Αληθινή ιστορία: Είμαι περήφανη για την αδερφή μου
Αληθινή ιστορία:«Μπορεί να πάμε κάπου για φαγητό και στο διπλανό τραπέζι να κάθεται μια οικογένεια και η Μαρίνα να θέλει να τους γνωρίσει. Δεν καταλάβει ότι είναι προσωπική στιγμή τους. Μπορεί να πάει και να τους ρωτήσει, επειδή έχει την αθωότητα, “Ποιος είσαι;”. Έτυχε πολλές φορές να μου πουν, “έλα πιάσε την αδερφή σου”.
Η ίδια όταν κάποιος της συμπεριφερθεί περίεργα το προσπερνά. Εμένα, όμως ενοχλεί με πάρα πολλά δύσκολο. Και εγώ δεν έχω κλεισμένη την αδερφή μου. Θα πάει παντού. Είμαι πολλά περήφανη για την αδερφή μου. Πιστεύκω ότι είναι και αυτή περήφανη για μένα», λέει χαμηλόφωνα, προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά της, για να μην το καταλάβει η αδελφή της.
Τα λόγια της είναι ένα χαστούκι αφύπνισης… Ένα καμπανάκι για όσους έμαθαν είτε να μην ανέχονται, είτε να λυπούνται οτιδήποτε διαφορετικό. Οι δύο τους όμως, πρεσβεύουν πολλά περισσότερα. Αποτελούν το πιο τρανό παράδειγμα της δύναμης που κουβαλά η αδελφική αγάπη.
Η ζωή της μίας, εξαρτάται από τη ζωή της άλλης… Μεγάλωσαν μαζί, δεν είχαν την ίδια εξέλιξη, αλλά δεν σταμάτησαν ποτέ, να έχουν κοινή πορεία… Η μία είναι η Άντρη Κουκκίδου, μια γυναίκα 42 χρόνων, με τρία παιδιά. Η άλλη είναι η Μαρίνα Κουκκίδου, ένα παιδί 37 χρόνων. Είναι τα δύο από τα τέσσερα παιδιά, μιας γυναίκας που στάθηκε βράχος δίπλα τους, της κυρίας Ιφιγένειας.
«Εγώ μένω στην Κλήρου και η μάμα μου με τη Μαρίνα μένουν στο συνοικισμό Ανθούπολης. Η Μαρίνα, όμως είναι κάθε μέρα στο πρόγραμμά μου. Δεν έχει αν μπορώ… Είναι… Πρέπει έτσι κι αλλιώς, να πηγαίνω κάθε μέρα να της κάνω ένεση ινσουλίνης. Δεν έχει μέρα που δεν την είδα. Για να μην την δω σημαίνει, πέθανα…», λέει συγκινημένη η Άντρη.
Η συνέχεια της αληθινής ιστορίας με τις δυο αδερφές
Η Μαρίνα είναι άτομο με ειδικές ανάγκες και γεννήθηκε με αναπηρία στο χέρι. Εμείς μάθαμε να ζούμε με την αδελφή μου, δεν καταλαβαίνουμε τη διαφορά. Απλά ξέρουμε ότι πέραν από τον εαυτό μας, φροντίζουμε ακόμα ένα άτομο».
Η Άντρη δεν καταφέρνει να συγκρατήσει τα δάκρυά της, όταν η συζήτηση έρχεται στη στιγμή που έπρεπε να φύγει από το σπίτι για να φτιάξει τη δική της οικογένεια. «Ήταν πάρα πολλά δύσκολο… Πολλά…». «Τι έχεις Άντρη;», ρωτά γεμάτη αγωνία η Μαρίνα. «Εν κλαίω Μαρίνα μου, γελώ…», λέει και συνεχίζει χαμηλόφωνα.
«Ξέρεις έλεγε μου “που θα παντρευτώ και εγώ, θα κάμω το τάδε και το τάδε”. Tο ήθελε και η ίδια για τον εαυτό της και σε αυτό το κομμάτι ήταν δύσκολο να τη διαχειριστώ. Όταν έκαμα οικογένεια, την έβαζα να δει πως είναι να έχεις βρέφος, ήταν με τα μωρά μου. Μπορεί να μένει με τη μάμα μου, αλλά δεν έχει μέρα που δεν βρεθήκαμε».
