Επιστολή υγειονομικού: Το ξέσπασμα για όλα όσα συμβαίνουν σχετικά με τα εμβόλια και την υποχρεωτικότητα
Επιστολή υγειονομικού: Μια επιστολή ανεμβολίαστου υγειονομικού δημοσιεύει γνωστή εφημερίδα , χωρίς ωστόσο να δημοσιεύει τα στοιχεία του, υπό τον φόβο κυρώσεων.
Η επιστολή μεταξύ άλλων, αναφέρει: «…Θυμάσαι τα Χριστούγεννα, αγαπημένε μου συμπολίτη, που με χειροκροτούσες από τα μπαλκόνια; Μου έδινες τόσο κουράγιο να συνεχίσω τον ανηφορικό δρόμο. Μη με εγκαταλείπεις τώρα που με αναγκάζουν να παραιτηθώ…»
Αναλυτικά, η επιστολή:
Για να συστηθώ λοιπόν με όλους τους συμπολίτες μου, είμαι ο υγιής, απομονωμένος, ανένταχτος, περιθωριοποιημένος, αποκλεισμένος απειλημένος, εκβιασμένος και υπό αναστολή υγιής «λεπρός» ανεμβολίαστος υγειονομικός. Ήρθε η ώρα να σε παρακαλέσω να έρθεις μαζί μου, να σταθείς δίπλα μου κι ας μη με αγγίξεις.
Εσύ που νόσησες ή νοσηλεύτηκες και σε φρόντισα χωρίς ρατσισμό (όσον αφορά τον διαχωρισμό νόσου μολυσματικής ή όχι) με μεγάλη αυταπάρνηση ανιδιοτέλεια και ηθική.
Εσένα που μετέφερα αγκαλιά στο ασθενοφόρο, εσένα που φρόντισα την προσωπική σου υγιεινή, που σου έδωσα νερό να πιεις, που σε εξέτασα, σε διασωλήνωσα, που άγγιξα όλο το μολυσματικό σου ιικό φορτίο, εσένα που θεράπευσα. Εσένα που δεν κατάφερα να σώσω τον συγγενή σου, αλλά ήμουν κοντά του μέχρι τέλους να ξενυχτάω στο προσκέφαλό του, να ψάχνω επιστημονικά τον δρόμο για τη σωτήρια του, να προσεύχομαι για τη ζωή του.
ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ, συμπολίτη μου, ότι μέχρι τον ΙΑΝΟΥΑΡΙΟ – ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟ ’21 δεν είχαμε εμβόλια. Ήμουν καθημερινά μάχιμος στον αγώνα της 1ης γραμμής. Και ναι! Φοβήθηκα τη νόσο, τον θάνατο, την απομόνωση, τον κοινωνικό αποκλεισμό (που έζησα εγώ και η οικογένειά μου) επειδή ήμουν υγειονομικός. Επρεπε να δώσω αγώνα μέσα μου. Η μάχη ήταν συνειδησιακή, σωματική, ηθική. Επρεπε να κερδίσω τον φόβο μου για να μπορώ να σε βοηθήσω, να είμαι κοντά σου από όποια θέση κι αν βρισκόμουν. Και τα κατάφερα.
Η συνέχεια της επιστολής του υγειονομικού για τα εμβόλια
Πάλεψα με την αγωνία μου, με τη σωματική μου κούραση, με την ίδια την ψυχή μου, έχοντας έλλειψη αέρα από τις πολλές ώρες χρήσης της μάσκας, από την οσμή της νόσου και της αίσθησης του αβάσταχτου θανάτου μπροστά στα μάτια μου. Δεν λιγοψύχησα, δεν λιποτάκτησα, δεν το έβαλα στα πόδια αφήνοντας το μέτωπο της μάχης ακάλυπτο. Δεν βγήκα σε αναστολή ούτε σε αναρρωτική άδεια. Εμεινα δίπλα σου και κέρδισα τη μάχη. Αφιερώθηκα σε σένα ψυχή τε και σώματι. Ίσως με κόλλησες και νόσησα, ίσως να πέθανα κιόλας. Ίσως, πάλι, να μην αρρώστησα ποτέ.
ΟΜΩΣ ΠΙΑ ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ. Πάει καιρός από τότε που πάλεψα να προασπιστώ την υγεία σου και την υγεία όλων. Βλέπεις; Βγήκα ζωντανός και δυνατός. Θυμάσαι τα Χριστούγεννα, αγαπημένε μου συμπολίτη, που με χειροκροτούσες από τα μπαλκόνια; Μου έδινες τόσο κουράγιο να συνεχίσω τον ανηφορικό δρόμο. Μη με εγκαταλείπεις τώρα που με αναγκάζουν να παραιτηθώ. Σε χρειάζομαι κοντά μου, εμβολιασμένε και ανεμβολίαστε συμπολίτη. Εγώ ο βράχος o υγειονομικός περνάω δύσκολες ώρες και μαζί και η οικογένειά μου. Με υποχρεώνουν σε εμβολιασμό και, επειδή αρνούμαι, με βγάζουν σε αναστολή, μου κλείνουν το ιατρείο, με διώχνουν από την κλινική, από το ΕΚΑΒ, από την καθαριότητα, από το μαγειρείο. Σε χρειάζομαι κοντά μου και, όσες ιδιότητες κι αν επικαλεστώ, είμαι ο ίδιος. Ο ΑΝΕΜΒΟΛΙΑΣΤΟΣ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΟΣ.
Κι εσένα, δάσκαλε, κι εσένα, καθηγητά, πανεπιστημιακέ, που με δίδαξες να ‘μαι ερευνητής γνώστης, δυνατός, ατρόμητος, ηθικός, δίκαιος, πιστός στον όρκο του Ιπποκράτη, να σέβομαι τα ανθρώπινα δικαιώματα και τους κανόνες της ιατρικής δεοντολογίας, ώστε να μην προβώ ποτέ σε ιατρική πράξη χωρίς τη συγκατάθεση του ασθενούς μου. ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ.
Επιστολή υγειονομικού: “Εγώ φοβάμαι το εμβόλιο γιατί έχω περάσει θρόμβωση, μυοκαρδιοπάθεια”
Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο να επιβάλλεται η υποχρεωτικότητα εμβολιασμού, ενάντια σε κάθε νομοθετική πράξη και επιπλέον με άγνοια, προχειρότητα, αντιεπιστημονικότητα, ανηθικότητα, προσβάλλοντας κάθε νόμο προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μου.
Εσύ, συνάδελφε, νοσηλευτή, γιατρέ, τραυματιοφορέα, ακτινολόγε, διοικητικέ, ασθενή μου, συμπολίτη μου, εμβολιασμένε κι ανεμβολίαστε, συμπαραστάσου με. Οταν νόσησα, μου στάθηκες και δούλευες για δύο.
Όταν εσύ αρρώστησες, ανέλαβα και για τους δύο. Μην αφήσεις τώρα τη διάσπαρτη διχόνοια να μας χωρίσει σε στρατόπεδα μίσους ούτε να ζω υγιής σε μια σύγχρονη Σπιναλόγκα. Εσύ φοβάσαι τη νόσο ή έχεις προβλήματα υγείας και σέβομαι την απόφασή σου. Εγώ φοβάμαι το εμβόλιο γιατί έχω περάσει θρόμβωση, μυοκαρδιοπάθεια ή δεν έχω τίποτα. Απλώς αρνούμαι την υποχρεωτικότητα οποιασδήποτε ιατρικής πράξης.