πρόσφερε γαλήνη, στήριξη και όχι γκρίνια και αμφιβολίες».
Γιατί προφανώς, η τιμωρία για τη «γκρίνια και τις αμφιβολίες» είναι η θανατική ποινή. Τουλάχιστον, αν έχεις την ατυχία να είσαι γυναίκα.
Τέλος, ολοκληρώνοντας την ντετεκτιβικού επιπέδου ανάλυσή της, η κυρία Δημουλίδου τονίζει πως το έγκλημα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «ειδεχθές», αφού «πρόκειται για πνιγμό με μαξιλάρι, ούτε καν στραγγαλισμό. Η λέξη ειδεχθές ανήκει σε εγκλήματα που εμπεριέχουν ιδιαίτερο βασανισμό, τεμαχισμό, αίματα, φρικτές εικόνες. Για μένα, τώρα που ξεκαθάρισαν τα πράγματα, είναι ένα έγκλημα που έγινε σε κατάσταση ψυχικής φόρτισης, κοινώς θόλωσε το μυαλό, κάτω από συνεχόμενες καθημερινές εντάσεις.
»Πιστεύω πως δεν ήθελε να τη σκοτώσει, ούτε να στερηθεί το παιδί τους τη μητέρα του κι εκείνον. Παίζει και να υποψιαζόταν πως είχε βρει ήδη τον αντικαταστάτη του. Όμως η εγκληματική πράξη είναι δικάσιμος και ο νόμος επιβάλει να τιμωρηθεί όπως του αξίζει διότι πέρα από δολοφονία, εμπεριέχει παραπλάνηση Αρχών, βασανισμό και θανάτωση ζώου εν ψυχρώ».
Φυσικά, δεν λείπει και το κερασάκι στην τούρτα: Η παρατήρηση ότι ο καθ’ ομολογίαν γυναικοκτόνος «κατέστρεψε τη ζωή του» γιατί «όσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος».
