Ιστορία της κυρίας Άννας: Μου έριξαν βιτριόλι επειδή είχα σχέση με παντρεμένο. Το έκανε η γυναίκα του με την κουμπάρα της
Ιστορία της κυρίας Άννας: Με αφορμή την ιστορία της Ιωάννας που της έριξαν βιτριόλι, στέλνω αυτό το γράμμα γιατί υπήρξα και εγώ θύμα κάποτε. Βλέπετε είμαι μεγάλη και στην εποχή μου το βιτριόλι , όπως και το κινίνο, ήταν διαδεδομένα. Αν ήθελες να εκδικηθείς κάποιον επειδή δεν σε παντρευόταν ή από αντιζηλία, του έριχνες βιτριόλι.
Γεννήθηκα το 1952 στα Πετράλωνα. Ερωτεύτηκα, παντρεύτηκα, κάναμε με τον άντρα μου τρία παιδιά αλλά χήρεψα νωρίς. Ο άντρας μου πέθανε σε τροχαίο και έμεινα μόνη να μεγαλώσω τρία μικρά παιδιά στα 27 μου. Μέχρι τότε δεν δούλευα. Αναγκάστηκα να ξενοπλένω για να μεγαλώσω τα αγόρια μου, να τα σπουδάσω και να τα κάνω καλούς ανθρώπους. Άλλον άντρα δεν κοίταξα. Μου ρίχνονταν σε διάφορα σπίτια οι άντρες των γυναικών που με καλούσαν να τους πλύνω, αλλά άπαξ και μου το έκαναν μια φορά δεν ξαναπήγαινα. Δεν ξέρω πως έμπλεξα, μάλλον ερωτεύτηκα.
Ήταν ωραίος άντρας. Είχαν περάσει και δέκα χρόνια από τότε που σκοτώθηκε ο σύζυγος, τα παιδιά είχαν ξεπεταχτεί, με άλλον δεν είχα πάει και το αίμα μου έβραζε. Ίσως να με βρήκε στη στιγμή που λένε. Παντρεμένος με δύο παιδιά. Είχα καλές συστάσεις όπου πήγαινα και η γυναίκα του με κάλεσε σαν υπηρέτρια δυο φορές την εβδομάδα και μετά κάθε μέρα από το πρωί ως το βράδυ. Ήταν και ωραίος άντρας, δεν ήθελε πολύ.
Αυτός όλο θα χωρίσω και θα χωρίσω έλεγε για να είμαστε μαζί. Αγαπούσε τα παιδιά μου, τους έκανε δώρα, τα πήγαινε βόλτες, τους έλεγε ιστορίες. Τον πίστεψα, πίστεψα ότι θα χώριζε και θα ξαναέκανα οικογένεια. Τους έβλεπα ότι δεν τα πήγαιναν καλά με τη γυναίκα του, νόμιζα πως ήθελε χρόνο και έκανα υπομονή.
Η συνέχεια της ιστορίας της κυρίας Άννας
Στο εξάμηνο επάνω μένω έγκυος, μου λέει να το ρίξω. Κλάμα και κακό εγώ, το ρίχνω και χωρίζουμε. Ένα μήνα μετά ξανά μαζί, δεν άντεχα χωρίς αυτόν. Και ξανά υποσχέσεις και ξανά θα χωρίσω, θα χωρίσω κάνε υπομονή να μεγαλώσουν τα παιδιά μου. Κράτησε αυτή η ιστορία 2 χρόνια. Ώσπου μια μέρα, μας έκανε τσακωτούς η γυναίκα του και με έδιωξε από το σπίτι.
Που έχασα τη δουλειά μου ήταν το λιγότερο. Πήγε και είπε παντού πως τα είχα με τον άντρα της και δεν με έπαιρναν σε καμία δουλειά μετά. Πεινάσαμε και ένιωθα ενοχές που πεινούσαν τα παιδιά μου, δεν με ένοιαζε για εμένα. Είχα ένα θείο στη Γερμανία, του έγραψα και αποφάσισα να πάρω τους γιους μου και να πάμε εκεί να ζήσουμε. Αυτός άφαντος, σαν να μην ήμασταν ποτέ μαζί. Έκανα τα χαρτιά μου αλλά δεν πήγαμε ποτέ.
Την τελευταία μέρα μου στην Ελλάδα, όπως γυρνούσα από το νεκροταφείο που είχα πάει να ανάψω το καντήλι στον τάφο του συζύγου, πετάχτηκε μπροστά μου μία γυναίκα. Φορούσε στολή εργασίας, είχε κρύψει το πρόσωπό της στην μπλούζα της σχεδόν ούτε τα μάτια δεν μπορούσα να δω και όπως έκανα να την προσέξω, μου πέταξε ένα υγρό που με πέτυχε στο κεφάλι ψηλά, πάνω απ’ το αυτί. Αυτό άρχισε να στάζει και να με καίει ως τον λαιμό και το στέρνο, άρχισα να ουρλιάζω από το τσούξιμο και τους πόνους, μου ξεφλουδίζονταν η πέτσα, έλιωνε το δέρμα μου. Μαζεύτηκε κόσμος με πήγαν στο Πρώτων Βοηθειών. Βιτριόλι είπαν…αμέσως κατάλαβα, αλλά σε ποιον να το πω;
Η ζωή της κυρίας Άννας και η ιστορία της μετά το βιτριόλι
Δεν υπήρχαν πλαστικές τότε, έμεινα έτσι. Έχασα την ακοή μου από το βιτριόλι που έπεσε στο αυτί μου και μέρος της όρασής μου. Το πρόσωπό μου είναι φρικτό, αποφεύγω ως και σημερα να το βλέπω, φοράω συχνά μαντήλια στο κεφάλι σαν μπούργκα και με περνάνε για Μουσουλμάνα. Παίρνω μέχρι σήμερα ένα επίδομα αναπηρίας μικρό, δεν μπόρεσα να εργαστώ ξανά. Βγήκα από το νοσοκομείο μετά από 6 μήνες ανάπηρη πια. Ηξερα ποιά το είχε κάνει αλλά δεν τολμούσα να μιλήσω. Πήρα τα παιδιά μου πίσω από το ίδρυμα που τα είχαν βάλει και φύγαμε γρήγορα γρήγορα για τη Θεσσαλονίκη. 5 χρόνια μετά, για ένα μήνα, ερχόταν συνέχεια σπίτι ένας φάκελος με λεφτά, ανώνυμος. Στην αρχή δεν κατάλαβα.
Επικοινώνησα με μια γειτόνισσα στα Πετράλωνα. Αυτός είχε κάνει και τρίτο παιδί με τη γυναίκα του. Τη γυναίκα του που μαζί με την κουμπάρα της, με περίμεναν εκείνο το απόγευμα στη γωνία να με τιμωρήσουν. Εμένα όχι αυτόν. Αυτός συνέχισε κανονικά τη ζωή του, σαν να μην είχε κάνει τίποτα.
Οι γιοι μου σήμερα είναι μεγάλοι, έχουν δικές τους οικογένειες και παιδιά και ξέρουν μια διαφορετική ιστορία γιατί ντρέπομαι να πω την πραγματική. Μην εύχεστε το κακό κανενός, κανένας άνθρωπος δεν αξίζει να μένει ανάπηρος.
Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε, υγεία σε όλο τον κόσμο.
Κυρία Άννα
