«Δεν έφερα στον κόσμο παιδιά αλλά αγάπησα όλου του κόσμου τα παιδιά σαν να’ ταν δικά μου».
Σ’ αυτήν, την τελευταία σπάνια κατηγορία μανάδων που κυριολεκτούν στο όνομα της μητρικής αγάπης, ανήκει η 82χρονη Σταυρούλα Πελέκη. Η διευθύντρια του Ορφανοτροφείου Θηλέων Λαμίας ή αλλιώς «η “πολυμάνα” με τις 540 κόρες»…
«Δεν μπόρεσα να κάνω παιδιά αλλά σε λάτρεψα περισσότερο κι από παιδί μου» κι ακόμη περισσότερο η μάνα του «Δεν έφερα στον κόσμο παιδιά αλλά αγάπησα όλου του κόσμου τα παιδιά σαν να’ ταν δικά μου».
Τα λόγια της φίλης και δημοσιογράφου από τη Λαμία, Λίλιαν Χαχοπούλου: «Η Σταυρούλα Πελέκη είναι μια γυναίκα – σύμβολο για ολόκληρη τη Φθιώτιδα. Δεν υπάρχει όμοιά της στον κόσμο ολόκληρο. Αυτή είναι μάνα, και την Κυριακή οφείλουμε να την γιορτάσουμε ακριβώς όπως και τις δικές μας», ήταν η αφορμή για την αναζήτηση της. Μία αναζήτηση που οδήγησε σε τηλεφωνική συνάντηση κι σ΄ ένα «Μην γράψεις παιδάκι μου τίποτα για μένα. Δεν χρειάζεται. Δεν έχω κάνει κάτι παραπάνω απ’ όσα μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος».
Η συγκλονιστική ιστορία ζωής της Σταυρούλας Πελέκη
Δεν έχει κάνει τίποτα παραπάνω απ’ όσα μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος… Πόση ταπεινοφροσύνη χωρά στα λόγια και στην ψυχή αυτής της γυναίκας που πέρασε 59 ολόκληρα χρόνια μέσα στο Ορφανοτροφείο Θηλέων Λαμίας έχοντας αφιερώσει το «είναι» της στη «χαρά των παιδιών»; Πόσο μεγαλείο; Πόση αρχοντιά; Η «μάνα» αυτή ήταν μόλις 23 ετών όταν πέρασε το κατώφλι του εν λόγω ιδρύματος με την ιδιότητα της διευθύντριας. Οι δυσκολίες πολλές, το πτυχίο της δασκάλας που κρατούσε στα χέρια της και η ευκατάστατη οικογένειά της από τη Ναύπακτο, θα μπορούσαν εύκολα να της εξασφαλίσουν τη δυνατότητα μιας πιο εύκολης και πιο «ανώδυνης» εργασιακής θέσης. Εκείνη ωστόσο είχε άλλη άποψη. Παρά τις ανυπέρβλητες δυσκολίες και το το νεαρό της ηλικίας της αποφάσισε να μείνει στο ορφανοτροφείο, να παλέψει για την καλύτερη ζωή των ορφανών κοριτσιών και να μεταμορφωθεί στη νεράιδα που «όλα τα μπόρεσα για τα παιδιά που δεν είχαν γονείς».
Της επαναλαμβάνω τις σκέψεις μου, οι δικές της σταθερά προσανατολισμένες στα παιδιά της: «Το έχω ξαναπεί. Δεν είμαι η μάνα τους κι όταν με φωνάζουν “μαμά” τους λέω με ωραίο τρόπο πως καμιά γυναίκα δεν μπορεί να αναπληρώσει το κενό της μάνας. Έχουμε ένα κοριτσάκι 7 ετών το οποίο ήρθε κοντά μας όταν ήταν 6 μηνών.