«Όταν έπρεπε να πάει από τον Ευαγγελισμό, στο ίδρυμα Χρίστου Στέλιου Ιωάννου και κάναμε αναλύσεις, διαπιστώσαμε πως είχε διαβήτη. Ο διαβήτης προήλθε από ένα πολλά δυνατό σοκ. Είχαν πάει με τον Ευαγγελισμό στην Αίγυπτο και πριν επιστρέψει, πέθανε ο παπάς μας, ο οποίος είχε πάθει εγκεφαλικό. Όταν ήρθε, ήταν η μέρα της κηδείας. Ήταν πολλά δυνατό το σοκ της. Μετά από δύο μήνες, ανακαλύψαμε το διαβήτη. Εμπήκε στο νοσοκομείο και οι γιατροί εκάμαν μία βδομάδα, να την σταθεροποιήσουν με ισνουλίνη. Όταν βγήκε, έπρεπε να μάθουμε να της βάζουμε ινσουλίνη. Βρήκαμε το γιατρό μας, τον Δώρο Λοΐζου, που μέχρι τώρα στέκεται δίπλα μου ότι ώρα τον πιάσω τηλέφωνο. Κάνουμε συνέχεια εξετάσεις και κάθε μέρα, εδώ και 19 χρόνια της βάζω ινσουλίνη».
Αληθινή ιστορία: Κάθε μητέρα που έχει παιδί με ειδικές ανάγκες είναι ηρωίδα
«Η μάμα μας είναι 75 χρονών. Είναι αυτοκόλλητες. Κοιμούνται μαζί, για να καταλάβεις. H μάμα μου είναι μια ηρωίδα, όπως και η κάθε μητέρα που έχει παιδί με ειδικές ανάγκες. Εμείς θα πάμε λίγη ώρα την ημέρα, όμως είναι οι μανάδες που είναι συνέχεια… Η μάμα μου την έχει τέλεια, είναι η πρώτη της κουβέντα και η τελευταία.
Έχει μανάδες που στέκονται, έχει που λυγίζουν όμως. Η μάνα μας εν βράχος. Εν υπάρχει, εν υπάρχει… Μακάρι να εξελιχθώ και εγώ όπως η μάνα μου. Είναι γυναίκα που κάμνει το χώμα, χρυσάφι. Η Μαρίνα, όμως, είναι κάθε μέρα στο πρόγραμμά μου. Δεν έχει αν μπορώ. Είναι… Πρέπει έτσι κι αλλιώς να πηγαίνω κάθε μέρα να της κάνω την ένεση ινσουλίνης. Η μάμα μου δεν καταφέρνει να της κάνει.
Δεν έχει μέρα που δεν την είδα. Για να μην την δω σημαίνει πέθανα… Έχει και μια κοπέλα όμως, που με βοηθά με την ινσουλίνη, άμα δεν μπορώ να πάω, τη συγκεκριμένη ώρα λόγω δουλειάς.
Θα μιλήσουμε δύο με τρεις φορές την ημέρα στο τηλέφωνο. Μπορεί να μην έχουμε κάτι να πούμε και να ρωτήσουμε απλά η μια την άλλη αν είναι καλά και να το κλείσουμε. Η σχέση της με τα μωρά μου είναι απίστευτη. Και με τα αδέλφια της το ίδιο».
Η Μαρίνα, λέει δυνατά τα ονόματα των αδελφών της, “Κούλης” και “Θεόδωρος”. Λέει και για τη νονά της που μένει στο Γέρι.
Η Μαρίνα η δύναμη της οικογένειας
«Λατρεύει να τηρούμε το πρόγραμμα των γενεθλίων της και να κρατά μαζεμένη την οικογένεια. Θέλει να μαζευτούμε όλοι να φάμε και να κάνουμε εμείς το φαί να μην το αγοράσουμε. Το πάρτι των γενεθλίων της είναι σταθερό κάθε χρόνο. Το περιμένει πώς και πώς. Νιώθει ότι πρέπει να αφήσει ευχαριστημένους όλους τους καλεσμένους».
Το παράπονο της Άντρης στην αληθινή ιστορία
«Εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε ότι είναι διαφορετική επειδή είναι η καθημερινότητά μας. Είναι ο κόσμος έξω που είναι αμάθητος. Τα μωρά μου επειδή μεγάλωσαν με τη Μαρίνα, μπορούν να την αντιμετωπίσουν διαφορετικά από μια οικογένεια, που δεν ξανάδε μπροστά της άτομο με ειδικές ανάγκες. Η ίδια όταν κάποιος της συμπεριφερθεί περίεργα το προσπερνά. Εμένα, όμως ενοχλεί με πάρα πολλά. Αυτό είναι παράπονό μου. Εννοείται ότι δεν θα υποχρεώσω κανένα να με κάνει ή εμένα η τη Μαρίνα φίλες του, αλλά δεν έχει κανένας το δικαίωμα.
