Νίκη Σερέτη: Μια εκ βαθέων εξομολόγηση από την «Δεβόρα»
Την γνωρίσαμε από τον ρόλο της «Δεβόρα» στο πλευρό του Γιάννη Μπέζου και την είχαμε λατρέψει όλοι. Ο λόγος για τη Νίκη Σερέτη η οποία εξομολογείται τον λόγο που δεν έκανε παιδί αλλά και πως ήταν τα παιδικά της χρόνια στη χώρα μας.
Με αφορμή την επιστροφή της στην τηλεόραση με τη σειρά “Το αύριο μας ανήκει” μετά από 12 χρόνια απουσίας, η Νίκη Σερέτη μίλησε στον Άρη Καβατζίκη. Η κάμερα του «Πάμε Δανάη» απόφαση να κάνει come back και το ενδεχόμενο να γίνει μητέρα.
«Μένω σταθερή στις αξίες μου που αφορούν στερεότυπα και την τυποποίηση μου ως ηθοποιό. Δεν θέλω να τυποποιούμαι ως ηθοποιός. Μου έρχονταν συνέχεια ρόλοι που εστίαζαν στο χρώμα μου και αυτό με κούρασε. Αναφέρομαι ως η πρώτη μιγάδα ελληνίδα ηθοποιός και μακάρι να άνοιξα το δρόμο για τα παιδιά της επόμενης γενιάς», σημείωσε η γνωστή ηθοποιός, που έγινε γνωστή ως «Δεβόρα» στο «Εκείνες κι εγώ».
Για το ενδεχόμενο να γίνει μαμά ανέφερε: «Στην ηλικία μου δεν θα έκανα παιδί, γιατί ένα παιδί χρειάζεται αντοχές. Απωθούσα την ιδέα ενός παιδιού, έχω γαμοφοβία και με έλκυαν οι νάρκισσοι που χρειάζονταν ντάντεμα. Θέλω πλέον να νταντέψουν και εμένα». Σε άλλο σημείο η ηθοποιός εξομολογήθηκε πως «φοβόμουν να κάνω παιδί γιατί σκεφτόμουν το χρώμα του και σε τι κόσμο θα το φέρω. Δεν ήθελα να βιώσει όσα βίωσα εγώ.»
Νίκη Σερέτη: Τα παιδικά χρόνια και η ψυχοθεραπεία
Η Νίκη Σερέτη μίλησε και για τα παιδικά της χρόνια. «Με το δίδυμο αδελφό μου μεγαλώσαμε με ανάδοχη οικογένεια και χρειάστηκε να φροντίσω την ανάδοχη μητέρα μου ως το τέλος. Δεν ζει ούτε ο βιολογικός μου πατέρας και δεν τον έχω ζησει ποτέ στην καθημερινότητά μου.
Δεν έχω συναντήσει ποτέ τη βιολογική μου μητέρα και δεν ήμουν ποτέ σίγουρη έαν ήθελα να την αναζητήσω, αλλά μέσα μου όλα αυτά είναι τακτοποιημένα. Στο σχολείο ήμουν μοναχική, αδύνατη, αδιάφορη, με γυαλάκια. Καθόμουν στο τελευταίο θρανίο. Bulling τότε ονομάζαμε διάφορα πράγματα που τρυπούσαν την ψυχούλα μου και τα έπαιρνα μέσα μου.
Με έβλεπα στον καθρέπτη και δεν μου άρεσα. Δεν με ήθελα, αλλά χαίρομαι που τα πέρασα όλα αυτά.Πριν από μια δεκαετία, αφού τελείωσα την ψυχοθεραπεία και στάθηκα στα πόδια μου χωρίς πατερίτσες, άρχισα να με βλέπω πιο καθαρά».