Όταν τη στείλαμε στο ιδιωτικό νηπιαγωγείο «Ονειροδρόμιο», το οποίο έχει φιλοξενήσει κι άλλα παιδιά μας και ευχαριστούμε πολύ τους ιδιοκτήτες γιαυτό, άκουγε τα άλλα παιδάκια να φωνάζουν τους γονείς τους “μαμά” και “μπαμπά”. Όταν επέστρεφε από το σχολείο αποκαλούσε την υποδιευθύντρια “μαμά” κι εμένα “μπαμπά”. Της είπα: “Έλα να κουβεντιάσουμε! Εγώ δεν είμαι μπαμπάς. Ο μπαμπάς είναι άνδρας. Φοράει παντελόνια. Έχει μουστάκια. Είναι ψιλός και αδύνατος. Εμένα θα με λες “κυρία”. Θυμάμαι πέρασε λίγος καιρός και μια μέρα με αγκάλιασε με τα μικροσκοπικά χεράκια της και μου είπε: «Δεν θέλω να σε λέω “κυρία”. Αφού δεν μπορώ να σε λέω “μπαμπά”, θέλω να σε λέω “μπαμπουδέλι”.» Πόση ανάγκη από αγάπη έχουν τα πουλάκια μου… Εγώ παιδιά δεν έκανα, αλλά νομίζω πως όλα τα παιδιά που πέρασαν από το ορφανοτροφείο, κοντά στα 540, τα αγάπησα σαν δικά μου. Τα τάισα, τα κοίμισα, τα βάφτισα, τα σπούδασα, τα πήγα νυφάδες στην εκκλησία με παρανυφάκια μικρότερα κοριτσάκια, για να αισθάνονται πως δεν είναι μόνες, ότι έχουν μία οικογένεια που πάντα θα τις αγαπά και θα τις νοιάζεται.»
Σταυρούλα Πελέκη: «Χρωστάμε πολλά, αλλά τα αγγελούδια μου δεν θα πεινάσουν»
Η κουβέντα οδηγείται τώρα στο κρίσιμο ερώτημα του βιοπορισμού των 25 παιδιών και κοριτσιών, ηλικίας από 3,5 έως 22 ετών, που ζουν σήμερα στο Ορφανοτροφείο Θηλέων Λαμίας και στον τρόπο που η «μάνα» τους τα βγάζει πέρα: «Να’ ναι καλά ο κόσμος, οι άγιοι Λαμιώτες, οι άγιοι Φθιώτες κι όλοι οι άγιοι των περιχώρων που μας βοηθάνε. Κάθε βδομάδα μας στέλνουν τρόφιμα, το μόνο που με ενδιαφέρει στην παρούσα φάση είναι να μην πεινάσουν τα αγγελούδια μου. Και δεν θα πεινάσουν», λέει η Σταυρούλα Πελέκη και συνεχίζει: «Οι συνθήκες με ανάγκασαν να κάνω έκκληση στην πολιτεία αλλά δεν με άκουσε κανείς. Αν χρωστάμε; Πολλά! Μας έχει τρελάνει η εφορία, πάνω από 96.000 το χρόνο.
Πληρώνουμε ΕΝΦΙΑ για ό,τι χωράφια μας έχει προσφέρει ο κόσμος _ βοσκοτόπια που κανείς δεν εκμεταλλεύεται _ και για 4 μαγαζιά στη Λαμία εκ των οποίων λαμβάνουμε ενοίκιο μόνο από ένα, για ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Σε κάποια από τις εκκλήσεις μου είχαν ανταποκριθεί τρία τέσσερα άτομα από την παρούσα κυβέρνηση. Ήρθαν εδώ. Τους παρακάλεσα: “Κάντε ό,τι μπορείτε για να μας βοηθήσετε, σας παρακαλώ”. Μου απάντησαν ότι το θέμα μας θα διευθετηθεί και ο ένας εξ αυτών μου έδωσε 450 ευρώ για τις ανάγκες των παιδιών. Πέρασαν μήνες, τους τηλεφώνησα, μου απάντησαν: “Κυρία Πελέκη, δεν μπορεί να γίνει τίποτα”.» Τη ρωτάω για τη στάση της εκκλησίας με τη λιτή απάντησή της να μην χρειάζεται πολλές επεξηγήσεις: «Άνθρωπος της εκκλησίας είμαι και πάω κάθε βδομάδα τα παιδιά για εκκλησιασμό. Αλλά σε παρακαλώ. Μη με ρωτάς για την εκκλησία. Οι άνθρωποι να είναι καλά. Οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι που από το υστέρημα τους προσφέρουν ό,τι μπορούν σ’ αυτά τα παιδιά. Μόνο αυτό το τελευταίο να γράψεις κορίτσι μου. Τίποτε άλλο. Και να κάνεις μία προσευχή για τα παιδιά μου…»
Της απαντώ ότι δεν θα σεβαστώ την επιθυμία της, όχι εξαιτίας του δημοσιογραφικού μου πόστου αλλά της ιδιότητάς μου ως μάνας. Πως το έργο της πρέπει να διαδοθεί και η ανάγκη των παιδιών της να αποτελέσει υπόθεση όλων μας. Επιμένει πως «όχι», την αποχαιρετώ με ένα «δεν γίνεται διαφορετικά».