Η ψυχραιμία σε τέτοιες καταστάσεις είναι το παν
Υπάρχουν στιγμές στην ζωή μιας μητέρας όπου η ψυχραιμία είναι καθοριστική, έτσι και στην περίπτωση που θα δούμε παρακάτω:
Το μωρό της Jeri είχε την πρώτη κρίση άσθματος όταν ήταν μόλις 10 μηνών. Η ίδια και ο πατέρας της είναι ασθματικοί και έτσι αναγνώρισε αμέσως τι συμβαίνει στο παιδί της. Ανέπνεε με δυσκολία και σε κάθε εκπνοή ακούγονταν ένα ελαφρύ σφύριγμα…
Η οικογένεια ήταν σε διακοπές, μακριά από την άνεση του σπιτιού τους κι έτσι η τρομαγμένη μαμά έπρεπε να γίνει εφευρετική. Το καλό ήταν ότι η δουλέιά της – είναι δασκάλα παιδιών με ειδικές ανάγκες – την είχε προετοιμάσει για τέτοιου είδους επείγοντα περιστατικά. Έκοψε τον πάτο ενός πλαστικού μπουκαλιού, τον κόλλησε με ταινία στο στόμα του παιδιού για να δημιουργηθεί κενό αέρος και από το στόμιο ψέκασε με το δικό της διάλυμα για το άσθμα.
Κάπως έτσι κέρδισε χρόνο, αλλά σε 2 ώρες το παιδί παρουσίασε νέα κρίση. Σε ένα τοπικό φαρμακείο, βρήκε μια ποσότητα του διαλύματος που χρειαζόταν τόση ώστε να προλάβουν να πάρουν την πρώτη πτήση για το σπίτι.
Στο νοσοκομείο της είπαν ότι η διάγνωση για άσθμα γίνεται συνήθως μετά τα 2 έτη και μετά από πολλαπλές κρίσεις. Το μωρό της όμως είχε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα οξυγόνου, μόλις πάνω από 80%.
Μητέρα: Η περίθαλψη της έσωσε το μωρό της
Η Jeri ανησύχησε, αλλά τουλάχιστον είχαν επιστρέψει και το παιδί μπορούσε να έχει την κατάλληλη περίθαλψη. Δυστυχώς, η περίπτωσή της δεν ήταν καθόλου απλή.
Από τότε, τη μικρή έχουν παρακολουθήσει αρκετοί ειδικοί και έχει δοκιμάσει αρκετές θεραπείες, αλλά καμία δεν λειτουργεί για πολύ καιρό. Οι κρίσεις σταματάνε για λίγο και επιστρέφουν δριμύτερες μετά.
Μεγαλώνοντας, η Kayden δεν μπορούσε να ολοκληρώσει μια πρόταση χωρίς να πάρει βαθιά αναπνοή, έγινε ληθαργική λόγω χαμηλού οξυγόνου, ενώ πάθαινε και κρίσεις πανικού. Από τα 3 έως τα 6 της χρόνια, μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία και συχνά νοσηλευόταν για μέρες.
Μια φορά μάλιστα, όπως λέει η μαμά της, ό,τι και να δοκίμαζαν οι γιατροί δεν πετύχαινε και όλοι νόμιζαν ότι το παιδί δεν θα τα καταφέρει. Ευτυχώς το ξεπέρασε κι αυτό.
Ως παιδί, η Kayden ταλαιπωρείται πολύ και ζει με μεγάλους περιορισμούς, ενώ οι γονείς της, παρ’ ότι κάνουν τα αδύνατα δυνατά για εκείνη, ζούνε με τον τρόμο μην της συμβεί κάτι κακό. Το θετικό είναι ότι η μικρή έχει συνηθίσει να ζει με την πάθησή της, ενώ μια καινούργια ενέσιμη θεραπευτική αγωγή έχει βελτιώσει αισθητά την κατάστασή της, αφήνοντας ελπίδες ότι ίσως σύντομα μπορέσει ακόμα και να αθληθεί.