«Από μικρή ονειρευόμουν τη μέρα που θα γινόμουν μαμά», λέει η Danielle
Η μητρότητα για πολλές γυναίκες είναι ένα όνειρο που, συχνά, αναβάλλεται επειδή δεν έχουν βρει ακόμη τον «κατάλληλο» σύντροφο. Ωστόσο τα χρόνια περνούν, το μέλλον κρίνεται αβέβαιο και ύστερα από μια ηλικία οι συνθήκες δεν είναι τόσο εύκολες.
Κάπως έτσι, η Danielle αποφάσισε να κάνει το παιδί που λαχταρούσε μόνη της, αφού είχε πατήσει τα 30 και ο σωστός άνθρωπος δεν είχε βρεθεί ακόμη στον δρόμο της.
Επέλεξε, λοιπόν, δωρητή και προχώρησε με τη διαδικασία της εξωσωματικής. Ευτυχώς, η Danielle έπιασε παιδί με την πρώτη και πριν λίγο καιρό έφερε στη ζωή τον μικρό Robin, ένα υπέροχο αγοράκι 3 και κάτι κιλών. Μαζί της στο δωμάτιο του τοκετού βρέθηκαν οι δύο αδερφές της που τη στήριξαν σε όλη τη διάρκεια της γέννας.
Η νεαρή μητέρα μιλά για την εμπειρία της με την επιλογή του δότη σπέρματος
«Από μικρή ονειρευόμουν τη μέρα που θα γινόμουν μαμά», λέει η Danielle, «και τα τελευταία χρόνια είχα αρχίσει να σκέφτομαι ότι όσο δεν βρίσκω τον κατάλληλο σύντροφο και ο καιρός περνάει, ίσως θα έπρεπε να το κάνω μόνη μου. Τώρα που τελικά το έκανα, νιώθω ότι ήταν η καλύτερη απόφαση της ζωής μου. Έχω ένα απίθανο αγοράκι και δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω του».
«Είχα άγχος για την επιλογή του δότη», συνεχίζει, «αλλά δεν ήταν όσο δύσκολο νόμιζα. Βρήκα έναν άνθρωπο με παρεμφερή χαρακτηριστικά με τα δικά μου, ο οποίος μου έβγαλε, ταυτόχρονα, έναν ευγενικό και ακέραιο χαρακτήρα στις απαντήσεις του».
Όσο για την εξωσωματική, όλα πήγαν όσο ομαλά γίνεται, ενώ και η εγκυμοσύνη της ήταν αυτό που λέμε «καλή» έως την 38η εβδομάδα. Τότε ήταν που έμαθε ότι είχε διαβήτη κύησης και το παιδί δεν τρεφόταν σωστά, οπότε έπρεπε να προχωρήσουν άμεσα με τη γέννα. Ευτυχώς, όλα πήγαν καλά.
«Ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω τη στιγμή που τον είδα για πρώτη φορά», λέει η Danielle, «το πρώτο βράδυ ήταν πάρα πολύ δύσκολο αφού δεν είχα ιδέα τι πρέπει να κάνω. Και τώρα που ξέρω, όμως, καμιά φορά απλώς τον κοιτάζω αποσβολωμένη και δεν μπορώ να πιστέψω ότι είναι δικός μου. Είμαι τρισευτυχισμένη».