Μπορεί να πάμε κάπου για φαγητό και στο διπλανό τραπέζι να κάθεται μια οικογένεια και η Μαρίνα να θέλει να τους γνωρίσει. Δεν καταλάβει ότι είναι προσωπική στιγμή τους. Μπορεί να πάει και να τους ρωτήσει, επειδή έχει την αθωότητα, “Ποιος είσαι;”. Έτυχε πολλές φορές να μου πουν “έλα πιάσε την αδερφή σου”. Πιάνω την και καθόμαστε στο τραπέζι, για να μην προκαλέσουμε αναστάτωση.
Εννοείται ότι καταλαβαίνω, επειδή είναι η ιδιωτική στιγμή του άλλου και μπορεί να μην θέλει να πάει κάποιος και να τον ρωτά ποιος είναι, αλλά θα μπορούσαν κάποιοι να την αντιμετωπίσουν λίγο καλύτερα.
Είναι ευλογία αυτά τα μωρά. Θυμάμαι, ήταν του Σωτήρος και ήμασταν στην εκκλησία και ήρθε μια κοπέλα και λέει μου, είσαι η αδελφή της Μαρίνας; Νόμιζα πως την ενόχλησε και θα μου έκαμνε παρατήρηση. Λέει μου “ξέρεις πως σπίτι σου έχεις ένα άγγελο;”. Συγκινήθηκα… Εγώ το ξέρω, απλά δεν ήξερα ότι το έβλεπαν κι άλλοι.
Αληθινή ιστορία: Η Μαρίνα και η κάθε Μαρίνα, δεν είναι κάτι διαφορετικό από εμάς.
Συναναστρεφόμαστε κάθε μέρα με τόσο κόσμο και κάμνουμε τόσα λάθη καθημερινά. Ένας τέτοιος άνθρωπος στη ζωή μας, εν μας σώζει; Λυτρώνεσαι δίπλα της. Δεν ντρεπόμαστε για τους ανθρώπους μας, δεν ντρεπόμαστε…
Η Μαρίνα και η κάθε Μαρίνα, δεν είναι κάτι διαφορετικό από εμάς. Το πρόβλημα το έχουμε εμείς, που δεν ξέρουμε πως θα αντιμετωπίσουμε και να χειριστούμε αυτά τα άτομα. Στην Κύπρο συμβαίνει συχνά. Στο εξωτερικό, δεν συμβαίνει τόσο, επειδή είναι πιο πολλά αυτά τα μωρά. Ίσως έπρεπε να παίρνουν παιδιά σε ιδρύματα για να συναναστρέφονται με αυτά τα μωρά.
Κάποιοι νομίζουν ότι όλα τα μωρά εν της πισίνας και της μάππας. Δεν είναι έτσι. Έχει μωρά που θέλουν να παίξουν ποδόσφαιρο και εν μπορούν να τρέξουν, έχει μωρά που θέλουν να τραγουδήσουν αλλά εν φκαίνει η φωνή τους. Κρατούμε τα μωρά μας ή εμάς μακριά και όταν δουν αυτά τα μωρά, δεν μπορούν να συνυπάρξουν μαζί τους. Το πρόβλημα εμείς το έχουμε, όμως, όχι αυτά τα μωρά. Αυτά τα μωρά κάμνουν με όλους. Εν εμείς που δεν κάνουμε…».
Όχι πως χρειαζόταν, αλλά ήταν λες και κάποιος σκηνοθέτησε τη συνέχεια, για να επιβεβαιώσει τα λόγια της Άντρης. Ζήτησα μια φωτογραφία τους εκτός καφετέριας, πριν φύγουν… Στο πεζοδρόμιο ήταν ένας πατέρας με το γιο του, που ήταν γύρω στα δέκα. Ο πατέρας κάτι ψέλλισε, επειδή είμαστε στο δρόμο του και ο γιος ενστικτωδώς, κατέβηκε από το πεζοδρόμιο… Η Άντρη κοίταξε με νόημα προς το μέρος μου και έπιασε την αδελφή της από το χέρι. Η Μαρίνα ήταν ενθουσιασμένη, «χάρηκα. Να έρθεις στα γενέθλιά μου», λέει και απομακρύνεται…