Μαρία Μιχαήλ: «Θα σ’ αγαπώ για πάντα καρδιά μου»
Μαρία Μιχαήλ : Ήταν από τα ζευγάρια που χαιρόσουν να τα βλέπεις. Νέοι διψασμένοι για ζωή και ευτυχία. Ζούσαν ένα δυνατό έρωτα και όταν χαμογελούσαν, έλαμπε ο ουρανός. Δυστυχώς όμως, η ζωή κάνει τα δικά της παιχνίδια…
Μακάρι να μπορούσε με τα λόγια να την έκανε να αισθανόταν καλύτερα. Ευχόταν να μην είχε καρκίνο και να μη χρειαζόταν να τον δει να υποφέρει και να “φεύγει”. Ευχόταν όλα να ήταν διαφορετικά αλλά δυστυχώς…
Ο Πάνος ήρθε στη ζωή μου το 2017. Τον γνώρισα στο Πολυτεχνείο Κρήτης στα Χανιά, όπου σπουδάζαμε μαζί, εγώ αρχιτεκτονική και ο Πάνος ηλεκτρολόγος μηχανικός. Γεννήθηκε στην Χαλκίδα στις 19/12/1996 και είχε έναν ιδιαίτερο και μοναδικό χαρακτήρα.
Πανέξυπνος, έβρισκε λύσεις σε όλα τα προβλήματα χωρίς ποτέ να πανικοβάλλεται. Ήταν πολύ ήρεμος άνθρωπος, είχε απίστευτο χιούμορ και ήταν ιδιαίτερα κοινωνικός. Του άρεσε να συζητά, ήταν πρόθυμος να μάθει, γενικά έσφυζε από ζωή και ανυπομονούσε να ζήσει το μέλλον που είχε ονειρευτεί και σχεδιάσει. Ήταν επίσης πολύ δεμένος με την οικογένειά του και κυρίως με τον μικρό του αδερφό.Γενικά αφιέρωνε πολύ χρόνο για τα άτομα που αγαπούσε.
Είχαμε μια πολύ όμορφη σχέση και ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι μέχρι που όλα άλλαξαν…
Στις 6 Φεβρουαρίου του 2018 διαγνώστηκε με καρκίνο στομάχου επιθετικής μορφής, ήταν στο 4ο στάδιο. Ήταν Νοέμβριος του 2018 όταν εμφανίστηκαν τα πρώτα συμπτώματα. Ήμασταν στα Χανιά τότε. Είχε συνέχεια πυρετό, πονούσε το στομάχι του και είχε Αιματέμεση (έκανε εμετό με αίμα).
Επισκεφτήκαμε διάφορους γιατρούς στα Χανιά μα οι διαγνώσεις δεν ήταν ούτε καν κοντά σε αυτό που είχε τελικά ο Πάνος. Άλλοι μας έλεγαν ότι είναι ίωση, άλλοι κάποιου είδους λοίμωξη και άλλοι ότι είναι ψυχολογικό όλο αυτό. Τελικά ανακάλυψε το πρόβλημά του μετά από 2 μήνες, αφού είχε πάει πίσω στη Χαλκίδα και τον εξέτασε ο προσωπικός του γιατρός.
Η εμπειρία της Μαρίας Μιχαήλ
Ξεκίνησε αμέσως χημειοθεραπείες και στην αρχή οι γιατροί του είχαν δώσει μόνο 30 μέρες ζωής. Βρισκόμουν στα Χανιά εκείνο το διάστημα και μόλις μου το είπε έφυγα με το πρώτο καράβι για Αθήνα. Προσπαθούσα να είμαι κοντά του όσο περισσότερο μπορούσα. Προσπαθούσα να τον κάνω να νιώθει καλά, ήρεμα, όσο πιο ευχάριστα μπορούσε. Μόνο ο ίδιος ξέρει αν το πέτυχα, αν βοήθησα και πόσο σε όλο αυτό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι είχε ανθρώπους, λίγους μεν, αλλά αληθινούς δίπλα του όλο αυτό το δύσκολο χρονικό διάστημα. Ανθρώπους στους οποίους λείπει αφάνταστα σήμερα.
Ήξερε τα πάντα από την αρχή με κάθε λεπτομέρεια όπως και εγώ. Από την πρώτη μέρα ήταν έτοιμος να το αντιμετωπίσει. Με την βοήθεια των ανθρώπων του όπως και των γιατρών του, δεν το έβαλε ποτέ κάτω σε όλο το διάστημα των 2 χρόνων που πάλευε για την ζωή του. Ακόμα και όταν οι εξετάσεις του δεν ήταν και τόσο καλές αυτός πάντα ήταν θετικός και πάντα μου έλεγε: «Δεν θα με νικήσει αυτο το πράγμα εγώ θα το τσακίσω». Μέχρι το τέλος μου έλεγε: «’Όλα θα πάνε καλά θα δεις, θα έρθουν καλύτερες μέρες».
Παρόλο που περνούσε όλο αυτό τον Γολγοθά είχε τόση όρεξη και τόση αγάπη για τη ζωή, ήθελε να ζει την κάθε στιγμή, όσο δύσκολο και εξαντλητικό και αν ήταν όλο αυτό για τον Πάνο. Προσπαθούσε να ζήσει όσο πιο πολύ μπορούσε.
Δυο ολόκληρα χρόνια χημειοθεραπείες, πολλές ακτινοβολίες, αμέτρητες εξετάσεις και τρυπήματα αλλά ήταν πάντα με το χαμόγελο στο στόμα. Ήταν στρατιώτης σε όλα όσα του έλεγαν οι γιατροί. Έδωσε την μεγαλύτερη μάχη της ζωής του και θα τον θαυμάζω για πάντα, κυρίως για την ψυχική του δύναμη.
Ο Πάνος έφυγε από την ζωή στις 28/10/2020. Ευλογημένη μέρα όπως και η μέρα ηρώων. Ηρώων, όπως είναι και ο Πάνος μου.
Η ζωή της Μαρίας Μιχαήλ μετά τον θάνατο του Πάνου
Έμεινα 3 μήνες μαζί με τους γονείς του, έτσι μόνο θα μπορούσα να τους συμπαρασταθώ. Πάντα είχα άψογες σχέσεις μαζί τους, είναι και σαν δικοί μου γονείς αλλά και αυτοί, με έχουν σαν παιδί τους. Νιώθω πλέον ότι έχω ακόμα έναν αδερφό εκτός από τους ήδη δυο, τον Αγγελάκο. Μιλάω κάθε μέρα μαζί τους, μαθαίνω πως περνάνε τη μέρα τους και όσο πιο συχνά μπορώ τους επισκέπτομαι. Έχω πια και μια δεύτερη οικογένεια.
Εύχομαι πραγματικά σε όλο τον κόσμο που παλεύει με αυτή την αρρώστια, καλή δύναμη και μπόλικο κουράγιο. Να πάρουν ως παράδειγμα την ψυχική δύναμη του Πάνου και να δουν τη ζωή αλλιώς, να παλέψουν και να νικήσουν και για τον Πάνο που δεν τα κατάφερε. Κατάφερε όμως με την επιμονή και το πείσμα του να κάνει τις 30 μέρες 2 χρόνια!».