«Εκείνο το Πάσχα για μένα η Ανάσταση δεν έγινε. Το παιδί μου πάλευε με τον καρκίνο στο νοσοκομείο.»

Η ιστορία μιας μητέρας για την μάχη του παιδιού της με τον καρκίνο

Ακολουθεί ένα κείμενο – γροθιά στο στομάχι, από μια μητέρα. Ειδικότερα, περιγράφει το τραγικό Πάσχα που έζησε μέσα από το νοσοκομείο ενώ το παιδί της πάλευε με το καρκινό. Αναλυτικά:

«Εκείνο το Πάσχα για μένα η Ανάσταση δεν έγινε – Το παιδί μου πάλευε με τον καρκίνο στο νοσοκομείο…”

Ήταν Πάσχα, θυμάμαι!

Κι εμείς είχαμε γροθιά στο στομάχι με το να περιμένουμε τ” αποτέλεσματα από ένα σωρό εξετάσεις.

Στο διπλανο δωμάτιο του Νοσοκομείου ηταν ο Άγγελος, ένα πανέμορφο αγόρι.Ηταν δεκαέξι χρόνων και είχε απορροφηθεί στον υπολογιστή για να ξεχάσει την ίδια την ασθένεια.

Απ την αλλη πλευρά της πτέρυγας του Νοσοκομείου ,ο Γιωργάκης. Ενα παιδί με πολλα χαμόγελα .Βρεθήκαμε και με άλλα παιδιά μαζί σ’ έναν χώρο με το να φτιάχνουν καλλιτεχνικά.

Η μόνη τους ασχολία εκεί μέσα, με το να φτιάχνουν διάφορα καλλιτεχνηματα με χαρτί, έτσι απλά για να περάσει η ώρα.

Απ την άλλη δε, οι γονείς περίμεναν εναγωνίως τις ιατρικές εξετάσεις των παιδιών τους…!

Κάποια στιγμή οι γιατροί φώναξαν, πως πρέπει να πάει ο καθένας στο δωμάτιο του.

Μα τι συνέβαινε;

Εμείς οι γονείς ξέραμε καλά τι γινόταν…!

Μετά από λίγη ώρα κάποιοι γονείς έκλαιγαν για το χαμό του παιδιού τους και οι γιατροί ηταν εκεί να τους παρηγορησουν.

Πολλές φορές επαναλαμβανονταν αυτές οι σκηνές.

Κι εμείς οι μάνες πιο πέρα είχαμε έναν μεγάλο μόνιμο φόβο.

Η είδηση της ημέρας

Βασίλης Καρράς: Ένας χρόνος πέρασε από τον θάνατο του άρχοντα – Συγκίνηση στο ετήσιο μνημόσυνό του

Κάθε φορά κλείναμε τις πόρτες και βυθιζόμασταν σ’ έναν μόνιμο φόβο.

Ο γολγοθάς της μητέρας που δεν έγινε Ανάσταση για εκείνη και το παιδί της

Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα, διότι τα πάθη του Χριστού τα ζούσα μαζί του.

Έκλαιγα και παρακαλούσα για όσα ζούσα και δεν μπορούσα να συλλάβω στα μάτια όλα αυτά που έβλεπα.

Κοίταξα μπροστά στην κλινική μια παιδική χαρά Είχε φτιαχτεί γι αυτά τα παιδιά.
Δυστυχώς σπάνια χρησιμοποιειτο.

Οι δυνάμεις των παιδιών δεν επέτρεπαν να παίζουν σ’ αυτές. Είχαν λυγίσει μες στις χημειοθεραπειες και μόνιμα είχαν μια έντονη αδυναμία.

Ξημέρωσε Μεγάλο Σάββατο, όταν κατάλαβα πως για μένα η Ανάσταση δεν έγινε.

Μια μόνιμη Σταύρωση χωρίς τέλος.

Τα σπίτια γύρω είχαν χαρά και γιορτή μεγαλη.

Άρχισαν οι καμπάνες να χτυπούν χαρμόσυνα κι εμείς συνεχίζαμε τον αγώνα της σιωπής.

Κάποια στιγμή πάγωσαν ακόμα.και τα καλλιτεχνηματα, ακόμη και οι ατελειωτες ώρες του Αγγελου στον υπολογιστή και τα χαμόγελα του μικρού Λεοντι και του μικρού Γιωργακη, αλλά και τα χοροπηδηχτα του αγαπημένου μου Στράτου..