Mάχη με τον καρκίνο: Η συγκλονιστική ανάρτηση μητέρας
Ο πόνος της μητέρας που βλέπει το παιδί της να παλεύει με μια τόσο σκληρή ασθένεια, όπως επίσης και να βλέπει το τέλος του παιδιού της είναι δυσβάσταχτος. Αδιανόητος και ευχόμαστε καθημερινά καμία μητέρα να μην τον βιώσει. Ωστόσο είναι και αυτές οι μάνες που δίνουν το κουράγιο, που μετατρέπουν τον πόνο σε δύναμη και προχωρούν.
Πόσες και πόσες μαμάδες δεν βλέπουν καθημερινά τα παιδιά τους να παλεύουν με τον καρκίνο, δίνοντας μάχες τιτάνιες που άλλοτε έχουν αίσιο και άλλοτε δυσάρεστο τέλος. Η γενναιότητα, η δική τους και των παιδιών τους, αποτελεί σημείο αναφοράς για όλες μας και τα λόγια τους, βγαλμένα μέσα από τις λαβωμένες καρδιές τους, μας εμπνέουν να δίνουμε τη μάχη συλλογικά ενάντια σε έναν από τους μεγαλύτερους εχθρούς της ανθρωπότητας, τον καρκίνο.
Όπως τα συγκλονιστικά λόγια της Πόπης Παρασκευά, μιας μαμάς που έχασε τον γιο της από λευχαιμία, αλλά αντλεί δύναμη από τη γενναία μάχη του και δεν σταματά να μας υπενθυμίζει πόσο σημαντικό είναι να μη φοβόμαστε τον καρκίνο και να συμμετέχουμε όλοι, δυνατοί και αλληλέγγυοι, στην αντιμετώπισή του.
Ολόκληρη η ανάρτηση για την σκληρή μάχη με τον καρκίνο:
«Πέρασαν σχεδόν εφτά χρόνια από το πρώτο άκουσμα. Το παιδί σας έχει καρκίνο… και μετά σιωπή… το μόνο που ακούς είναι οι χτύποι της καρδιά σου. Νιώθεις ότι κάποιοι έβαλαν μέσα στην καρδιά σου τα χέρια τους και σου την ξεριζώνουν. Είμαι σίγουρη ότι αν περνούσε φορτηγό από επάνω μου θα πονούσα λιγότερο… Σου μιλάνε οι γιατροί αλλά δεν ακούς, δεν καταλαβαίνεις, νιώθεις ότι σου μιλάνε για κάποιον άλλο και όχι για το παιδί σου. Δεν μπορεί να είναι αλήθεια όλα αυτά. Θέλω να κλάψω, να ουρλιάξω, να φωνάξω. Και τότε κοιτώ εσένα ψυχή μου, κουλουριασμένο στο κρεβάτι, γεμάτο καλώδια, να σε τρυπάνε συνέχεια, να τρέχουν όλοι από πάνω σου, να βάζουν στις φλέβες σου δηλητήριο και σε ένα μηχάνημα να βλέπω την πονεμένη σου καρδούλα να χτυπά.
