«Η ζωή είναι μικρή κι εμείς ζούμε σε έναν υλικό και φθαρτό κόσμο»
Το Πετρίλο βρίσκεται στις πλαγιές των Αγράφων σε υψόμετρο 1.160 μέτρων, με τον υδράργυρο να βρίσκεται τους περισσότερους μήνες του έτους υπό το μηδέν και με την κοντινότερη πόλη, να απέχει περί τα 35 χιλιόμετρα. Ο Κωνσταντίνος εγκαταστάθηκε μόνιμα εκεί το 2013. «Είναι το μόνο μέρος που μπορώ και νιώθω καλά», δηλώνει ο φωτογράφος, παρά το νεαρό της ηλικίας του και τα αντικειμενικά προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζει σε ένα τόσο απομακρυσμένο χωριό.
«Μπορεί οικογενειακώς να ζούσαμε στην Αμφίκλεια και να πήγαινα εκεί σχολείο αλλά από τότε που με θυμάμαι μου άρεσε να είμαι στο χωριό. Καθώς περνούσαν τα χρόνια και μεγάλωνα αποφάσισα να ζήσω στο Πετρίλο που αγαπώ». Με αυτά τα λόγια, ο φωτογράφος Κωνσταντίνο Βασιλακάκος εξηγεί την απόφασή του να αφήσει τη ζωή του στην πόλη και τη «στρωμένη» του δουλειά, για να πάει να ζήσει στο Πετρίλο, ένα ορεινό χωριό της Καρδίτσας με μόλις 14 μόνιμους κατοίκους.
Κωνσταντίνος: “Μπορεί να κάνω μέχρι και εβδομάδα να δω άνθρωπο”
Τα βασικά εμπόδια που πρέπει καθημερινά να μάχεται είναι πρώτα και κύρια η μοναξιά, καθώς για αρκετό καιρό δεν υπάρχει κάποιος στη γειτονιά του, ενώ μπορεί ακόμη και για μια εβδομάδα να μην δει άνθρωπο. Έπειτα, το ζήτημα των προμηθειών, αφού η κοντινότερη αγορά είναι στο Μουζάκι, σε απόσταση 35 χιλιομέτρων. Επιπλέον, πρόβλημα είναι και η υγειονομική περίθαλψη, καθώς το Πετρίλο δεν έχει γιατρό. «Αν για παράδειγμα πέσω από ένα δένδρο και χτυπήσω μπορεί να περάσουν και δυο μέρες μέχρι να έρθουν να με ψάξουν», σημειώνει ο Κωνσταντίνος.
Για τον ίδιο, εκείνο που του στοιχίζει περισσότερο είναι η έλλειψη συντροφικότητας. «Καλά τα βουνά και τα αστέρια και η ζωή στο χωριό. Υπάρχει ένα τίμημα που πρέπει να πληρώσεις κι αυτό είναι ότι δεν μπορείς να έχεις σύντροφο» δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Κωνσταντίνος και υπογραμμίζει ότι «αυτό το πληρώνουν οι περισσότεροι χωριανοί γιατί δεν έχει σημασία αν έχεις ή όχι την οικονομική δυνατότητα».
Ωστόσο, δεν εγκαταλείπει την απόφασή του για μια διαφορετική ζώη. «Υπάρχουν μέρες που θα σηκωθώ, θα φάω πρωινό κι έπειτα θα απολαύσω να κόβω ξύλα για το τζάκι μου. Κάποιες άλλες μέρες θα αφοσιωθώ κάνοντας δουλειά στον υπολογιστή. Άλλες μέρες θα πάω να κοιμηθώ στα βουνά. Δεν ζω όπως οι περισσότεροι άνθρωποι. Μου αρέσει να κάνω διάφορα πράγματα για να μην βαριέμαι ποτέ» σημειώνει.
Ένα πολύ καλό της όλης υπόθεσης είναι ότι η περιοχή που κατοικεί τού δίνει πολύ υλικό για το πάθος του που δεν είναι άλλο από τη φωτογραφία.
Ποιο είναι το μήνυμά του για τη ζωή; «Να αγαπάτε τον εαυτός σας. Κανένας άλλος δεν θα το κάνει για εσάς. Η ζωή είναι μικρή κι εμείς ζούμε σε έναν υλικό και φθαρτό κόσμο».