Μάγια Τσόκλη: Η συγκλονιστική εξομολόγηση της δημοσιογράφου
Σε μια εξομολογητική ανάρτηση προχώρησε η γνωστή δημοσιογράφος η οποία έδωσε την δίκη της μάχη με τον καρκίνο και κατάφερε να βγει νικήτρια… ωστόσο οι δηλώσεις της εξακολουθούν να είναι συγκλονιστικές .
Η Μάγια Τσόκλη στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook με μια συγκλονιστική ανάρτηση μιλά για τη μάχη που έδωσε στο παρελθόν με τον καρκίνο του μαστού με αφορμή τον μήνα που διανύουμε που είναι αφιερωμένος στην καταπολέμηση της νόσου.
«Οκτώβριος, μήνας πρόληψης και ενημέρωσης για τον καρκίνο του μαστού. Πριν λίγες μέρες, μου ζήτησαν μια παρέμβαση σε ένα συνέδριο στη Δράμα. Το κείμενο μου:
“Ζεις τη ζωή σου, κάνεις τα προγράμματά σου, νοιάζεσαι για τους γύρω σου, αναλώνεσαι συχνά σε ανοησίες…”, Μάγια Τσόκλη
Έχεις τις προτεραιότητές σου, φαντάζεσαι κάπως το μέλλον σου. Αναβάλεις. Συνεχώς αναβάλεις γιατί έχεις τη πολυτέλεια να το κάνεις. Αναβάλεις τις μικρές στιγμές ευτυχίας, αναβάλεις ένα νέο ξεκίνημα, αναβάλεις μια συνάντηση με κάποιον που σε αγαπά, αναβάλεις ένα ταξίδι…. Γιατί υπάρχει πάντα το αύριο βρε αδελφέ. Πιέζεσαι. Πιέζεσαι από τη δουλειά σου, από τα παιδιά σου, από τους γονείς σου, από αποφάσεις δικές σου που νόμιζες ότι θα ήταν ψυχικά ανώδυνες. Δεν κοιμάσαι καλά. Κοιμάσαι αργά για να κάνεις παρέα στον άντρα σου, ξυπνάς νωρίς για να κάνεις παρέα στα παιδιά σου. Καμπανάκια χτυπούν μέσα σου, γύρω σου, τα καμπανάκια γίνονται καμπάνες και εσύ επιμένεις να φοράς οτοασπίδες.
Και μετά έτσι, με έναν αναστεναγμό, μπαίνεις σε μια γκρίζα πολυκατοικία των Αμπελοκήπων, παίρνεις το ασανσέρ, ανεβαίνεις στο τρίτο. Έχεις ένα ραντεβού για φαί μετά, και φοβάσαι ότι θα αργήσεις. Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο θεός γελάει, λένε. Και σαν γκιγιοτίνα, πέφτει η ετυμηγορία. Σα να απευθύνεται αλλού, και όμως όχι. Πρόκειται για τη δική σου ζωή. Κάποιος σου λέει, ψιτ, εσύ που βρίσκεσαι στην ομάδα των ζωντανών, από δω παρακαλώ, στην ουρά κάτω από το μεγάλο ερωτηματικό.
Όταν ήμουν μικρή θυμάμαι, είχα δει ένα όνειρο, καλοκαίρι, στο σπίτι μας στην Ύδρα. Ακριβώς από κάτω υπάρχει μια υπέροχη πλατεία με δύο πηγάδια και δυο μεγάλες μουριές. Εκεί παίζαμε όλα τα πιτσιρίκια. Στο όνειρό μου λοιπόν, παίζαμε μήλα. Και καποια στιγμή, οι φίλοι μου σταματάνε να μου πετάνε τη μπάλα. Το παιχνίδι συνεχίζει χωρίς εμένα. Το παρακολουθώ, αλλά δεν συμμετέχω. Γίνομαι αόρατη. Μετά από αυτό το όνειρο, πάντα έλεγα ότι ξέρω πως είναι να μην υπάρχεις πια. Κινείσαι σε έναν παράλληλο χωροχρόνο, δεν πατάς γερά στο έδαφος, δεν ξέρεις προς πια κατεύθυνση να κοιτάξεις. Κάπως έτσι νιώθεις όταν μαθαίνεις τα νέα.
