Καισαρική: Η απάντηση που ξεκαθαρίζει ότι η καισαρική δεν είναι ο εύκολος δρόμος
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν, ότι όσες γυναίκες γεννούν με καισαρική έχουν μια πολύ πιο εύκολη «δουλειά», δεν κουράζονται και δεν πονάνε. Ωστόσο, η αλήθεια απέχει πολύ απ’ αυτό που πιστεύουν. Γι’ αυτό, η Raye Lee, μια μαμά που γέννησε με καισαρική αποφάσισε να δείξει πως είναι με μια φωτογραφία. Η φωτογραφία είναι μετά την επέμβαση, που συνοδεύεται από ένα κείμενο στο οποίο εξηγεί πώς πραγματικά είναι να κάνεις καισαρική.
Την ανάρτηση του κειμένου και της φωτογραφίας την έκανε στο Facebook.
« “Α, καισαρική ε; Άρα δεν γέννησες φυσιολογικά. Πρέπει να ήταν πιο εύκολο για σένα”. Σίγουρα! Μπήκα εκτάκτως για καισαρική γιατί με βόλευε. Ήταν πολύ άνετα να κάθομαι για 38 ώρες στην αίθουσα τοκετού. Μέχρι που το μωρό μου δεν άντεξε τις διαστολές και η καρδιά του σταμάτησε.
Στην αρχή οι γιατροί μου είπαν ότι δεν υπήρχε λόγος να κάνω καισαρική. Μετά, μου ανακοίνωσαν ότι ήταν η μοναδική λύση. Φυσικά, δεν υπήρχε κανένας λόγος ανησυχίας. Τι κι αν δεν είχα άλλη επιλογή για να σώσω το μωρό μου; Εξάλλου, η επέμβαση είναι πανεύκολη, σχεδόν αμελητέα.
Λάθος! Φυσικά, τα σχόλια αυτά είναι ειρωνικά!
Καισαρική: Πρόκειται για μία επώδυνη διαδικασία
Ήταν ό,τι πιο επίπονο έχω βιώσει στη ζωή μου. Πλέον ανήκω στην κατηγορία των γυναικών που έχουν αυτή τη χαρακτηριστική ουλή χαμηλά στην κοιλιά που αποδεικνύει ότι με «έκοψαν» για να φέρω στον κόσμο το παιδί μου και ότι έζησα για να σας γράψω σήμερα την ιστορία μου (κι όμως, μπορεί να πεθάνεις από την επέμβαση).
Το να βγαίνει απ’ το σώμα σου ένα μωρό μέσα από μια τομή 5 εκατοστών, που έχει κοπεί, ανοίξει και έχει «σκίσει» το λίπος, τους μύες και τα όργανά σου (που τα βλέπεις στο τραπεζάκι δίπλα σου γιατί οι γιατροί συνεχίζουν να σε «κόβουν» μέχρι να φτάσουν στο μωρό) είναι μια πολύ διαφορετική εμπειρία απ’ αυτή που φανταζόμουν για τον τρόπο με τον οποίο θα έφερνα στον κόσμο τον γιο μου.
Δεν ήταν καθόλου ευχάριστο. Ούτε τώρα είναι.
Χρησιμοποιούμε τους μύες της κοιλιάς σχεδόν για κάθε μας κίνηση, ακόμα και για να κάτσουμε. Φανταστείτε, λοιπόν, πώς είναι να μην μπορείς να τους χρησιμοποιήσεις γιατί πολύ απλά ο γιατρός τους «έκοψε». Φανταστείτε πώς είναι να είσαι σ’ αυτή την κατάσταση για έξι εβδομάδες, μέχρι το σώμα σου να επουλώσει τις πληγές φυσιολογικά.
Όταν η νοσοκόμα σε ρώτησε αν μπορείς να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι και ο πόνος ήταν αφόρητος γιατί σου «άνοιξαν» το σώμα και μετά σε έραψαν, καταλαβαίνεις πόσο ειρωνικό είναι να σου λένε ότι επέλεξες τον εύκολο δρόμο.
Ένα πράγμα ξέρω σίγουρα: ότι είμαι πολύ δυνατή. Όχι για μένα, αλλά για τον γιο μου. Αν χρειαζόταν, θα ξαναπερνούσα την ίδια διαδικασία κάθε μέρα για να είμαι σίγουρη ότι θα μπορώ να τον δω να χαμογελάει.»