Ένα ευαίσθητο θέμα θίγει παρακάτω μια γιαγιά για τα εγγόνια της
«Είμαι γιαγιά… ή μάλλον χαζογιαγιά. Λατρεύω τα εγγόνια μου και κάθε φορά που είμαι δίπλα τους με γεμίζουν ζωντάνια και αισιοδοξία. Αυτό που κάποιοι λένε ότι με τα παιδιά ξαναγίνεσαι και εσύ παιδί, ισχύει ειδικά για ανθρώπους της ηλικίας μου.
Τα εγγόνια μου είναι όλη μου η ζωή και με περίσσια χαρά θα βοηθήσω στο μεγάλωμά τους, αν ποτέ ζητηθεί. Όταν όμως θεωρούμε τη βοήθειά δεδομένη και κάνουμε κατάχρηση της προσφοράς, τότε τα όρια χάνονται. Και, δυστυχώς, από γιαγιά αντιμετωπίζεται σαν… νταντά.
Κάπως έτσι νια γιαγιά αποφάσισε να θίξει αυτό το λεπτό ζήτημα μέσα από ένα κείμενο που ίσως να έπρεπε να διαβάσουμε όλοι οι γονείς.
«Χαίρομαι πολύ να βοηθάω τον γιο και την κόρη μου με τα παιδιά και όποτε μου έχουν ζητήσει να τα κρατήσω, ποτέ δεν έχω αρνηθεί. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η πόρτα μου είναι ανοιχτή ανά πάσα ώρα και στιγμή.
Ανεξάρτητα από το πόσο αξιολάτρευτα είναι τα εγγόνια μου, έχω κλείσει ως μητέρα από τότε που ενηλικιώθηκε η κόρη μου. Περισσότερο από 20 χρόνια δηλαδή… Το να ξαναμπώ σε αυτόν τον ρόλο, μού είναι εξαιρετικά δύσκολο και για να είμαι ειλικρινής δεν θέλω.
Πρόσφατα, σκέφτηκα πόση βοήθεια είχα εγώ από τη μητέρα μου όταν είχα μικρά παιδιά. Σχεδόν καμία. Και όσο για τη βοήθεια της πεθεράς μου; Μηδενική. Ο άντρας μου δούλευε πολλές ώρες και έτσι ήμουν μόνη. Όταν χρειαζόταν, καλούσα μια κοπέλα στο σπίτι να με βοηθήσει, αλλά τα χρήματα ήταν πολλά και έτσι το απέφευγα. Τα κατάφερα, όμως, και μεγάλωσα δυο σπουδαία παιδιά.
Τώρα, θέλω να απολαύσω τον νέο μου ρόλο ως γιαγιά – κάτι που δεν είναι εφικτό, όταν μου αφήνουν τα παιδιά καθημερινά να τα προσέχω. Αναγκαστικά, υιοθετώ πάλι τον ρόλο του γονιού. Γι’ αυτό, λοιπόν, αποφάσισα να θέσω κάποια όρια.
Εξομολόγηση γιαγιάς: “Θα έκανα τα πάντα για τα εγγόνια μου”
Θα κάνω τα πάντα σε περίπτωση ανάγκης. Ειλικρινά θα τρέξω μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου για να βοηθήσω.
Με μεγάλη μου χαρά θα πάω να πάρω τα παιδιά από το σχολείο ή το φροντιστήριο. Αλλά όχι καθημερινά. Δεν έχω πια τα ίδια κουράγια που είχα πριν από μερικά χρόνια.
Θα κάνω πράγματα με τα παιδιά στα οποία είμαι καλή και μου αρέσουν. Δεν θέλω να είμαι σε μια παιδική χαρά, να τα κυνηγάω όλη την ώρα και να φοβάμαι μην πέσουν και χτυπήσουν. Μου αρέσει όμως και είμαι πολύ καλή στο μαγείρεμα. Μια φορά τη βδομάδα, μπορούμε να μαζευόμαστε και να τρώμε σπιτική πίτσα ή ό,τι άλλο πεθυμήσουν.
Δεν με πειράζει να στέλνω πού και πού κανένα φαγητό για να μπορούν να ξεκουραστούν, και η κόρη και η νύφη μου, το σαββατοκύριακο. Αλλά όχι καθημερινά.
Αναρωτιέμαι πόσοι γονείς εκμεταλλεύονται τους δικούς τους γονείς. Και αναρωτιέμαι επίσης, πόσοι παππούδες και γιαγιάδες το δέχονται, γιατί αισθάνονται ένοχοι.
Το ότι γέρασα, δεν σημαίνει ότι δεν έχω κι εγώ ζωή. Μπορώ μέχρι ένα σημείο. Και θα ήθελα να το σεβαστείτε. Eίμαι η γιαγιά των παιδιών, δε θα έπρεπε να είμαι η babysitter τους γι’ αυτό μην μου συμπεριφέρεστε με αυτό τον τρόπο».