Μαμά μου πονάω, μου λες… το ξέρω ψυχή μου, σου λέω, αλλά μην φοβάσαι η μανούλα είναι εδώ. Κάνε κουράγιο, μείνε δυνατός ψυχή μου. Θα τα καταφέρουμε μαζί…
Τι έχω μαμά…
Σφίγγω τα δόντια, μαζεύω τα σπασμένα μου κομμάτια και σου απάντω…
Έχεις λευχαιμία…
Δηλαδή μαμά… Έχω καρκίνο…
Θα πεθάνω…
ΟΧΙ αγόρι μου δεν θα σε αφήσει η μανούλα να μου φύγεις. Θα παλέψουμε μαζί γιατί ο καρκίνος τόλμησε να τα βάλει με το δικό μου παιδί το δυνατό και γενναίο παιδί μου…
Μάχη με τον καρκίνο: “Η ζωή μας μοιράστηκε ανάμεσα σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου και στο σπίτι…”
Έδωσες πολλές μάχες επάνω σε κρεβάτι νοσοκομείου και πάντα κέρδιζες γιατί ήσουν πάντα πιο δυνατός…
Νικούσες ακόμα και όταν οι γιατροί σήκωναν τα χέρια γιατί ήσουν γενναίος…
Κέρδιζες την μάχη γιατί γνώριζες πάντα την αλήθεια και ήξερες ότι το πιο δυνατό σου όπλο ήταν το χαμόγελο σου…
Κέρδιζες γιατί δεν άντεχες να με βλέπεις λυπημένη και δακρυσμένη και έσφιγγες το χέρι μου μέσα στο δικό σου και μου έλεγες μαμά χαμόγελα όλα θα πάνε καλά…
Και όταν εσύ μου χαμογελούσες ψυχή μου φώτιζε όλος ο κόσμος για μένα…
Όσο και αν σε πόνεσε και προσπάθησε να αλλάξει την όψη σου ο καρκίνος παιδί μου δεν τα κατάφερε. Δεν έκρυψε την απίστευτη ομορφιά σου…
Ακόμα και όταν κατάλαβες πρώτος ότι το τέλος ερχόταν, η σκέψη σου ήταν σε εμένα… στην μανούλα σου… που με λάτρεψες με όλο σου το είναι, που με διδάξεις ήθος αξιοπρέπεια δύναμη… Και το πώς πρέπει να συνεχίσω να ζω όταν εσύ θα φύγεις…
Μου είπες να γίνω η φωνή σου… Μου είπες να συνεχίσω εγώ αυτό που δεν πρόλαβες εσύ… Να μάθει ο κόσμος να μην φοβάται και να λέει καρκίνο και όχι η κακιά αρρώστια… ή ο έξω από δω…
ΌΧΙ δεν γνώριζα για τον παιδικό καρκίνο
ΌΧΙ δεν γνώριζα για το πόσο σημαντικό είναι να είσαι αιμοδότης
ΌΧΙ δεν γνώριζα το πόσο σημαντικό είναι να δίνεις αιμοπετάλια
ΟΧΙ δεν γνώριζα το πόσο σημαντικό είναι να είσαι Δότης Μυελού Των Οστών
ΟΧΙ δεν γνώριζα το πόσο σημαντικός είναι ο εθελοντισμός
Πίστευα ότι είμαι άτρωτη και ότι τίποτα δεν θα χτυπήσει την πόρτα μου και ότι αυτά συμβαίνουν μόνο σε άλλες οικογένειες…
Τώρα έμαθα. Τώρα ξέρω…
ΟΧΙ ΚΑΡΚΙΝΕ, δεν νίκησες το παιδί μου… ξέρεις γιατί… γιατί ζει στην καρδιά μου…ζει ανάμεσα μας και αφήνει πάντα το αποτύπωμα του γιατί η φωνή του έγινε φωνή μας και η δύναμη του δύναμη μας…
Δεν ξέρω αν, μετά από όλα αυτά που πέρασες ψυχή μου όταν έδινες τη μάχη σου με τον καρκίνο, έγινα καλύτερος άνθρωπος…
Αυτό που ξέρω είναι αυτό που μου έμαθες εσύ ψυχή μου, να είμαι πιο δυνατή, να μην φοβάμαι, να γκρινιάζω λιγότερο, να βοηθάω περισσότερο, να δίνω χωρίς να παίρνω, να αγαπώ…
Όσο για εσένα ΚΑΡΚΙΝΕ, έμαθα ότι το φάρμακο που θα σε νικήσει είναι ο άνθρωπος…
Όσο για εσένα ΚΑΡΚΙΝΕ, έμαθα ότι το φάρμακο που θα σε νικήσει είναι ο άνθρωπος… και πίστεψέ με έχω πολλούς ανθρώπους δίπλα μου και μια μέρα θα σε νικήσουμε όλοι μαζί γιατί είμαστε πολλοί και θα γίνουμε ακόμα περισσότεροι γιατί τώρα όλοι ξέρουν ότι πρέπει να γίνουν όλοι δότες μυελού των οστών…
Και να θυμάστε…
4 Φεβρουαρίου Παγκόσμια ημέρα καρκίνου. Μια μέρα που για κάποιους σημαίνει Ζωή Δύναμη Αγώνας».
πηγή: mama365.gr