Δήμητρα Σερεμέτη: Οι άγνωστες πτυχές στην ζωή της ηθοποιού
Την έχουμε δει να πρωταγωνιστεί σε πολλές ελληνικές σειρές, ωστόσο η προσωπική της ζωή δεν είχε ιδιαίτερη επιτυχία και έφυγε άδοξα από την ζωή.
Η Δήμητρα Σερεμέτη γεννήθηκε στον Αμπελώνα Λαρίσης όπου ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές σπουδές της. Το 1946, στη διάρκεια του Εμφυλίου, ήλθε στην Αθήνα. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν και του Πέλου Κατσέλη και διετέλεσε αντιπρόεδρος του Σωματείου Ηθοποιών.
Ήταν σύζυγος του ηθοποιού Κώστα Παπαχρήστου, ο οποίος, συνήθως, υποδυόταν ρόλους αστυνομικού ή στρατιωτικού στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Έζησε μια ευτυχισμένη ζωή στο πλευρό του συζύγου της, ο οποίος πέθανε μετά από ισχαιμικό επεισόδιο που υπέστη το 1995 κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας “Πρόβα νυφικου”.
Για τη γνωριμία τους και τον ευτυχισμένο γάμο η Δήμητρα Σερεμέτη είχε πει:
Ο Κώστας Παπαχρήστος γρήγορα καθιερώθηκε στο βαριετέ με αυτή την ιδιότητα και ήταν από τους πρώτους ηθοποιούς, που έγιναν περιζήτητοι σε αυτό το είδος. Δούλεψε στα Πεύκα, στο Αλκαζάρ του Ορέστη Λάσκου, στο Μοντιάλ, έγραψε τραγούδια και νούμερα επιθεώρησης, όπως «Ασπρογάλαζα μοτίβα», «Τέσσερις στον γύρο» και «Βόλτα στο λιμάνι» γι’ αυτό κι έγινε μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Την περίοδο αυτή συνεργάστηκε και με άλλους θιάσους ως κονφερανσιέ και κομπέρ. (Η διαφορά ανάμεσα στον κονφερανσιέ και τον κομπέρ είναι ότι ο πρώτος παρουσιάζει το πρόγραμμα της παράστασης αυτοσχεδιάζοντας, ενώ ο δεύτερος ακολουθώντας πιστά το κείμενο). Παρουσίασε επίσης το πρόγραμμα σε περίπου δέκα τσίρκα.
Την περίοδο 1952-53 πρωτοπαίζει στην πρόζα, στο θέατρο Κοτοπούλη, στην κωμωδία των Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου «Θανασάκης ο πολιτευόμενος» με τον νεαρό τότε πρωταγωνιστή Ντίνο Ηλιόπουλο και την επίσης νεαρότατη Άννα Συνοδινού. Το καλοκαίρι του 1954 παίζει και πάλι πρόζα στο θέατρο Παρκ, δίπλα στον Βασίλη Λογοθετίδη. Γύρω στο 1955, μετά την πτώση του βαριετέ εγκαταλείπει οριστικά τα θεάματα του είδους.
«Και το 1957 τον φώναξε ο Κατράκης γιατί ανέβαζε τον “Καραϊσκάκη” και χρειαζότανε πάρα πολύ κόσμο να κάνει τους καπεταναίους. Τον Κώστα τον φώναξε να κάνει τον Νικηταρά τον Τουρκοφάγο. Εκεί πέρα σε αυτή την παράσταση, ως μαθήτρια ακόμη, ήμουνα κι εγώ στο Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη. Εμάς, όλα τα παιδιά της ηλικίας μου που τον είχαμε δάσκαλο, μάς έπαιρνε επί σειρά ετών στο καλοκαιρινό μέσα στο Πεδίον του Άρεως.
Περισσότερα για την ζωή της Δήμητρας Σερεμέτη
Ήρθε ο Παπαχρήστος εκεί, στη διανομή του “Καραϊσκάκη”. Εκεί γνωριστήκαμε. Γίναμε ζευγάρι και φθάσαμε να ζήσουμε μαζί τριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια. Περάσαμε ωραίες στιγμές. Περάσαμε και δύσκολες στιγμές. Είχαμε και τις συγκρούσεις μας, ακόμα και στις πιο στενές μας σχέσεις. Πιστεύω, όμως, ότι μέσα από αυτές έβγαινε μια μικρή ισορροπία. Γι’ αυτό άλλωστε και κράτησε και ο γάμος μας, γιατί αλλιώς θα είχε διαλυθεί, επειδή σαν άνθρωπος τόσο στη δουλειά όσο και στη ζωή μας ήταν παρορμητικός. Όμως σε τρία λεπτά τα ξεχνούσε όλα. Γινόταν ήρεμος αρκεί να μην του έφερνες αντίρρηση την ώρα του θυμού του. Ζήσαμε μαζί από ένα επάγγελμα οικονομικά ανασφαλές. Όμως εμείς τα ξεπεράσαμε όλα.
Δουλέψαμε κι οι δυο. Τολμώ να πω δημιουργήσαμε πολλά πράγματα μαζί. Ήμουνα το δεξί του χέρι. Όταν τον γνώρισα εγώ το ’57 ήταν ήδη μέσα στον Φίνο, όταν τα γραφεία του ήταν προς τον Σταθμό Λαρίσης. Ο Κώστας, όμως, δούλευε εκεί από τότε που τα γραφεία ήταν στην οδό Στουρνάρη. Αλλά στον κινηματογράφο έκανε τα πρώτα του βήματα ακόμα πιο παλιά, λίγο μετά την Κατοχή. Από τα παλαιότερα έργα τα οποία θυμάμαι πως μου είχε πει ότι είχε κάνει είναι το “Σοφεράκι” του Γιώργου Τζαβέλλα και οι “Τρεις Ντεντέκτιβ”».
Δεν απέκτησε παιδιά και πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής της μόνη της μακριά από κοσμικές εμφανίσεις. Οι πιο σιτεμένοι θα τη θυμούνται από τη σειρά Ρετιρέ όπου υποδυόταν τη θεία Χριστίνα.
Σε συνέντευξή της το 2011 είχε αποκαλύψει ότι αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα με τα μάτια της, και είχε μειωθεί αισθητά η όραση της. «Αντιμετωπίζω ένα τραγικό πρόβλημα υγείας. Έχω ωχρά κηλίδα και στα δύο μου μάτια. Δεν με πειράζει. Έχει κι άλλες εκφάνσεις η ζωή, έστω κι αν δεν είναι πολύ ευχάριστες».