Κυριακή Φράγκου: Η συγκινητική ιστορία που αξίζει να μάθεις
Κυριακή Φράγκου: Χαρακτηρίζεται δίκαια «καλή Σαμαρείτισσα της Θεσσαλονίκης», γιατί το έργο που επιτελεί είναι απίστευτο. Η Κυριακή Φράγκου, πρόεδρος και ιδρύτρια της «Εθελοντικής Διακονίας Αστέγων», που έχει κάνει σκοπό ζωής το να βρίσκεται πάντοτε στο πλευρό τους.
Η δράση της είναι αξιοθαύμαστη και η «δημοκρατία» ήταν εκεί για να παρακολουθήσει ένα «γεύμα αγάπης» έξω από την Παναγία Δεξιά και μπροστά από την Καμάρα της Θεσσαλονίκης. Όπου συγκεντρώθηκαν περίπου 60 άστεγοι, περιμένοντας υπομονετικά. Αλλά και με λαχτάρα, να πάρουν στα χέρια τους το γεύμα. Στις 8 το βράδυ (το καθημερινό καλοκαιρινό ραντεβού), για να εξαφανίσουν την πείνα.
Δίχως σύνορα, δίχως όρια, ακόμη και μέσα σε φυλακές, ιδρύματα, γηροκομεία, ορφανοτροφεία, η Κυριακή Φράγκου και οι 60 εθελοντές ή εθελόντριες προσφέρουν κάθε Τρίτη, Πέμπτη και Κυριακή το γεύμα στους αστέγους. Ακόμη και το γλυκάκι τους. Αφού τα φτιάχνουν όλα με τα χέρια τους στο σπίτι της Κυριακής Φράγκου ή στην οδό Κολοκοτρώνη 1, στον συνοικισμό του Αγίου Παύλου. Σε χώρο που παραχωρήθηκε δωρεάν από τον Γιώργο Χωραφά.
Ο φακός της «δημοκρατίας» καταγράφει το «γεύμα αγάπης» που προσφέρουν οι άνθρωποι της «Εθελοντικής Διακονίας Αστέγων» έξω από την Παναγία Δεξιά και μπροστά από την Καμάρα της Θεσσαλονίκης
Εδώ και έξι χρόνια γίνεται αυτό, από την ημέρα ίδρυσης της Εθελοντικής Διακονίας Αστέγων (ΕΔΑ), που δημιουργήθηκε όταν η Κυριακή Φράγκου είδε έναν άνδρα. Γύρω στα 45 χρόνια, να ανοίγει τον κάδο απορριμμάτων που βρισκόταν έξω από το σπίτι της και να τρώει από μέσα ό,τι έβρισκε.
Την ίδια μέρα έφτιαξε φαγητό, βγήκε στον δρόμο με δύο φίλες της και μοίρασε σε όσους αστέγους βρήκε. Από τότε, οι άστεγοι έγιναν περίπου 60. Αυτοί που περιμένουν στην Καμάρα ή στα παγκάκια του Λευκού Πύργου για ένα πιάτο φαγητό.
Οι δηλώσεις της Κυριακής Φράγκου
«Δεν είμαστε ΜΚΟ, αλλά έχουμε καταφέρει να βοηθάμε 12 μητροπόλεις, τέσσερα ορφανοτροφεία, τέσσερα γηροκομεία, τις Φυλακές Διαβατών και Κασσάνδρας, το Ογκολογικό Παίδων στο Ιπποκράτειο. Ενώ κάνουμε και ιεραποστολή στην Κεντρική Τανζανία», λέει στη «δημοκρατία» η Κυριακή Φράγκου. Ενώ δίπλα της φεύγουν οι άστεγοι και την ευχαριστούν με την ευχή: «Να σας δίνει ζωή ο Θεός».
Και για τα μελλοντικά τους σχέδια, όλοι οι εθελοντές και η Κυριακή Φράγκου έχουν καταλήξει: «Θέλουμε να βρούμε έναν χορηγό για να φτιάξουμε τέσσερις σιδηροκατασκευές, τρεχούμενα σπιτάκια με πόρτα, κρεβάτι, πτυσσόμενο τραπεζάκι, ράφια, βιβλία, τρανζίστορ, φως από ηλιακό και έναν πάγκο για εργασία.
