Γέροντας Γρηγόριος: Κι εκείνος ο πασχαλιάτικος χαιρετισμός, Χριστός Ανέστη, Αληθώς Ανέστη, πόσο μεγαλείο είχε!
Ο Γέροντας Γρηγόριος εκφράζει την θλίψη του για την φθίνουσα πνευματικότητα και την ψυχρότητα που διαπνέει την σύγχρονη κοινωνία. Η εορτή του Πάσχα, κάποτε ήταν σημάδι ενότητας και αγάπης ενώ σήμερα τείνει να χάσει την ουσία της, περιοριζόμενη σε τυπικές ευχές και τυπικές εκδηλώσεις.
Ξεκινώντας με την θριαμβευτική φωνή του πασχαλινού χαιρετισμού «Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!», τονίζει την ακλόνητη πίστη και τον ενθουσιασμό που χαρακτήριζαν παλαιότερα την εορτή.
Ο πασχαλιάτικος χαιρετισμός, Χριστός Ανέστη, Αληθώς Ανέστη:
Κι εκείνος ο πασχαλιάτικος χαιρετισμός, Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!, πόσο μεγαλείο είχε! Οι βαρύτονες φωνές του γεωργού και του ψαρά έκαναν τα βουνά και τις θάλασσες ν’ αντιλαλούν το Χριστός Ανέστη! και το Αληθώς Ανέστη!
Και αυτό σαράντα μέρες διαλαλείτο από τους πιστούς. Και τώρα, μια μέρα και μόλις ακούγεται. Λες, Χριστός Ανέστη! και παίρνεις την ελεεινή απάντηση, Χρόνια πολλά. Άραγε θα γυρίσουνε τα χρόνια και θα έρθουν οι καιροί της χαράς και της αγάπης;
Κι ο ασπασμός όλων των ανδρών στην προσκύνηση του Ευαγγελίου την ημέρα του Πάσχα ήταν κάτι ξεχωριστό και μια ζεστασιά μεταξύ των ανθρώπων. Τώρα νεκρική παγωνιά. Ντουβάρια σηκώσαμε μεταξύ μας. Μήτε χαιρετιόμαστε, μήτε ασπαζόμαστε.
Αρχιμ. Γρηγόριος Καθηγούμενος Ι.Μ. Δοχειαρίου Αγίου Όρους
Αναστήτω ο Θεός, και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού, και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν.
Πάσχα ιερόν ημίν, σήμερον αναδέδεικται, Πάσχα καινόν, Άγιον Πάσχα μυστικόν, Πάσχα πανσεβάσμιον, Πάσχα Χριστός ο λυτρωτής, Πάσχα άμωμον, Πάσχα μέγα, Πάσχα των πιστών, Πάσχα το πύλας υμίν, του Παραδείσου ανοίξαν, Πάσχα πάντας αγιάζον Πιστούς.
Ως εκλείπει καπνός εκλιπέτωσαν, ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός.
Δεύτε από θέας, Γυναίκες ευαγγελίστριαι, και τη Σιών είπατε. Δέχου παρ’ ημών, χαράς Ευαγγέλια, της Αναστάσεως Χριστού, τέρπου χόρευε, και αγάλλου, Ιερουσαλήμ, τον Βασιλέα Χριστόν, θεασάμενη εκ του μνήματος, ως νυμφίον προερχόμενον.
Ούτως απολούνται οι αμαρτωλοί από προσώπου του Θεού και οι δίκαιοι ευφρανθήτωσαν.
Αι Μυροφόροι γυναίκες, όρθρου βαθέος, επιστάσαι προς το μνήμα του Ζωοδότου εύρον Άγγελον, επί τον λιθον καθήμενον, και αυτός προσφθεγξάμενος, αυταίς ούτως έλεγε. Τι ζητείτε τον ζώντα μετά των νεκρών; τι θρηνείτε, τον άφθαρτον ως εν φθορά; απελθούσαι κηρύξατε, τοις αυτού Μαθηταίς.
Αύτη η ημέρα, ην εποίησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή.
Πάσχα το τερπνόν, Πάσχα Κυρίου Πάσχα, Πάσχα πανσεβάσμιον ημίν ανέτειλε, Πάσχα εν χαρά αλλήλους περιπτυξώμεθα, ω Πάσχα λύτρον λύπης και γαρ εκ τάφου σήμερον, ώσπερ εκ παστού, εκλάμψας Χριστός, τα γύναια χαράς έπλησε λέγων, Κηρύξατε Αποστόλοις.
Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!