Αληθινό κείμενο: Τα λόγια που μιλούν για την πραγματική αγάπη
Ένα υπέροχο κείμενο ήρθε στο φως της δημοσιότητας και αναφέρεται σε ανθρώπους που επιθυμούμε απεγνωσμένα να κρατήσουμε στη ζωή μας, συγχωρώντας τους ξανά και ξανά. Μεταξύ άλλων η συγγραφέας κάνει λόγο για την πραγματική αγάπη, αυτή που ξεπερνά κάθε εμπόδιο.
Θες να κρατήσεις ανθρώπους στη ζωή σου. Θες απεγνωσμένα να μη τους χάσεις γι’ αυτό τους συγχωρείς ξανά και ξανά. Η συγχώρεση σημαίνει αγάπη.
Η συγχώρεση κατ’ επανάληψη σημαίνει βλακεία. Κάποιοι άνθρωποι όσο πιο πολύ τους αγαπάς και τους συγχωρείς, τόσο πιο πολύ σ’ εκμεταλλεύονται.
Κάποιοι άνθρωποι αδιαφορούν που τους αγαπάς. Είναι αυτοί που δεν νοιάζονται για τα δικά σου θέλω, παρά μόνο για τα δικά τους.
Αν νιώθεις ότι αδιαφορούν, ότι σε χρησιμοποιούν, ότι δε σε γεμίζουν, ότι είσαι δυστυχισμένη μ’ έναν άνθρωπο, τότε έχεις δίκιο. Μην το ψάχνεις, μην το καθυστερείς πολύ, μη μοιράζεις συγχωροχάρτια.
Δείτε τη συνέχεια του κειμένου
Ένας άνθρωπος που σ’ αγαπάει και θέλει να είσαι καλά, θα αφήσει τους εγωισμούς του στην άκρη. Θα δει τις υποχωρήσεις σου, θα τις εκτιμήσει και θα κάνει κι αυτός τις δικές του.
Ένας άνθρωπος που θέλει να είναι μαζί σου θα είναι μαζί σου χωρίς δικαιολογίες. Ένας άνθρωπος που αγαπάει, σ’ ακούει αντί να σε μειώνει. Προσπαθεί αντί να σε φταίει. Δείχνει το ενδιαφέρον του χωρίς καμία πίεση.
Όλα τ’ άλλα είναι δικαιολογίες. Δικαιολογίες που αναγνωρίζεις κατά βάθος αλλά προσπερνάς. Πιστεύεις ότι οι άνθρωποι με τη συγχώρεση αλλάζουν. Πιστεύεις ότι οι άνθρωποι με τη μουρμούρα και την πίεση αλλάζουν. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν συχνά.
Κι όταν αλλάζουν, το κάνουν γιατί το αποφασίζουν οι ίδιοι από μόνοι τους. Συνειδητοποιούν από μόνοι τους πόσο σημαντικός είσαι γι’ αυτούς ίσως μετά τη συγχώρεση.
Και κάποιους απλά δεν τους νοιάζει. Ρίχνουν το συγχωροχάρτι σου στον κάδο των αχρήστων μαζί με τα υπόλοιπα που τους έδωσες και συνεχίζουν να υποκρίνονται, να λένε δικαιολογίες να σε χρησιμοποιούν ή να ικανοποιούν μόνο τις δικές τους ανάγκες και θέλω, αφήνοντάς σε στο τέλος κενό.
Τα συγχωροχάρτια σου να είναι λίγα και για λίγους. Θα έπρεπε ίσως να συγχωρούμε πάντα, όμως, για το δικό μας καλό και όχι για των άλλων. Θα πρέπει να συγχωρούμε όταν αναγνωρίζουμε το στιγμιαίο λάθος και όταν είμαστε ευτυχισμένοι με αυτό το φίλο ή σύντροφο που μπορεί να παραπάτησε μια δυο φορές.
Και χωρίς να το θέλουν οι άνθρωποι πληγώνουν ή επειδή εμείς τους σπρώξαμε ως εκεί. Να μάθουμε να διακρίνουμε τη διάρκεια ενός λάθους από τα στιγμιαία. Και πότε οι άνθρωποι εκμεταλλεύονται την καλοσύνη και τα αισθήματά μας για να μας φέρουν στα μέτρα τους από τους ανθρώπους που προσπαθούν και κάνουν στην πορεία κάποια λάθη.
Εξάλλου ούτε εμείς είμαστε τέλειοι. Πιθανόν, ούτε και σε μας να μοιράσουν συγχωροχάρτια οι άλλοι, σε περίπτωση που κάνουμε κάποιο μεγάλο λάθος.
Τα συγχωροχάρτια μας είναι πολύτιμα. Γιατί κάθε φορά που ένα από αυτά αθετείται από τον ίδιο άνθρωπο, πληγωνόμαστε ακόμη πιο πολύ.
Πράξια Αρέστη