Θέλουμε να φτιάξουμε τέσσερα τέτοια και το αμέσως επόμενο όνειρό μας είναι να κατασκευάσουμε έναν πολυχώρο, με καθημερινό γεύμα αστέγων, κοινωνικό παντοπωλείο και φαρμακείο. Ακόμη και βιβλιοθήκη, με στόχο να τους εντάξουμε πάλι στη ζωή. Ζητάμε τη βοήθεια όλων, γιατί κι αυτοί άνθρωποι είναι…»
Η Κυριακή Φράγκου έχει γράψει ένα βιβλίο με τίτλο «Όρεξη να ‘χεις για Θεό». Που κυκλοφορεί από την Ελληνοεκδοτική και στο σκίτσο του εξωφύλλου απεικονίζεται μια κοπέλα που σκεπάζει έναν άστεγο στην Τσιμισκή. Είναι η κόρη της, η Φωτεινή και είναι εκείνη που ζωγράφισε όλα τα σκίτσα του βιβλίου.
Το μισό κέρδος το έχει χαρίσει στο γεύμα αστέγων και το υπόλοιπο στα παιδιά της Κεντρικής Αφρικής Αρρούσας.
Μήπως θα πρέπει να έχουν μια βοήθεια και από το κράτος (αν και δεν το ζητάνε) αυτοί οι άνθρωποι;
Η Κυριακή Φράγκου έχει γράψει ένα βιβλίο με τίτλο «Όρεξη να ‘χεις για Θεό»
Κυριακή Φράγκου: «Δεν ήξερα αν βράχηκα από τη βροχή ή τα δάκρυα»
Η πρόεδρος και ιδρύτρια της «Εθελοντικής Διακονίας Αστέγων» έχει κάνει σκοπό ζωής το να βρίσκεται στο πλευρό των αστέγων της Θεσσαλονίκης. Τους μοιράζει ένα πιάτο ζεστό φαγητό και «σακούλες αγάπης», όπως τις ονομάζει, προκειμένου να γίνει πιο υποφερτή η ζωή τους.
«Εάν δεν είχαμε τους χορηγούς μας, δεν θα πετυχαίναμε τίποτα, υπάρχουν πολλοί επιχειρηματίες που μας εμπιστεύονται. Μας βοηθάνε και μας δίνουν τα προϊόντα τους, επίσης ψάρια πολλά. Τους ευχαριστούμε όλους μέσα από την καρδιά μας» λέει η πρόεδρος της ΕΔΑ, ενώ επισημαίνει:
«Δύσκολα κερδίζεις την εμπιστοσύνη αυτών των ανθρώπων, αλλά η επαφή τους μαζί μας, θα έλεγα ότι έχει εξελιχθεί πλέον σε μια σχεδόν κανονική σχέση. Δηλαδή γνωρίζουν το όνομά μας, την οικογένειά μας και εμείς τα ίδια γι’ αυτούς. Η εμπιστοσύνη ήρθε στους πρώτους μήνες, σιγά σιγά, με «επίθεση» αγάπης. Η καρδιά τους άνοιξε με το χαμόγελό μας και ήμασταν εκεί δίπλα τους. Σε όλες τις καιρικές συνθήκες, είτε με καύσωνα είτε με παγετώνα ή με βροχή, ήμασταν πάντα εκεί.
Σίγουρα οι δυσκολίες ήταν πολλές και γίνονταν ακόμη πιο έντονες, όταν υπήρχαν στις περιοχές. Όπου δραστηριοποιούμασταν μετανάστες από διάφορα κράτη, που μας δυσκόλευαν με την επιθετική συμπεριφορά τους, με κλεψιές, φτυσίματα και βρισιές. Εκτός από τις άσχημες εμπειρίες, υπάρχουν βέβαια και οι καλές, που σε γεμίζουν δύναμη και θάρρος για να συνεχίσεις.
Θυμάμαι μια φορά που έβρεχε καρεκλοπόδαρα, και μόλις φτάσαμε κάποιοι από αυτούς ήταν κρυμμένοι στα σκαλιά. Οταν βγήκα πρώτη και αρχίσαμε να μοιράζουμε το ζεστό φαγητό, κάποια στιγμή άκουσα μια ανάσα δίπλα μου. Γύρισα και είδα έναν άστεγο να μου κρατά μια σπασμένη ομπρέλα για να με προστατέψει από τη βροχή. Δεν ήξερα αν βράχηκα από τη βροχή ή από τα δάκρυα».