Η συνέχεια της εξομολόγησης από την Μαγιά Τσόκλη
Ξέρω ότι μια συχνή αντίδραση στους ανθρώπους που μαθαίνουν ότι έχουν καρκίνο είναι το «γιατί εγώ» είναι ο θυμός. Εγώ δεν αντέδρασα έτσι. Αντίθετα. Είπα μέσα μου, «ναι φυσικά, γιατί όχι εγώ». Τόσα και τόσα μου χάρισε η ζωή, υπήρξε τόσο γενναιόδωρη, κάποια στιγμή έρχεται και ο λογαριασμός.
Έτσι λοιπόν που λέτε. Από εκεί που έλεγες «ας μην έχω», αρχίζουν οι εξετάσεις και σκέφτεσαι «ας έχω μόνο αυτό». Κάθε νέα εξέταση και μια αγωνία, κάθε ευνοϊκή απάντηση και μία ανάσα. Καβαλάς το άρμα της στατιστικής (όταν αυτό σε βολεύει) και καλπάζεις σε έναν μοναχικό ανηφορικό, άγνωστο μονόδρομο.
Μαζί με την Ελένη Φαλιάκου, με αναλαμβάνει η ογκολόγος Δανάη Δαλιάνη. Αστειεύομαι με τις γιατρούς μου, έχω ανάγκη να νιώσω μια συναισθηματική επαφή. Αν δεν καταφέρω να αποκτήσω δεσμό, θα αλλάξω γιατρό. Όμως το καταφέρνουμε. Ακολουθώ το πρωτόκολλο θέλει προληπτική χημειοθεραπεία.
Οι πορτοκαλί σταγόνες πέφτουν ρυθμικά. Βλέπεις το υγρό να ανεβαίνει στο σωληνάκι, να ανεβαίνει, να φτάνει κοντά σου και να χάνεται στο port. Ξεχνάς τον εαυτό που ήξερες. Ξεχνάς το μέσα σου, ξεχνάς το έξω σου. Έχεις αγωνία για τις άγνωστες παρενέργειες. Ξεγυμνώνεσαι από το φτέρωμά σου. Για τη χημειοθεραπεία, μου λέει ο φίλος που μου στέκεται, ο παιδοχειρουργός Γιώργος Περγάμαλης,
Η νέα ζωή της Μάγιας Τσόκλη μετά την περιπέτεια την υγείας της
«Μην το φοβάσαι, δες το σαν ένα φαρμακάκι που θα σου σώσει τη ζωή». Και έτσι το βλέπω. Γυμνάζομαι, συνεχίζω τις εκπομπές μου, πάω στη Βουλή, δεν διαβάζω για την υγεία μου παρά ελάχιστα το διαδίκτυο.
Έχω έναν καταπληκτικό νοσηλευτή, τον Δημήτρη που με βοηθά πρακτικά στις θεραπείες, θα έλεγα περισσότερο και από τους γιατρούς. Οι νοσηλευτές παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εμπειρία της χημειοθεραπείας, μην τους υποτιμάτε. Ο χρόνος μετρά αργά. Λεπτά, ώρες, μέρες μετά από κάθε θεραπεία. Αποχαιρετώ τη χαίτη μου, αλλάζω δέρμα, προσπαθώ (χωρίς μεγάλη επιτυχία κρίνοντας από τις τότε φωτογραφίες) να μοιάσω με τον εαυτό μου. Δεν έχω καθημερινές επιθυμίες.
Και η οικογένεια? Και οι φίλοι? Και ο σύντροφός μου? Δείχνουν να το έχουν πάρει αισιόδοξα και παρότι υπήρχαν τότε στιγμές που έλεγα «μα καλά, στο κόσμο τους ζούνε?» δεν καταλαβαίνουν??? Παρόλα αυτά, νομίζω ότι μάλλον με βοήθησαν. Ανθρώπους που με πλησίαζαν με δράμα, με πόνο, που λυπόντουσαν τόσο πολύ, που δακρύβρεχτα «συμπάσχαν ψυχικώς», τους έκοψα. Μου έκαναν κακό.
