”Κι όμως ένα γλυκό χαμόγελο ήταν πάντα ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της”
Ένας άντρας και πατέρας μας εξομολογείται τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του, όταν έχασε την γυναίκα του από καρκίνο και μεγαλώνει μόνος του την μικρή τους κόρη Αναστασία, με ήθος και αρχές:
“Με τη γυναίκα μου γνωριστήκαμε στο Λύκειο κι οι γύρω μας προέβλεπαν ότι θα ήταν μια συνηθισμένη εφηβική σχέση με όλα εκείνα τα ανάλαφρα χαρακτηριστικά της επιπολαιότητας της ηλικίας μας.Διαψεύστηκαν.Εκείνη σπούδασε,εγώ πήγα στρατό,επέστρεψα,άρχισα να δουλεύω κι όμως ήμασταν ακόμα μαζί.Μαζί κι αγαπημένοι.
Ο γάμος δεν άργησε να έρθει κι η γέννηση της κόρης μας επισφράγισε την αγάπη μας.Είχαμε δημιουργήσει μια ευτυχισμένη οικογένεια.Δυστυχώς όχι για πολύ.Ένα μικρό εξόγκωμα που ψηλάφισε τυχαία στο σώμα της ήταν η αιτία για τον εξονυχιστικό ιατρικό έλεγχο που ακολούθησε.Η διάγνωση ήταν αμείλικτα κατηγορηματική.Καρκίνος.Ένας κυκεώνας εξετάσεων και χημειοθεραπειών μόλις είχε ξεκινήσει.Κάθε φορά που νοσηλευόταν της κρατούσα το χέρι και της υποσχόμουν ότι όλα θα πάνε καλά.Ωστόσο μέσα μου ήξερα ότι το τέλος πλησίαζε.Το γνώριζε κι εκείνη.
Κι όμως ένα γλυκό χαμόγελο ήταν πάντα ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της. Ακόμα και τότε που εξαντλημένη στο κρεβάτι του πόνου η μόνη της αγωνία ήταν αν έφαγε το παιδί κι αν κοιμήθηκε καλά.”Έφυγε” στον ύπνο της μια φθινοπωρινή νύχτα 3 ημέρες πριν τα γενέθλιά της.Διαλυμένος ψυχικά οργάνωσα τα διαδικαστικά της κηδείας.Από εκείνη την ημέρα θυμάμαι μία και μόνο εικόνα:την Αναστασία να κάνει με το χεράκι της “αντίο” στη μαμά και να με ρωτάει πότε θα ξυπνήσει.
Η συνέχεια της συγκλονιστικής εξομολόγησης του πατέρα
Την επομένη γιορτάσαμε τα γενέθλια της μαμάς όπως είχαμε υποσχεθεί στη μικρή.Ήταν κάτι που το ζητούσε επίμονα.Κόψαμε τούρτα για τη μαμά.Χωρίς τη μαμά…Η μικρή κοντά στα 4 βίωσε το πιο σκληρό πρόσωπο της ζωής.Την πραγματική ορφάνια.Στις αρχές δεν έβγαινα καθόλου απ’το σπίτι.Δεν έτρωγα τίποτα.Μόνο έπινα.Έπινα κι έκλαιγα.Οι εβδομάδες κι οι μήνες περνούσαν εντελώς μηχανικά.Πολλές φορές έκανα τον καραγκιόζη μπροστά στη μικρή και μετά κλειδωνόμουν στο υπνοδωμάτιο και ξεσπούσα σε κλάματα κοιτώντας τις φωτογραφίες του γάμου μας.
Το μυαλό θόλωνε.Σκεφτόμουν να δώσω τέλος σ’αυτό το μαρτύριο μα δεν είχα κανένα δικαίωμα να κάνω κάτι τέτοιο.Κάθε φορά που ο ουρανός συννέφιαζε η Αναστασία χαιρόταν.Έβγαινε στο μπαλκόνι,χαιρετούσε τον ουρανό κι αναρωτιόταν σε ποιο σύννεφο άραγε να κατοικεί η μαμά.Μεγάλωνε σιγά σιγά.Δύσκολα αλλά μεγάλωνε.Κλάματα,ξενύχτια,αρρώστιες,αμέτρητα αθώα παιδικά “γιατί” χωρίς απάντηση…
Αλλά η καθημερινότητά μας δεν ήταν μόνο αυτή.Ήταν και παιχνίδι,παιδικά πάρτυ,έπαινοι απ’το σχολείο,διακρίσεις στη ζωγραφική,στο μπαλέτο,τα πρώτα εφηβικά καρδιοχτύπια…Στη συνέχεια οι σπουδές στην ψυχολογία…Ο χρόνος επούλωσε κάποιες από τις πληγές.Κάποιες.Όχι όλες.Σήμερα είμαι γεμάτος.Πληγωμένος αλλά γεμάτος.Νιώθω ότι έπραξα ό,τι έπρεπε, ό,τι μπορούσα τέλος πάντων.Μέσα απ’τις στάχτες και τη συντριβή του θανάτου μεγάλωσα ένα παιδί με ήθος,αρχές και καλοσύνη.Είμαι ευγνώμων απέναντι στη ζωή.Ευγνώμων απέναντι στη μοίρα,στο Θεό.Ευγνώμων απέναντι σε εμένα.Ευγνώμων απέναντι και στις δύο τους…