«Κάνε κουράγιο θα φύγει» είπε ο γιατρός: Μια εξομολόγηση για τον παιδικό καρκίνο που συγκλονίζει
Μια μάνα εξομολογείται την μάχη που έδωσε ο γιος της με τον παιδικό καρκίνο. Η διάγνωση, οι δύσκολες στιγμές και το θάρρος του παιδιού και της μάνας, κάνουν ακόμα και τις πέτρες να λυγίζουν.
Το παρακάτω δημόσιο ποστ είναι αναδημοσίευση από την δημόσια ομάδα της Κατερίνας Σταματελάτου Εθελοντές Δότες Μυελου των Οστών Σητείας
Παιδικός καρκίνος…κι ομως εάν ο Μάνος μου είχε διαγνωστεί έως 16 χρόνων θα ήταν πολύ καλύτερα γι’αυτόν μας είπαν…
Κάτι δεν μου πήγαινε καλά…κατι με έτρωγε…κοιμοταν, κουρασμένος ειμαι μανούλα μου έλεγε…
Κάναμε εξετάσεις τίποτα όλα καλα μου λένε…λιγο ο λαιμός του μου λέει ο γιατρός μας…να είδες μου λεει ο μπαμπας του..τίποτα δεν είναι.
Μα κάτι με έτρωγε…
Κάθε βράδυ του έβαζα θερμόμετρο δέκατα…επι 5 μέρες…
Πάω στη δουλειά…ομως δεν μπορώ ..
Παίρνω τηλ τον άντρα μου Πέμπτη ήταν…τελειωνω την δουλειά στις 9 σε παρακαλώ πηγαινε τον στο νοσοκομείο θα έρθω εκεί..
Τον πάει…περιμενουμε…περιμενουμε…ερχεται νοσοκόμα πάμε για ένα υπέρηχο μας λεει…στον ωρλ.οκ…παμε…
Ο μπαμπάς μέσα μαζί του εγώ έξω…περιμενω μα γιατί αργούν?
Έρχεται ο πατέρας του έξω…κατι κοιτάζουν μου λέει σε λίγο θα φύγουμε μωρέ κρύωσε…με τα κοντομάνικα Νοέμβρη μήνα…
Ανοίγει η πόρτα ένας γλυκός γιατρός κούναγε το κεφάλι…μα που είδε ότι εχει πρησμένο λαιμό ο γιατρός λέει…(κατι δεν μου πάει καλά στο ύφος του)
Πάμε μας λέει πάλι πίσω…
Πήγαμε κ περιμέναμε…κ περνούσαν οι νοσοκόμες κ τον κοίταζαν..του λέω είσαι κούκλος αγόρι μου κ σε κοιτάζουν…κ γελούσαμε
Ήρθε ο μεγάλος γιατρός….να τώρα θα μας πει να φύγουμε…
Ο κύριος…ναι εμείς…να σας μιλήσω λίγο Ναι βεβαίως…τι θέλει μωρέ λέω μέσα μου…
Λοιπόν ακούστε μας λέει…δυστυχως στο πλακάκι που κάναμε είδαμε κάτι που δεν μας άρεσε…
Τι εννοεί, τι λέει?τι άσχημο τι λέτε?πρέπει ν Τον κρατήσουμε αύριο θα ξέρουμε….
Κενό…ενα απόλυτο κενό…αγκαλια με τον άντρα μου τι λέτε?πείτε μου θα γίνει καλά?θα φτιαχτεί?(ακόμα θυμάμαι ότι μπέρδεψα τις λεξεις)
Όλα φτιάχνονται μου λέει….
«Κάνε κουράγιο θα φύγει» είπε ο γιατρός στην μητέρα
Πάμε……στο αιματολογικο….
Ακομα θυμάμαι το βλέμμα των νοσοκόμων…ηταν ο μικρότερος. Ανήμερα Αγίας Αικατερίνης μου είπαν…..
Οξεία λεμφοβλαστικη λευχαιμία……
Λάθος κάνετε είναι αθλητής, αιμοδότης……δεν μπορεί…
Πέρασαν μέρες…με χημειοθεραπείες….με…με…εγινε ένας παππούς….αδυνατισε πέσανε τα μαλλιά…
Μαμα φώναξε τον Γιώργο να με ξυρισει δεν θέλω να πέσουν τ μαλλιά μου…
Κ τον ξυρισαν κ την επόμενη κ ο πατέρας του κ ο κολλητός που από το νηπιαγωγείο..Ο Στελακος μου,ο αδερφός του.
Πέρασαν 2 Χρόνια έγινε καλααα
Όπως μου είχε πει…μαμα μου εγώ θα γίνω καλύτερος από πριν,θα δεις….
Πέρασε πολλά μα έγινε καλά..κούκλος…
Έκανε κάθε 3 μήνες εξετάσεις, μετά κάθε 6….Κ ήρθε το 2014 πήγε διακοπές….πέρασε υπέροχα…
7 Σεπτέμβρη έκανε πυρετό λιποθύμησε…
Πάλι πίσω….
Εξετάσεις…..χανει τον σπλήνα του….
Έρχονται γιατροί….λυπούμαστε…….ξαναγυρισε….θα κάνουμε μεταμόσχευση.
Ναι η αδερφή του είναι συμβατή……..το ξέρουμε.
Θεέ μου σωσε τον….μα….
Πριν φύγει από πολυοργανικη ανεπάρκεια όταν τον ρίξαμε σε κώμα, για να μην πονάει,την ωρα Που του έφτιαχναν την φλέβα με κάλεσε ο γιατρός…αυτος που μου είπε ότι όλα φτιάχνονται….
Μου λέει κανε κουραγιο θα φύγει….
Τι ?λέει?τι?
Γυρνάω πίσω με κοιτάει… βγαίνω στο μπαλκόνι τον κοιτάω….δεν μπορεί ρε όχι….λεω μέσα μου….
Κ μου λέει….Μη φοβάσαι μανούλα σε αγαπάω…..
……
23 Σεπτέμβρη 2014….τον βάλαμε στο σπίτι του…..
Εύχομαι κανένα παιδί να μην ξαναπονεσει….καμμια μανούλα να μην ξανακλαψει….
Απο : Tzina Tzavella